ΑΓΡΙΝΙΟ: Εικόνες εξαθλίωσης από ηλικιωμένους

       Όλο και συχνότερα οι Αγρινιώτες γινόμαστε μάρτυρες μιας θλιβερής εικόνας που ακολουθεί το τέλος κάθε λαϊκής αγοράς: δεκάδες άτομα, συνήθως ηλικιωμένοι, ψάχνουν ανάμεσα στα σκουπίδια και τα πεταμένα οπωροκηπευτικά για να μαζέψουν ό,τι μπορούν για να τραφούν.

     Μπορεί κάποτε αυτό να το θεωρούσαμε ως ένα υποπροϊόν αλλοτριωμένων κοινωνιών όπως αυτές των μεγαλουπόλεων, η εικόνα αυτή όμως έχει πλέον  σημαδέψει και την πόλη μας.

      Μέχρι πριν λίγα χρόνια, τέτοια φαινόμενα αποτελούσαν «προνόμιο» πόλεων όπως η Αθήνα και η εικόνα μας μεταφέροντας μόνο μέσω των δελτίων ειδήσεων. 

     Σύμφωνα όμως με τους ίδιους τους παραγωγούς που πωλούν τα προϊόντα τους στις λαϊκές αγορές της πόλης, έχει τριπλασιαστεί ο αριθμός αυτών που μαζεύουν πεταμένες ντομάτες, πατάτες, πορτοκάλια και οποιοδήποτε λαχανικό. Άλλοτε λέγοντας ως άλλοθι ότι «τα μαζεύω για το σκύλο ή τις κότες» κι άλλοτε σιωπηρά και διακριτικά, με όση αξιοπρέπεια τους έχει απομείνει, μαζεύουν αυτά που εμείς οι ίδιοι έχουμε απορρίψει. Πότε στην τσέπη τους, πότε σε μια μικρή σακούλα ή ένα καροτσάκι, τα λιγοστά οπωροκηπευτικά θα αποτελέσουν το επόμενο γεύμα στο τραπέζι τους.........

     Αλληλέγγυοι οι ίδιοι οι παραγωγοί των λαϊκών αγορών της πόλης μας, που διακρίνοντας την φτώχεια των συνανθρώπων μας αντί να πετάξουν αυτά που τους ξέμειναν μετά το τέλος της αγοράς, διαλέγουν τα καλύτερα και τα συγκεντρώνουν σε σακούλες αφήνοντάς τα σε μια άκρη. Η θλιβερή πραγματικότητα όμως είναι ότι δεν θα φτάσουν κι έτσι δεν θα λείψουν αυτοί που θα αναζητήσουν ακόμη και στους κάδους των απορριμμάτων το επόμενο γεύμα τους ή θα ψάξουν ανάμεσα στα σκουπίδια του οδοστρώματος, πριν περάσει η «σκούπα» του δήμου να καθαρίσει.

    Πρόκειται ως επί το πλείστο για συνταξιούχους, χαμηλόμισθους και ανέργους, ανθρώπους δηλαδή που έχει πλήξει βαρύτατα η οικονομική κρίση. Βλέποντας τα εισοδήματά τους να μειώνονται συνεχώς, αναζητούν κάθε τρόπο για να περιορίσουν τα έξοδά τους, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να φάνε από τα σκουπίδια. Άλλωστε, κανείς δεν θα τολμήσει να πει ότι πρόκειται για μια αναξιοπρεπή πράξη, αφού οι άνθρωποι αυτοί διακριτικά και χωρίς να ενοχλούν κανέναν κάνουν ό,τι μπορούν για να επιβιώσουν. Δεν μπορούμε όμως να πούμε το ίδιο όμως για αυτούς που τους έφεραν σ’ αυτή την κατάσταση και είναι οι πραγματικά αναξιοπρεπείς άνθρωποι που έχουν οδηγήσει στην απόλυτη εξαθλίωση ένα κομμάτι της κοινωνίας μας.

     Όπως είπαμε παραπάνω και όπως μαρτυρούν οι ίδιοι οι έμποροι των λαϊκών αγορών, το φαινόμενο αυτό έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια. Τα περίεργα βλέμματα έχουν πάψει πια να τους ενοχλούν, ίσα-ίσα μάλιστα που η εικόνα έχει γίνει πλέον καθημερινό θέαμα. Από λαϊκή αγορά σε λαϊκή, προστίθενται και κάποιοι καινούριοι που με ντροπή στην αρχή αλλά ξεθαρρεύοντας σιγά-σιγά, αρχίζουν κι αυτοί να αναζητούν οτιδήποτε μπορούν να τοποθετήσουν στο τραπέζι τους.

     Οι κοινωνικές και προνοιακές δομές, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες και το μεγάλο έργο που επιτελούν, δεν επαρκούν για να αντιμετωπίσουν την απόγνωση στην οποία έχει περιέλθει ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Πολλοί είναι κι αυτοί που στρέφονται στα συσσίτια, ο αριθμός όμως όσων έχουν ανάγκη όλο και αυξάνεται ενώ κάποιοι δεν μπορούν να ενταχθούν σε αυτά καθώς δεν πληρούν τα τυπικά κριτήρια. Όπως και να έχει όμως, όλα αυτά δεν αποτελούν «γιατρικό» για το πρόβλημα, που έχει επέλθει από τις οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων αλλά και την καλπάζουσα ανεργία, αλλά μια αντιμετώπιση των «συμπτωμάτων» της κατάστασης.

Κων/νος Χονδρός

Εφημερίδα «Συνείδηση»

http://www.agriniopress.gr/