Ανοίγουμε για λίγο θυρίδες της νεότερης ιστορίας για να ξεκλειδώσουμε αυτές που περιέχουν την πορεία κάποιων εμπορικών καταστημάτων τα οποία καθόρισαν περασμένες ενδυματολογικές επιλογές.
Μπορεί σαν εικόνες σήμερα να είναι παρωχημένες, πλην όμως αποτύπωσαν μια Ελλάδα που έφυγε και καταγράφεται σαν στοιχείο πολιτισμού που ποτέ δεν εκτιμήθηκε όσο πρέπει.
Η κάθε πόλη είναι φτιαγμένη και από τις ιστορίες των παλιών μαγαζιών. Υπάρχουν ακόμη εν ζωή άνθρωποι που τα θυμούνται. Έτσι μένουν κι αυτά θα λέγαμε ,εν ζωή και περνούν από γενιά σε γενιά. Συνηθίζουμε συχνά να λέμε: σε τούτο εδώ το σημείο υπήρχε ο τάδε, σε τούτο εδώ το κτίριο ήταν ο Τάκης Μπακαγιάννης, παρακάτω ο Καλιακάτσος, ο Ζάρας, κι ας μην υπάρχει τίποτε από αυτά τώρα. Οι παλιές ξεθωριασμένες επιγραφές ως μνήμες διάσπαρτες, έχουν προ πολλού σβήσει τα φώτα τους.
Εμπορικόν, Εκλεκτά κασμήρια εγχώρια και εισαγωγής, Υφάσματα Μηναΐδη-Φωτιάδη, 3Α Δημητριάδη, μερικά από τα γράμματα που στόλιζαν τις εισόδους τους. Τα χνούδια από το εσωτερικό γίνονταν αρώματα και μαζί με τα χρώματα δημιουργούσαν μια γλυκιά ευφορία, αλλά και ανάγκη. Ο κόσμος έμπαινε σχεδόν τελετουργικά για να διαλέξει και να αγοράσει το πολύτιμο ύφασμα με το μέτρο ή με τον πήχη. Οι δεινοί έμποροι γνώριζαν όλους τους πελάτες με τα μικρά τους ονόματα κι αυτοί, μετά τις πρώτες κουβέντες, έτοιμοι να χαϊδέψουν και να περιεργαστούν τα στοιχημένα τόπια στα βαριά ράφια, πριν αρχίσουν να κατεβαίνουν ένα- ένα. Η επιλογή δύσκολη, αλλά στο τέλος ερχόταν η λύτρωση μέσω της σωστής απόφασης. Έραβε ένα καινούργιο κουστούμι στη χάση και τη φέξη ο φτωχός και γινόταν «άλλος άνθρωπος». Ο πλούσιος είχε τη δυνατότητα να ράβεται κάθε χρόνο για να είναι πάντα μέσα στη μόδα. Όλοι το είχαν ανάγκη να ντυθούν όμορφα.
Κι από το εμπορικό, κατευθείαν στα ραφτάδικα εμπιστοσύνης και στις μοδίστρες. Έφτανε η στιγμή που ο κάθε πελάτης θα ένιωθε μοναδικός. Το κουστούμι ή το φόρεμα όριζε το άτομο και τη θέση του. Χειροποίητη κομψότητα και πολυτέλεια. Τα κορμιά ήταν απαραίτητο να κολακευτούν. Η ραπτική τέχνη στο απόγειό της. Καρφίτσες που έλαμπαν σαν άστρα, κιμωλίες, κουβαρίστρες, μεζούρες, σίδερα του κάρβουνου ή του ηλεκτρισμού απλωμένα πάνω στον πάγκο εργασίας. Έπονταν οι πρόβες. Οι προθεσμίες και τα πρωτόκολλα έπρεπε να τηρηθούν κατά γράμμα και με την παράδοση όλοι να μείνουν ευχαριστημένοι.
Η «ανωτέρα ποιότητα» ακούγεται σήμερα ως ανέκδοτο. Τα βαριά κασμήρια, τα βελούδα και τα μεταξωτά εξαφανίστηκαν από την αγορά μαζί με τις βιομηχανίες που τα κατασκεύαζαν, γιατί όλες έβαλαν λουκέτο. Ο μοντερνισμός, η υπερκατανάλωση και το έτοιμο να φορεθεί ρούχο, με προέλευση Κίνας μέσω Ιταλίας, κατέκλυσε την αγορά. Η ποιότητα κατά γενική ομολογία υποβαθμίστηκε. Το συνθετικό αντικατέστησε όλα τα άλλα και η μαζική παραγωγή κυριάρχησε σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι μεγάλες αλυσίδες στο λιανεμπόριο απλώθηκαν παντού, άλλαξαν αισθητικές και επέβαλαν άλλους κανόνες αγοράς. Τα πάντα έχουν μια ομοιομορφία και τυποποίηση. Εκεί που υπήρχαν τα παραδοσιακά εμπορικά, δοξάζεται ο καφές και το γρήγορο φαγητό. Ωστόσο, υπάρχουν ακόμη κάποια μαγαζιά, κόντρα στον ανταγωνισμό, που προσπαθούν να διαφυλάξουν το καλό ρούχο και την αξιοπρέπεια στο ντύσιμο.
Τα ραφτάδικα ανεπιτυχώς προσπάθησαν για κάποια χρόνια να υποκαταστήσουν μερικώς τα εμπορικά καταστήματα. Κατέληξαν όμως να γυρίζουν κανέναν γιακά, να αλλάζουν φερμουάρ ή να κονταίνουν κανένα παντελόνι. Οι δε μοδίστρες αρκούνται σε κάποιες επιδιορθώσεις, μαζέματα και μεταποιήσεις για λίγα ευρώ. Οι παλιές «κουστουμιές, παντελονιές και τα ταγιέρ» επί παραγγελία στα μέτρα μας έμειναν γλυκές αναμνήσεις ή φωτογραφικά καρτ ποστάλ.
Ο κόσμος μας έγινε οπτικός και τα κοινωνικά πρότυπα επηρεάζουν δραματικά το ενδυματολογικό τόσο στην έμπνευση, όσο και στη βελονιά. Κι αυτά τα καημένα μαγαζιά αγωνιούν να σταθούν στα πόδια τους και να ακολουθήσουν τους ρυθμούς της γρήγορης μόδας ή όποιας άλλης προσταγής.
Εμπορικόν, Εκλεκτά κασμήρια εγχώρια και εισαγωγής, Υφάσματα Μηναΐδη-Φωτιάδη, 3Α Δημητριάδη, μερικά από τα γράμματα που στόλιζαν τις εισόδους τους. Τα χνούδια από το εσωτερικό γίνονταν αρώματα και μαζί με τα χρώματα δημιουργούσαν μια γλυκιά ευφορία, αλλά και ανάγκη. Ο κόσμος έμπαινε σχεδόν τελετουργικά για να διαλέξει και να αγοράσει το πολύτιμο ύφασμα με το μέτρο ή με τον πήχη. Οι δεινοί έμποροι γνώριζαν όλους τους πελάτες με τα μικρά τους ονόματα κι αυτοί, μετά τις πρώτες κουβέντες, έτοιμοι να χαϊδέψουν και να περιεργαστούν τα στοιχημένα τόπια στα βαριά ράφια, πριν αρχίσουν να κατεβαίνουν ένα- ένα. Η επιλογή δύσκολη, αλλά στο τέλος ερχόταν η λύτρωση μέσω της σωστής απόφασης. Έραβε ένα καινούργιο κουστούμι στη χάση και τη φέξη ο φτωχός και γινόταν «άλλος άνθρωπος». Ο πλούσιος είχε τη δυνατότητα να ράβεται κάθε χρόνο για να είναι πάντα μέσα στη μόδα. Όλοι το είχαν ανάγκη να ντυθούν όμορφα.
Κι από το εμπορικό, κατευθείαν στα ραφτάδικα εμπιστοσύνης και στις μοδίστρες. Έφτανε η στιγμή που ο κάθε πελάτης θα ένιωθε μοναδικός. Το κουστούμι ή το φόρεμα όριζε το άτομο και τη θέση του. Χειροποίητη κομψότητα και πολυτέλεια. Τα κορμιά ήταν απαραίτητο να κολακευτούν. Η ραπτική τέχνη στο απόγειό της. Καρφίτσες που έλαμπαν σαν άστρα, κιμωλίες, κουβαρίστρες, μεζούρες, σίδερα του κάρβουνου ή του ηλεκτρισμού απλωμένα πάνω στον πάγκο εργασίας. Έπονταν οι πρόβες. Οι προθεσμίες και τα πρωτόκολλα έπρεπε να τηρηθούν κατά γράμμα και με την παράδοση όλοι να μείνουν ευχαριστημένοι.
Η «ανωτέρα ποιότητα» ακούγεται σήμερα ως ανέκδοτο. Τα βαριά κασμήρια, τα βελούδα και τα μεταξωτά εξαφανίστηκαν από την αγορά μαζί με τις βιομηχανίες που τα κατασκεύαζαν, γιατί όλες έβαλαν λουκέτο. Ο μοντερνισμός, η υπερκατανάλωση και το έτοιμο να φορεθεί ρούχο, με προέλευση Κίνας μέσω Ιταλίας, κατέκλυσε την αγορά. Η ποιότητα κατά γενική ομολογία υποβαθμίστηκε. Το συνθετικό αντικατέστησε όλα τα άλλα και η μαζική παραγωγή κυριάρχησε σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι μεγάλες αλυσίδες στο λιανεμπόριο απλώθηκαν παντού, άλλαξαν αισθητικές και επέβαλαν άλλους κανόνες αγοράς. Τα πάντα έχουν μια ομοιομορφία και τυποποίηση. Εκεί που υπήρχαν τα παραδοσιακά εμπορικά, δοξάζεται ο καφές και το γρήγορο φαγητό. Ωστόσο, υπάρχουν ακόμη κάποια μαγαζιά, κόντρα στον ανταγωνισμό, που προσπαθούν να διαφυλάξουν το καλό ρούχο και την αξιοπρέπεια στο ντύσιμο.
Τα ραφτάδικα ανεπιτυχώς προσπάθησαν για κάποια χρόνια να υποκαταστήσουν μερικώς τα εμπορικά καταστήματα. Κατέληξαν όμως να γυρίζουν κανέναν γιακά, να αλλάζουν φερμουάρ ή να κονταίνουν κανένα παντελόνι. Οι δε μοδίστρες αρκούνται σε κάποιες επιδιορθώσεις, μαζέματα και μεταποιήσεις για λίγα ευρώ. Οι παλιές «κουστουμιές, παντελονιές και τα ταγιέρ» επί παραγγελία στα μέτρα μας έμειναν γλυκές αναμνήσεις ή φωτογραφικά καρτ ποστάλ.
Ο κόσμος μας έγινε οπτικός και τα κοινωνικά πρότυπα επηρεάζουν δραματικά το ενδυματολογικό τόσο στην έμπνευση, όσο και στη βελονιά. Κι αυτά τα καημένα μαγαζιά αγωνιούν να σταθούν στα πόδια τους και να ακολουθήσουν τους ρυθμούς της γρήγορης μόδας ή όποιας άλλης προσταγής.
πηγή: taxydromosartas.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο