Ανήμερα του Αγίου Πάσχα, το σήμαντρο του Αγίου Ευθυμίου κτυπούσε πένθιμα!

Γράφει: ο Βασίλης Γερ. Σκούρτας*

          Ξημερώματα της Κυριακής του Πάσχα, έφταναν στ’ αυτιά μου, οι πένθιμοι κτύποι  από το σήμαντρο του Αγίου Ευθυμίου μας (στην Κωνωπίνα), που είναι ακριβώς δίπλα από το σπίτι μου.

       Πετάχτηκα από το κρεβάτι μου αλαφιασμένος. Δεν είναι δυνατόν σκέφτηκα. Σήμερα δεν είναι Μεγάλη Παρασκευή… είναι Πάσχα, κι όλες οι καμπάνες κτυπούν χαρμόσυνα.

      Προσπάθησα να ηρεμήσω σκεπτόμενος ότι είναι όνειρο και ευθύνεται γιαυτό η μεγάλη κατανάλωση μαγειρίτσας καιμπόλικων εδεσμάτων μετά την Ανάσταση.

     Τίποτα όμως, το σήμαντρο συνέχιζε να σκορπίζει  αργά αλλά σταθερά τον πένθιμο ήχο του.........

        Φορώντας  ένα πρόχειρο μπουφάν ανέβηκα αμέσως στον προαύλιο χώρο του Ναού να δω τι συμβαίνει.

     Τα πάντα θεοσκότεινα σε αντίθεση με από το άκρη σ’ άκρη φωταγωγημένο χωριό μας.

       Πέρασα μπροστά από το σήμαντρο που έστεκε ατάραχο, ακούνητο και βλοσυρό. Κάνοντας τον γύρω με τρεμάμενα πόδια, πήγα και κάθισα στο πέτρινο πηγάδι του Ναού,  που είναι απ’ την πίσω μεριά.

        Το μυαλό μου στην αρχή πλημμύρισε από παλιές ιστορίες των πατεράδων μας, για το σήμαντρο που κτυπούσε τα βράδια, μόνο του, όταν ήταν στεναχωρημένος ο Άγιος Ευθύμιος για διάφορα κακά συμβαίνοντα στο χωριό μας.. κατά καιρούς κλπ, κλπ.

       -Μπα λέω, προσπαθώντας να πάρω κουράγιο, εγώ δεν τα πιστεύω αυτά.

       Εκείνη τη στιγμή άρχισε να φυσάει ένα ελαφρύ αεράκι από τα Ακαρνανικά, που είναι ακριβώς απέναντι από τον λοφίσκο του Αγίου Ευθυμίου.

        Το αεράκι αυτό, σε συνδυασμό με το θρόισμα των φύλων, άρχισε να δημιουργεί διάφορες ακαταλαβίστικες συλλαβές, που στην συνέχεια δυνάμωναν και έγιναν λέξεις και μετά προτάσεις!

       Το πρώτο που μπόρεσα και κατάλαβα ήταν, μία παραπονεμένη, αργή, άχρωμη φωνή  που επαναλάμβανε παρατεταμένα .. ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑΤΙ…! 

     -Τι γιατί;  Αναρωτήθηκα φωναχτά…

    -«ΓΙΑΤΙ …να συμβαίνουν όλα αυτά σε μένα», η άμεση ανταπάντηση. Δηλαδή ψέλλισα......

Η φωνή τώρα ήταν πιο καθαρή και πιο θλιμμένη.

-«Τι δηλαδή  χριστιανέ μου; Δεν βλέπεις γύρω σου τι συμβαίνει; Δεν έχεις πληροφορηθεί ότι, τους τελευταίους μήνες είμαι σε πλήρη εγκατάλειψη και απομόνωση; »

  Ντράπηκα τόσο, που δεν μπόρεσα να αρθρώσω λέξη....

-Μα, Άγιέ μου… πήγα να ψελλίσω, αλλά δεν τα κατάφερα.

-«Άκου χριστιανέ μου, συνέχισε η φωνή στον ίδιο τόνο…

-«Ακόμα και εμείς οι Άγιοι, ήμασταν κάποτε άνθρωποι, και έχουμε ακόμα και τώρα, δυστυχώς κάποιες αδυναμίες.

Επίσης, πολλές φορές υποβαλλόμαστε σε δοκιμασίες. Τέτοια δοκιμασία όμως, ποτέ δεν την περίμενα!

     Ίσως βέβαια, φταίει  που είχα καλομάθει τον τελευταίο καιρό. Ιδιαίτερα μετά το 2003 που σύσσωμο το χωριό είχε φροντίσει για την αναπαλαίωσή  και την περίφραξή μου.

    Όλα στην εντέλεια με αγάπη, πίστη και αυταπάρνηση. Ένοιωθα τόσο υπερήφανος…….…!

        Το σπίτι μου πάντα καθαρό, με τα καντήλια  αναμμένα. Ο περιβάλλον χώρος πεντακάθαρος, την ημέρα της Γιορτής μου, πλήθος κόσμου με επισκέπτονταν και με  τιμούσε.

Καθημερινά χριστιανοί από παντού συνέρρεαν!»

        Άκουγα αποσβολωμένος. Κάτι πήγα να πω… μα και πάλι δεν τα κατάφερα.

      Η  φωνή τώρα πιο τρεμάμενη, έρχονταν σαν ψαλμωδία στ’ αυτιά μου...... 

   -«Αυτά, μέχρι την ημέρα της Γιορτής μου, στις 20 Ιανουαρίου. Από τότε άνθρωπος δεν ξαναπάτησε. Βρωμιά και δυσωδία παντού, καντήλι δεν έχει ανάψει, όλο αυτό τον καιρό.   Μόνη μου παρηγοριά είναι – ευτυχώς για μένα-, οι αράχνες που κάνουν ανεμπόδιστα τον ιστό τους.

Πόσο ν’ αντέξεις χριστιανέ μου;

      Περίμενα πως και πως το Πάσχα, πιστεύοντας ότι η δοκιμασία μου, θα τελείωνε.

       Βλέποντας ότι και την ιερά στιγμή της Ανάστασης, εγώ να είμαι μόνος, βρώμικος και θεοσκότεινος, σε αντίθεση με το υπόλοιπο χωριό, που έλαμπε  φωτισμένο και χαρούμενο, ξέσπασα…

Πόσο ν’ αντέξεις χριστιανέ μου  ;

    Και μη φοβάσαι, το πένθιμο κτύπημα του σήμαντρου που σ’ έφερε ως εδώ, είναι οι πένθιμοι κτύποι της καρδιάς μου!»

      Αυτές, ήταν οι τελευταίες κουβέντες που άκουσα. Ο αέρας κόπηκε ξαφνικά και σταμάτησε το θρόϊσμα των φύλων.

Το σήμαντρο επίσης, είχε σιγήσει…

      Εγώ, βρισκόμουν μόνος στο πέτρινο πηγάδι του Αγίου Ευθυμίου, έχοντας στην κυριολεξία ματώσει το  σώμα μου από τις τσιμπιές, προσπαθώντας να καταλάβω, αν έχω παραισθήσεις  ή βλέπω όνειρο…!

ΜΑΚΑΡΙ  ΝΑ  ΗΤΑΝ  ΟΝΕΙΡΟ…

-(* Ο Βασίλης Σκούρτας είναι πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Κωνωπινιωτών) 

-Πηγή: http://konopinanews.blogspot.gr/