Από σήμερα αρχίζουμε μια νέα σειρά με πρωταγωνίστρια πάντα τη Βονιτσιάνα Μπουχαλιώτισσα Θειά Δημήτρω. Μέσα από πραγματικές ιστορίες της Βόνιτσας, παρουσιάζονται τα γεγονότα που καθιέρωσαν φράσεις-ατάκες που έχουν μείνει και λέγονται καθημερινά στη περιοχή. Για γνωστούς λόγους έχουν αλλαχθεί τα ονόματα αυτών που αναφέρονται στις ιστορίες της Θεία Δημήτρως. Η φράση πάντα είναι στο τέλος της ιστορίας με έντονα γράμματα και υπογραμμισμένα. Με απλά έντονα γράμματα θα έχουμε λέξεις από το τοπικό γλωσσικό ιδίωμα.
Μια δασκάλα απ’ του Μαναστράκ, άφσε τσ’ μαθητές κι κατέβκε σκαστή κάτ’ για ψώνια στ’ Βόντσα.
Ελα πουρθε ο Πιθεωρτής κι δεν τ’ βρήκε! Ο διευθυντής τ’ σχολείου, σομπόλιασε ένα ψέμα για τλούπωμα, αλλά έπρεπε κάποια στιγμή να ξεκαμπήσει στο σχολείο η δασκάλα.
Αστόχσα να σας πού ότι η δασκάλα άφνε το Διευθυντή να τ΄τσαρκαλέψει αλλά δεν τον είχε αφήσει να τ’ μαλαφαρήσει.
Τηλέφουνα δεν υπήρχανε κι ο Διευθυντής τσ’ στέλνει μαντάτο μι έναν Μουναστηριώτη π’ κατέβκε στ’ Β΄νιτσα για να πάει Αθήνα.......
Η δασκάλα όταν ακουρμάστκε το Μουναστηριώτη, τρέχει στο σταθμό, αλλά η αλανιάρα θαφευγε μετά από τρείς ώρες. Και μια να φτάσει απάν’ στο Μοναστράκ, πάει θαχε φύγει ο Πιθεωρτής.
Κοσεύει και φτάνει στ’ βρυσούλα τ΄ Κουτσοθουμά. Εκεί ήτανε ένας αμαξάς, να ένα παλικάρι.
-Πόσο θέλ’ς να μι πάς στο Μοναστράκ;
-Ένα τάλαρο.
-Πάμε κι γρήγορα.
Βαράει τ’ άλογο ο άμαξάς, κι δόστ΄κι πάρτ, κι να ο υδρώτας, κι να τ΄ανοιγμένο πκαμσο τ΄αμαξά, κι να η ματιά τσ΄δασκάλας.
Σα κοντέψανε στο Πλατανιά, στ’ ακρ’ στου δρόμου βλεπνε δύο προβατα καβάλα.
Λέει η δασκάλα τ’ αμαξά:
-Τι κάνε τα πρόβατα;
-Μαρκαλιώνται, λέει ο αμαξάς.
-Κι τι είναι του μαρκάλισμα, λέει η δασκάλα.
-Να πάνε….. οι προβατίνες με τα κριάρια.
-Κι τι κάνε οι προβατίνες με τα κριάρια;
-Α, λέει ο αμαξάς, πιάνε οι προβατίνες αρνί.
Σα κοντέψανε στου Μαυροκούτσουρο, βλεπνε δύο γίδια καβάλα...
-Τι κάνε τα’ γίδια;
-Πριτσαλιώνται, λέει ο αμαξάς.
-Κι είναι του πριτσίλσμα, λέει η δασκάλα.
-Να πάν…..ε οι γίδες με τα τραγιά.
-Κι τι κάνε οι γίδες με τα τραγιά;
-Α, λέει ο αμαξάς, πιάνε οι γίδες κατσίκι.
-Κι πώς καταλαβαίν’νε τα τραγιά, ότι το θέλνε οι γίδες, ρωτάει η δασκάλα.
-Ε, να τσ’ μυρίζνε, απαντάει ο αμαξάς!
-Κι σύ σναχωμένους είσαι;; τ΄λέει η δασκάλα!!!!
-Ετσ’ έμνε στου τόπου μας η φράσ’ «Κι σύ σναχωμένους είσαι;;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο