Τα τσίγκινα τραπεζάκια (Γράφει η: Μαρία Μπαμπάνη)

Πηγή: βιβλίο Μαρίας Μπαμπάνη: «Στον ίσκιο της Βελανιδιάς»

Ρωτούσα κάποτε τη γιαγιά μου για τα ξεχασμένα στην πίσω αυλή μαύρα τσίγκινα τραπεζάκια του καφενείου γιατί έχουν τρύπες !!!---Μα η γιαγιά δε φαινόταν πρόθυμη να ικανοποιήσει την απορία ενός παιδιού. Ούτε το παιδί να τα παρατήσει τόσο εύκολα. Ώσπου αναγκάστηκε ν΄ αποκριθεί. είναι από αυτούς που τους μάζευαν με το χράμι ΄΄ σιγά μη με διαφώτιζε ! Του ναντίον κέντρισε την περιέργεια μου. Κι έτσι πλεύρισα τον πάππου.....

Διαβάστε περισσότερα »
Όποτε τον έβλεπα κι γύρω, μετρούσα δήθεν τις χαρακιές . Κι ο παππούς δεν ήθελε πολύ. ΄΄΄ Αυτή είναι του Κώτσου αυτή τ’ Αχιλλέα αυτή του Ναστάση αυτή του Γιαννακού ΄΄- -Όταν τα ρακοπότηρα άδειαζαν το ένα μετά το άλλο και ο έλεγχος χάνονταν κάμποσο –άρχισε ο παππούς –το μαχαίρι από τον πάγκο του καφετζή που λίγο πριν είχε κόψει τυρί η χαλβά ,μπήγονταν με δύναμη στο τσίγκινο τραπέζι. Είχε έρθει η ώρα να τους βάλουμε στο χράμι και να το πάμε σπίτι του. Άλλος το διαπέρναγε μεμιάς ,άλλος ίσα που τον χάραζε ,ανάλογα με το πόσα είχε κατεβάσει.

--Κι όταν παππού το τραπέζι δεν σήκωνε άλλες χαρακιές ?

--Ε τότε τόμπηγε ο ενός στη χαρακιά του άλλου.

--Κι από τι μεθούσαν παππού? Από χαρά η από καημό?

--Κείνα τα χρόνια παιδί μου οι χαρές ήταν λίγες και τις ζούσε κανείς ήσυχα. Τους καημούς βροντοφώναζε!!_ _ _

--Και τι ένιωθε με τις χαρακιές που άνοιγε?

--Ε να….σα ν’ άνοιγε μια τρύπα και να’ σπρωχνε τους καημούς του να πέσουν….Κι ως πέφτανε κάτω απ’ το τραπέζι τους μάζευε την άλλη μέρα η σκούπα της γιαγιά σου μαζί με τα σπασμένα ρακοπότηρα