ΠΟΙΗΣΗ: «Η ΕΥΡΙΠΙΔΕΙΑ ΕΛΕΝΗ» του Χρήστου Ζώγα

«Η ΕΥΡΙΠΙΔΕΙΑ ΕΛΕΝΗ»

του Χρήστου Ζώγα

Η περί κάλλους κρίση της ομορφιάς ο θρύλος,

της έριδος το μήλο το πείσμα των Θεών,

αιτία πολέμου ήτο επί ετών με μίσος,

ποτάμι τα αίμα να κυλίσει με τις συμφορές δύο λαών...

Αφανισμό ενδόξων επικών ηρώων,

Αχαιών, και Τρώων στα πεδία των μαχών,

με το συγκινητικό του Αχιλλέως των αλόγων,

στη θέα να δακρύζουν των φρικιαστικών σκηνών.

Με τον Σκάμανδρο να ξεσπά στην οργή του,

προς τούτον που τον όλεθρο σκορπά,

ξεχειλίζοντας ορμητικά να παρασύρει το κορμί του,

στην κοίτη του να πνίξει τη βαθιά.

Κόρη του Τυνδάρεω Ελένη πρότυπο μαγευτικής θωριάς,

της αρχαιότητος ως κάλλος γυναικείο φημισμένη,

νύμφη εξεζητημένη φάος καλοκαιρινής αστροφεγγιάς,

πόσοι βασιλείς σε προσκυνήσαν σαστισμένοι.

Κατά του Στησίχορου την παλινωδία και Ευριπίδη ως τραγωδία,

στην ανδρειωμένη Τροία δεν πάτησες ποτές,

της Ήρας επινόηση ήτανε δολοπλοκία,

ο Πάρις ν’ απαγάγει ένα φάσμα σου ψευδές.

Κι εσύ, υπό την προστασία στο παλάτι του Πρωτέα ήσουν καρτερώντας,

τον Μενέλαο μήπως κάποτε φανεί,

κι όλο προς το Πέλαγος κοιτώντας,

ένα καράβι να’ ρθει  που θα σ’ παιρνε μαζί.

Του Τεύκρου η πληροφορία,

της τελευταίας ελπίδας η συντριβή,

ότι του Μενελάου η παρουσία,

δεν υφίστατο πλέον στη γη.

Το κακό μαντάτο όμως η μοίρα ευτυχώς διαψεύδει,

σε ανείπωτη το μετατρέπει χαρά,

έγινε στον καημό σου η τροχοπέδη,

αμέσως σου γιάτρεψε τα σπασμένα φτερά.

Και να! Ξαφνικά μπροστά σου προβάλλει,

Θαλασσοδαρμένος ναυαγός,

σ’ άγνωστο γι’ αυτόν ακρογιάλι,

κι ένα γρίφος λύθηκε βγήκε στο φως.

Καθώς η δική σου η ομοιότης κι ενός ειδώλου,

από κείνον κρυμμένο σε κάποια σπηλιά,

εξανεμήθη κι  απεδείχθη όλως διόλου,

ότι η πραγματική Ελένη ήσουν εσύ και μόνο πια.

Για τη Σπάρτη το ταξίδι του νόστου,

όνειρο  μέσα σου πόνος τρανός,

που περίμενες χρόνια ωσότου,

το <<νόστιμον ήμαρ>> να έρθει κι ήρθε,

καθώς πράξη έγινε ο πόθος αυτός.

Χρήστος Σ. Ζώγας