«Ω! καλοκαίρια ολόξανθα τ’ απλού χωριού μου, να ‘μαι
Να ΄μαι σ’ εσάς που φτερουγώ στο σπίτι μου και πάλι,
Δυο μυρωδιές στο σπίτι μου, όντας παιδί, θυμάμαι:
Η μια ‘ναι από τα ζωντανά, απ’ τα καπνά η άλλη…»
Όλοι οι μαθητές περιμένουν με λαχτάρα να ‘ρθει το Πάσχα, να ‘ρθει το καλοκαίρι, να κλείσουν τα σχολεία, να ξεκουραστούν, να παίξουν, να απολαύσουν με τον καλύτερο τρόπο τις διακοπές τους!
Για κάποια παιδιά που μεγάλωσαν στα καπνοχώραφα, τα πράγματα ήταν διαφορετικά.
Οι διακοπές δεν ήταν μέρες ξεγνοισιάς και ξεκούρασης. Ήταν μέρες ευθύνης και μεγάλης κούρασης…
Για τα παιδιά «των χωραφιών» οι διακοπές είχαν άλλη σημασία:
Έπρεπε να συμμετέχουν κι αυτά, όσο μπορούσαν, στην καπνοκαλλιέργεια.