Του Δρ. Π. Κ. Αλεξόπουλου, Ψυχιάτρου
Στα πλαίσια της διασυνδετικής ψυχιατρικής φροντίδας σε νοσοκομείο της κεντρικής Ευρώπης «έπεσα πάνω» σ'έναν «παροδικό» γείτονα μου με καταγωγή από τη Λιθουανία…
Είκοσι-τεσσάρων περίπου ετών κατά την ετικέτα του, με κουκούλα για να κρύβει τα αραιωμένα του μαλλιά, μιλούσε με κάθε ευκαιρία κατά τη διάρκεια της εξέτασης για τα ταξίδια που έκανε, για τόπους που επισκέφθηκε, για θάλασσες που γνώρισε ως ναυτικός κι απ'την καλή και απ'την ανάποδη…
Σε μια αποστροφή του λόγου του «κοντοστάθηκε», σούφρωσε τα μάτια και εστίασε στο καρτελάκι με το όνομα μου που κρεμόταν στο μέρος της καρδιάς.
Αστακός μου λέει υψώνοντας το τόνο της φωνής του, με το βλέμμα του να έχει πάρει φωτιά.. «Τέσσερις μήνες έμεινα στο λιμάνι του Αστακού περιμένοντας φορτίο» συμπλήρωσε........