Στην Οδύσσεια ενός καρδιοπαθούς (και) στο Αγρίνιο αναφέρεται δημοσίευμα της εφημερίδας “Συνείδηση”......
Η μεγάλη προσφορά του Γιώργου Αλμπάνη, διευθυντή της καρδιολογικής Κλινικής στο νοσοκομείο Αγρινίου, στο πρόσφατο 4ο Αναπτυξιακό Συνέδριο Αιτωλοακαρνανίας ήταν ότι για πρώτη φορά παρουσίασε (και) σε υγιείς ανθρώπους τι σου συμβαίνει έτσι και πάθεις κανένα σοβαρό καρδιακό επεισόδιο ενώ ζεις στο Αγρίνιο.
Να μην πούμε αν ζεις στον Βάλτο ή ψηλά στα Παρακαμπύλια γιατί το έργο γυρίζει σε ταινία τρόμου.
Δεν ήταν μόνο ότι άπαντες στην αίθουσα άκουσαν ότι ίσως να σου πάρει και 3 ώρες μέχρι να πέσεις στα χέρια του επεμβατικού καρδιολόγου.
Ήταν κι ότι αυτό συμβαίνει σε μια από τις βεβαρυμμένες περιοχές της Ελλάδας, για την οποία οι γιατροί ρωτάνε ο ένας τον άλλο το περίφημο: «Καλά τι συμβαίνει εκεί στο Αγρίνιο…;».
Να είναι τα κοψίδια; Να είναι η έλλειψη άσκησης, το λιγότερο περπάτημα ας πούμε από μια πόλη σαν το Μεσολόγγι;
Ή μήπως είναι η κακή ψυχολογία, η κατάθλιψη που θερίζει μαζί και με άλλα ψυχικά νοσήματα, ως απόρροια μη ικανοποίησης από την ζωή μας, συχνά λόγω μη ικανοποίησης από τη δουλειά μας;
Οι νέοι στην περιοχή , είπε ο κ. Αλμπάνης, παρουσιάζουν από πολύ νωρίς εκτεταμένες αθηρωματικές πλάκες και πρώιμη στεφανιαία νόσο, από τη ηλικία των 25 ετών κιόλας!
Μήπως θα βγει κάποιος στο μέλλον να το αποδώσει όλο αυτό σε συνδυασμό γονιδιακών παραγόντων σε περιβάλλον αδράνειας, με αποκορύφωμα την ανεργία ή-πολύ χειρότερα-την αεργία;
Ο γράφων έχει το θλιβερό προνόμιο να ανήκει στην κατηγορία εκείνη που χρειάστηκε περίθαλψη από σοβαρή καρδιακή νόσηση και στην συνέχεια εγχείρηση, πριν από αρκετά χρόνια αλλά στην Αθήνα.
Χρειάστηκε να νιώσουμε τι είναι να σε τρέχουν σε ειδικευόμενους που δεν ήξεραν να κάνουν καρδιογράφημα κάπου στον Πειραιά και μετά να περνάς στο ευαγές ίδρυμα της Νίκαιας ένα βράδυ στο… πάτωμα.
Μέχρι να κάνεις μια ανώφελη στεφανιογραφία και μια ακόμη πιο ανώφελη προσπάθεια για μπαλονάκι, μαθαίνεις με τον σκληρό τρόπο πόσο κρίσιμος είναι ο χρόνος, η πρώτη ώρα.
Στον προηγμένο κόσμο, για όσους δεν τον γνωρίζουν, υπάρχουν ειδικά αιμοδυναμικά… ασθενοφόρα που σου κάνουν το μπαλονάκι επί τόπου για να εξοικονομήσουν τον κρίσιμο χρόνο!
Κι εμείς στέλνουμε κάποιον με εμβολή από την Κεχρινιά στην Πάτρα εφόσον τα ασθενοφόρα δεν πέσουν σε μέρα με διαδοχικά περιστατικά!
Ή αφήνουμε κάπου 700 σοβαρές καρδιολογικές περιπτώσεις κάθε χρόνο (!) να πρέπει να φροντιστούν κάπου αλλού, όταν οι μισές από αυτές δεν θα χρειαζόταν να φύγουν προς την «μη δημόσια» Υγεία, προσφέροντας το εισόδημά τους σε άλλες περιοχές που διαθέτουν υποδομές.
Το θετικό είναι ότι αρχίζουν όλοι να καταλαβαίνουν ότι η Οδύσσεια που υφίστανται και οι καρδιοπαθείς μπορεί να πάψει, αρκεί να βάλουν πλάτη κάποιοι και να ξεκολλήσει το μυαλό κάποιων άλλων. Αρκετά κρύψαμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί.
Γιάννης Συμψηρής – Εφημερίδα “Συνείδηση”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο