«Το δε την Πόλιν σοι δούναι ούτ’ εμόν εστίν ούτ’ άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεθα και ου φεισόμεθα της ζωής ημών»......
Είκοσι μια μηνός Μαΐου του 1453 έγραφε το ημερολόγιο που αυτή η απάντηση, που κλείνει μέσα της τον ηρωισμό, την αποφασιστικότητα, την παλικαριά, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τέλος το Εθνικό χρέος χαράκτηκε ανεξίτηλα στις σελίδες της Παγκόσμιας Ιστορίας.
Είναι η απάντηση που έδωσε ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου, Πρόμαχος της Βασιλεύουσας Πόλης, Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος, στο ιταμό φιρμάνι του αλλόπιστου Μωάμεθ Β΄ για να του παραδόσει την Πόλη. Σαν άλλος Λεωνίδας, πιστός στο χρέος απέναντι στη μαχόμενη Ρωμιοσύνη επανέλαβε το «Μολών λαβέ» εκείνου που με τους τριακόσιους φύλαξε τις Θερμοπύλες «τοις κείνων ρήμασι Πειθόμενοι». Είναι η απάντηση που δίνει το ΄Εθνος μας διαχρονικά σε τραγικές στιγμές της ιστορικής πορείας του. Θα την επαναλάβουν οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» του Μεσολογγίου. «Τα κλειδιά της Πόλης μας είναι κρεμασμένα στις μπούκες των κανονιών μας» και θ’ ακουστεί πάλι το 1940 μ’ εκείνο το βροντερό ΟΧΙ, επάνω στα χιονόδοξα βουνά της Ηπείρου. Και είναι τούτη η απάντηση μνημείο ανδρείας, τιμής, λεβεντιάς και δόξας, γιατί είναι απάντηση στο Θάνατο, αφού ξέρουν οι υπερασπιστές της Ελευθέριας πώς το τέλος τους δεν θ’ αργήσει νάρθει και
μάχονται απελπισμένα «από το χρέος μη κινούντες».
Η άλωση της Κωνσταντινούπολης, όπως το περιγράφουν οι αυτόπτες μάρτυρες, ο Γεώργιος Φραντζής, ο εξ απορρήτων του αυτοκράτορα και άλλοι ιστορικοί, μετά από 53 ημέρες Πολιορκίας έγινε στις 29 Μαΐου 1453 (7 Απρ. – 29 Μαΐου).
Δεν θ’ αναφερθώ στο «Χρονικό» της Πολιορκίας και της ίδρυσης της Πόλης καθώς και της διακυβέρνησης του Κράτους απ’ τους διάφορους αυτοκράτορες. Να πω μόνο, ότι ένα τραγικό γεγονός για ένα ΄Εθνος δεν παρουσιάζεται σαν από παρθενογένεση. Προϋπάρχουν στάσεις, δράσεις, ενέργειες και αίτια που το προκαλούν.
΄Ετσι η πτώση της Βασιλεύουσας είναι αποτέλεσμα της κακής διακυβέρνησης του Βυζαντινού Κράτους, τους δύο προηγούμενους αιώνες. ΄Ηρθε ως κατάληξη της μιας μακράς πορείας αποσύνθεσης και παρακμής του Βυζαντίου.
Διμέτωπος ο αγώνας απ’ τη μια μεριά οι Σταυροφόροι της Δύσης κι απ’ την άλλη οι Τούρκοι της Ανατολής. ΄Υστερα οι Σλαύοι ηγεμόνες ονειρεύονταν τον αυτοκρατορικό τίτλο και θώκο.
Υπήρχαν και οι θρησκευτικές διαμάχες μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών. Κι ακόμη οι εμφύλιοι πόλεμοι και οι προσωπικές και δυναστικές διαμάχες. Γιατί να το κρύψουμε; Οι Έλληνες έχουν από αρχαιοτάτων χρόνων το προνόμιο της διχόνοιας: «Η διχόνοια που κρατάει ένα σκήπτρο η δολερή, καθενός χαμογελάει, πάρτο, λέγοντας και σύ», θα στοιχουργήσει στον Εθνικό ΄Υμνο ο Ποιητής.
Σήμερα που περνάμε βαθιά κρίση πολύπλευρη, κρίση θεσμών και αξιών, κρίση κοινωνικής ευαισθησίας, κρίση κυρίως Παιδείας, καλούμαστε όλοι μας και κυρίως οι ιθύνοντες να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και με αγώνα, ενωμένοι, να βγάλουμε τη χώρα μας απ’ το μαρασμό και να δημιουργήσουμε την κοινωνία των ελεύθερων και υπεύθυνων Πολιτών.
Σήμερα, προ πάντων σήμερα, που οι καιροί είναι χαλεποί κι έρχονται χειρότεροι, ας πάρουμε το μήνυμα απ’ τα παθήματα του Ελληνισμού που εμείς οι ίδιοι εν πολλοίς δημιουργούμε κι ας σταματήσουμε το κακό που κάνουμε στις αθώες νέες γενιές που έρχονται. Ας αναλογιστούμε τί χάνουμε, τί κερδίζουμε πότε και πώς. Οι ΄Ελληνες είναι ένας δυναμικός λαός με πολλές αρετές. «Είμαστε από καλή γενιά», θα μας πει ο Οδ. Ελύτης στον «΄Ηλιο τον Πρώτο». Ας ακούσουμε και την προτροπή του άλλου Νομπελίστα Ποιητή του Γιώργου Σεφέρη: «Αν αλήθεια θέλουμε να ζήσουμε, καλύτερα ν’ αρχίσουμε τώρα αμέσως. Αν δεν το θέλουμε δεν πειράζει, αλλά καλύτερα ν’ αρχίσουμε να πεθαίνουμε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο