Νοσοκομείο Μεσολογγίου: Τερατώδες επωαζόμενο έγκλημα!

Του Βασίλη Μπρούμα

     Ενώ ο αγώνας των εργαζομένων του  νοσοκομείου προσλαμβάνει νέα, κλιμακούμενη ένταση και δυναμική,  με  παράθεση ακλόνητα πειστικών στοιχείων και επιχειρημάτων στη βάση εργασιακών, υγειονομικών και κοινωνικών αναγκών,  δικαιωμάτων και  διεκδικήσεων, το λόγο τώρα δεν μπορεί παρά να έχει  το σύνολο της τοπικής κοινωνίας και των κάθε είδους δυνάμεων, φορέων και εκπροσώπων της....

 

    Γιατί, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πλέον  ούτε για το δίκαιο, ούτε για την αναγκαιότητα, ούτε για την καθοριστικότητα του συγκεκριμένου αγώνα. Αλλωστε  οι εργαζόμενοι,  μόνο για ολιγωρία, αδιαφορία, υστέρηση  ως προς οποιοδήποτε εκ των καθηκόντων τους, συμπεριλαμβανομένων της υπεράσπισης του νοσοκομείου  και του  αγωνιστικού, δεν μπορεί να μεμφθούν. Το αντίθετο μάλιστα. Υπερπληρούν άπαντα τα κριτήρια. Παρόλα αυτά όμως,  το ζήτημα του νοσοκομείου παραμένει όχι απλώς άλυτο, αλλά διαρκώς επιδεινούμενο. Γι’ αυτό στη φάση  αυτή έχουν νόημα δύο πράματα από την πλευρά πλέον του συνόλου του πληθυσμού , των εκπροσώπων και των φορέων του.

           Το πρώτο έχει αναφορά και  αφετηρία τον δήμαρχο  της Ι.Π.Μεσολογγίου, κατ’ εξοχήν αρμόδιο να θέσει τη στιγμή αυτή και να αντιπαραθέσει μια άλλη κλίμακα επιχειρημάτων, αρχών και αξιών, ανεξάρτητα από την όποια τωρινή εκτίμηση για τη διεισδυτικότητα και την αποτελεσματικότητά τους.  

     Ακριβώς αυτός οφείλει να το κάνει  και για τον επιπρόσθετο  λόγο ότι  ο σημερινός δήμαρχος Παναγιώτης Κατσούλης  είναι  αυτός που συνέδεσε επίσημα πέρυσι κατά την επέτειο της Εξόδου,  τα δεδομένα και τα ζητούμενα του παρόντος και του μέλλοντος, για το Μεσολόγγι και την Ελλάδα λέγοντας: «Όπως το Μεσολόγγι προσέφερε τότε, πριν 185 χρόνια, τα μέγιστα για την κατάκτηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας, έτσι και σήμερα μπορεί να προσφέρει πολλά στην κατάκτηση της εθνικής μας υπερηφάνειας και του  εθνικού μας κύρους. Δεν είμαστε επαίτες, ούτε διεκδικούμε στο όνομα του ένδοξου παρελθόντος μας. Απαιτούμε το σεβασμό στο όνομα του μέλλοντος της χώρας μας. Του μέλλοντος της χώρας μας που μπορεί και πρέπει να στηριχθεί στο ηθικό κύρος της θυσίας των Ελεύθερων Πολιορκημένων. Του μέλλοντος της χώρας μας που θα έχει ως πολιτικό πρόσταγμα το ανεξάντλητο πολιτισμικό και ιστορικό απόθεμα που διαθέτει το  Μεσολόγγι.  Του μέλλοντος της χώρας μας που θα έχει να αναδείξει τις αξίες της Ελευθερίας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης», και χρησιμοποιώντας τα λόγια του Βάσσου Λυσσαρίδη , «Το Μεσολόγγι δεν είναι απλά η πρωτεύουσα της Αιτωλοακαρνανίας. Το Μεσολόγγι είναι η πρωτεύουσα της πανανθρώπινης αξιοπρέπειας», καλώντας  «Ελάτε, ψηλώνοντας το Μεσολόγγι  να ψηλώσουμε την Ελλάδα»

          Φυσικά το αν τα εννοεί σε βάθος όλα αυτά, τι ακριβώς πιστεύει σήμερα ο δήμαρχος και ποιες πρωτοβουλίες προτίθεται  να πάρει για το νοσοκομείο, όπως και για άλλα σημαντικά ζητήματα, αναμένουμε να το δούμε στην πράξη, ομολογουμένως όμως έχει υπάρξει εκ μέρους του τουλάχιστον καθυστέρηση που δεν δικαιολογείται από τη σοβαρότητα του ζητήματος και των εξελίξεων.  

     Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η αστική τάξη της χώρας μας και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, πρέπει να ερωτηθούν ευθέως, και να συμφωνήσουμε, όσο πιο ευγενικά επιθυμεί  ο δήμαρχος, τιθέμενοι προ των εθνικών, πατριωτικών και ηθικών ευθυνών τους, πέραν των άλλων: θέλουν ένα Μεσολόγγι αξιοπρεπές, υπερήφανο και ζωντανό στην παρούσα ιδιαίτερα κρίσιμη και για το έθνος συγκυρία; 

     Εάν η απάντησή τους είναι θετική, πώς συμβιβάζεται αυτό με το να τείνουν να του αφαιρέσουν  και το νοσοκομείο, μαζί με τα άλλα που του έχουν ήδη πάρει, όταν το Μεσολόγγι διέθετε νοσοκομείο με το κληροδότημα «ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΑ» εδώ και περισσότερα από εκατό χρόνια; Λέγεται αυτό ευγνωμοσύνη, τιμή και αξιοπρέπεια;

          Να προσθέσουμε απλά, δεν είναι περιττό, μία ακόμη ιδιαίτερη κατηγορία επιχειρημάτων για το νοσοκομείο στην ήδη υπερπλήρη και πειστική παράθεση. Πέραν των 100.000 περίπου  μόνιμου πληθυσμού που καλύπτει το νοσοκομείο, η ίδρυση του αρχαιολογικού μουσείου, της διεθνούς ακαδημίας ελευθερίας, η διεθνής αναφορά του Μεσολογγίου ως κέντρου φιλελληνισμού και αλληλεγγύης των λαών, η λειτουργία της μαρίνας, η ύπαρξη του ΤΕΙ, του στρατοπέδου, των αυριανών πανεπιστημιακών σχολών, η διαφαινόμενη καθιέρωσή του ως τόπου  πολλών ειδών τουριστικού προορισμού, όλα αυτά μαζί και το καθένα ξεχωριστά, εγείρουν το έσχατο ερώτημα λογικής και ηθικής; 

   Είναι δυνατόν να προβούν στην υποβάθμιση του νοσοκομείου Μεσολογγίου, σε ένα τέτοιο τελειωτικό χτύπημα κατά της περιοχής; Είναι δυνατόν να διαπράξουν ένα τέτοιο τερατώδες και αποτρόπαιο έγκλημα σε βάρος της Ιερής Πόλης και του ευρύτερου πληθυσμού της; Ποιος θα μπορούσε να το ανεχθεί αυτό, μια τέτοια ιεροσυλία, μια τέτοια  ακατανόητη προσβολή για το ιερό σύμβολο της σύγχρονης Ελλάδας;

          Περιμένοντας, λοιπόν, τον δήμαρχο της πόλης ή και άλλους υψηλούς εκπροσώπους να θέσουν τα ερωτήματα και να δούμε τις απαντήσεις, εμείς οι υπόλοιποι να μην ξεχνιόμαστε, ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, το κάνουμε ήδη και θα συνεχίσουμε. 

     Δεν επιθυμούμε να προκαταλάβουμε τις απαντήσεις, αλλά και δεν μπορούμε να αφήσουμε στην καλή προαίρεση ορισμένων και στην τύχη τους τις εξελίξεις για ένα τέτοιο ζήτημα ζωής και θανάτου, στοιχειώδους  τιμής και αξιοπρέπειας, όπως το νοσοκομείο. 

   Και αυτό αφορά το δεύτερο εκ των δύο που προαναφέρθηκε πως πρέπει να γίνουν. Σε καμία περίπτωση δεν θα σταθούμε απελπισμένοι, ζαλισμένοι και αδρανείς. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε αρχές, αξίες και στη λογική. Εμπνεόμαστε από τη δύναμη της ηθικής και της αλήθειας των επιχειρημάτων μας. 

   Έχουμε την αυτοπεποίθηση της ενότητας και της αποτελεσματικότητας των αγώνων μας και την πείρα των αντιστάσεών μας. Το έχουμε πει όσο γίνεται πιο απλά και το επαναλαμβάνουμε: Δεν πάει άλλο! 

   Ο κύκλος της αντιμεσολογγίτικης λεηλασίας πρέπει να σταματήσει. Αυτή τη φορά δεν αρκεί η διαμαρτυρία, ούτε χωρούν οποιεσδήποτε αυταπάτες. 

    Η επιδρομή στο νοσοκομείο πρέπει να αποκρουστεί. Και μαζί της να ξηλωθεί όλο το πλέγμα της επίθεσης. Θα είναι αγώνας σκληρός, δύσκολος και όχι «μια κι έξω». Αλλά έχει ήδη αρχίσει, κλιμακώνεται και εντείνεται. Το νοσοκομείο Μεσολογγίου πρέπει να μείνει όρθιο και ακέραιο.