Η
συναρπαστική, διδακτική και ανθρώπινη ιστορία ενός μάγειρα, ο οποίος, δικαιολογημένως, πριν από 52 χρόνια, αρνήθηκε να συνεχίσει να
μου προσφέρει φαγητό, επειδή είχε
γεμίσει το τεφτέρι μου από … χρέη!!!
Του Δημήτρη Στεργίου*
Ζητώ, προκαταβολικώς, συγνώμη από τους φίλους
μου που συνεχίζω τις προσωπικές αναδρομές σε «πέτρινα χρόνια». Είναι συνειδητή
επιλογή. Δεν το κάνω για τον εαυτό μου. Το κάνω για τα παιδιά μας, το κάνω για
τους νέους μας, οι οποίοι νιώθω ότι σήμερα δοκιμάζονται από τη δεινή κρίση και
δεν θέλω να είναι καταθλιπτικοί, απαισιόδοξοι, απογοητευμένοι! Διότι υπήρχαν
εφιαλτικά … χειρότερα χρόνια , όταν ήμασταν κι εμείς, οι γονείς ή παππούδες
τους, νέοι και είχαμε όνειρα, οράματα, στόχους. Αλλά, δεν τα «σπάγαμε», δεν τα
«καίγαμε», δεν «βρίζαμε». Μόνο διαβάζαμε με εγκαρτέρηση, υπομονή και με ένα
βασικό σκοπό: να κάνουμε τους γονείς μας να χαίρονται, να είναι υπερήφανοι για
μας.....