§ Της ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΤΣΟΥΛΑ
Συγκλονισμένη ολόκληρη η τοπική κοινωνία από το περιστατικό βίας που έλαβε χώρα μέσα σε σχολείο της Άρτας. .....
Επικοινωνήσαμε με τη μητέρα του 15χρονου Βαγγέλη, που δέχτηκε πριν το Πάσχα επίθεση και ξυλοδαρμό από συνομήλικο συμμαθητή του, μέσα στο προαύλιο του σχολείου.
Ο μαθητής αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, με τους γιατρούς να λένε και να ξαναλένε στους γονείς του πόσο τυχεροί στάθηκαν μέσα στην ατυχία τους, μιας που η κατάσταση της υγείας του γιου τους ήταν τόσο σοβαρή που θα μπορούσε να έχει ακόμη ασχημότερες εξελίξεις, που θα μπορούσαν να αποβούν μοιραίες για τη ζωή του.
Το παιδί από τον ξυλοδαρμό και τα άσχημα χτυπήματα υπέστη εγκεφαλικό, ισχαιμικό επεισόδιο, με αποτέλεσμα να έχει παραλύσει η αριστερή πλευρά του σώματός του και τώρα, μέσα από φυσιοθεραπείες, να προσπαθεί σιγά σιγά να σταθεί ξανά στα πόδια του. Οι γονείς του είναι δίπλα του, τον βοηθούν στις ασκήσεις και προσπαθούν να του δώσουν δύναμη και ελπίδα.
Συγκλονιστικά ήταν τα πρώτα λόγια της μητέρας του μαθητή, κατά την τηλεφωνική μας επικοινωνία: “Αφού τον έχουμε εδώ (εννοεί στη ζωή), μπορούμε να παλέψουμε…!”. Μια φράση “μαχαίρι στην καρδιά” για τη μητέρα αυτή που ένιωσε το θάνατο τόσο κοντά στο προσκέφαλο του παιδιού της και που τώρα, παρά το Γολγοθά που βλέπει να προβάλλει μπροστά της για όλη την οικογένειά της, αυτή έχει τη δύναμη να ευχαριστήσει το Θεό και τη ζωή και να πει “Αφού τον έχουμε εδώ, μπορούμε να παλέψουμε…”.
Τα αναπάντητα “γιατί” είναι πολλά, και αυτά τα αναπάντητα “γιατί” έχουν σοκάρει ολόκληρη την τοπική κοινωνία, με τους γονείς να αισθάνονται φοβισμένοι και ευάλωτοι, καθώς νιώθουν ότι οι καιροί έχουν αλλάξει, τα πράγματα έχουν αγριέψει ακόμη και μέσα στα σχολεία, και το αίσθημα ασφάλειας και προστασίας που ένιωθαν όταν έστελναν τα παιδιά τους στο σχολείο φαίνεται ότι, λόγω της βίαιης εποχής που ζούμε, έχει χαθεί ανεπιστρεπτί. “Γιατί να μου το κάνει αυτό; Δεν τον πείραξα…” ήταν τα πρώτα λόγια του Βαγγέλη προς τους γονείς του, όταν άρχισε να συνειδητοποιεί τη σοβαρότητα της κατάστασης της υγείας του. “Είναι τα ΓΙΑΤΙ, στα οποία δεν παίρνεις απαντήσεις”, μας δήλωσε η μητέρα του.
Η μητέρα του μαθητή μας διηγήθηκε τί ακριβώς συνέβη εκείνη τη μοιραία μέρα “Τα παιδιά είχαν τελειώσει τη δεύτερη ώρα μαθήματος και ήταν πια η τρίτη ώρα που θα πήγαιναν τα παιδιά στο Κοινωνικό Παντοπωλείο.
Ήταν το δικό μου παιδί με ένα φίλο του και μιλούσαν για τα οπαδικά και πάει το παιδί που τον χτύπησε και του πετάει την μπάλα δύο φορές μπροστά στο κούτελο. Τον σπρώχνει ο γιος μου για να φύγει, κι όπως πάει να φύγει ο γιος μου, αυτός του ρίχνει μια μπουνιά πίσω στο αυτί. Και μετά τον πιάνει κεφαλοκλείδωμα και αρχίζει να τον χτυπάει στα κάγκελα. Βέβαια, ο γιος μου δεν το θυμάται, μα μου το είπε η κόρη μου που ήταν μπροστά, αλλά και άλλα παιδιά από το σχολείο.
Η κόρη μου έπαθε σοκ, όταν είδε να χτυπούν έτσι τον αδερφό της και γενικότερα όλα τα παιδιά που ήταν παρών στο περιστατικό ήταν και εξακολουθούν να είναι σοκαρισμένα και πιστεύω ότι χρειάζονται ψυχολογική βοήθεια και τα ίδια για να ξεπεράσουν το σοκ.
Τα άλλα παιδιά κατάφεραν να χωρίσουν το γιο μου και το παιδί που τον χτυπούσε και εκείνη την ώρα κατέβηκε η υποδιευθύντρια, η οποία επενέβη, και γλύτωσε το γιο μου από δεύτερο επεισόδιο που θα ήταν τελειωτικό. Μάλιστα η υποδιευθύντρια μου είπε ότι το συγκεκριμένο παιδί είχε τόσο μένος και θυμό μέσα του, που μετά πήγε και έσπασε τη τζαμαρία και ξέσπασε εκεί. Όλα τα παιδιά που ρωτήσαμε μας είπαν το ίδιο, ότι δηλαδή το παιδί μου δεν έφταιξε πουθενά, ότι το μόνο που έλεγε διαρκώς είναι “άσε με, μην με ενοχλείς””.
Λόγος και αιτία για όλη αυτή τη βιαιότητα δεν υπήρχε, φυσικά κανείς λόγος δεν είναι αρκετός για να θέσει τη ζωή ενός παιδιού σε κίνδυνο, πόσο μάλλον ασήμαντα ζητήματα μεταξύ παιδιών. Τώρα όμως που όλο και νέες πληροφορίες φτάνουν στα αυτιά της μητέρας του από συμμαθητές του Βαγγέλη, πιστεύει ότι αφορμή στάθηκε μια “αταξία” στο σχολείο με κάποια χαλασμένα κουτιά, για την οποία ο Διευθυντής προσπαθούσε να βρει ποιος φταίει. Με αφορμή το γεγονός αυτός, το παιδί εκείνο που χτύπησε το Βαγγέλη, για λόγους που δεν γνωρίζουμε, ξέσπασε το μένος του πάνω του.
Όταν τη ρωτήσαμε πώς είναι τώρα ο Βαγγέλης, μας απάντησε “Ξεκινήσαμε να κάνουμε τα πρώτα μας βήματα με τις φυσικοθεραπείες, μαθαίνουμε ξανά να περπατάμε… Οι γιατροί είναι συγκρατημένα αισιόδοξοι, δεν μας λένε πολλά, μόνο ότι είμαστε τυχεροί αφού η σοβαρότητα της κατάστασης θα μπορούσε να έχει μοιραίες συνέπειες. Μας λένε και μας ξαναλένε ότι είμαστε τυχεροί που ήρθαμε στο Νοσοκομείο Παίδων και προχωράμε βήμα- βήμα… Όμως, και για αυτούς δεν είναι μια συνηθισμένη ιατρική περίπτωση, ένα παιδί υγιέστατο από ξυλοδαρμό να παθαίνει εγκεφαλικό και στα 15 του να έχει παραλύσει η αριστερή πλευρά του και να δυσκολεύεται στην ομιλία του. Κάνουμε διαρκώς εξετάσεις, προσπαθούν να αποκλείσουν την περίπτωση να συμβεί κάτι νέο με παθολογικά αίτια και θα μας στείλουν στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο, που ειδικεύεται στα εγκεφαλικά, και μετά θα πάμε σε Κέντρο Αποκατάστασης στα Γιάννενα. Βέβαια, ελπίζουμε σε ένα θαύμα, σε ένα θαύμα ότι ίσως η ανάρρωση είναι γρηγορότερη απ’ ό,τι προβλέπουν οι γιατροί, οι οποίοι δεν περίμεναν ότι θα υπάρχει τόσο γρήγορα θετική εξέλιξη. Αρχικά τους ρωτήσαμε αρκετές φορές εάν θα επανέλθει το παιδί μας στη φυσιολογική του κατάσταση, αλλά μας έλεγαν ότι αυτό δεν μπορούν να μας το πουν με σιγουριά. Το μόνο που μας είπαν είναι ότι αν ήταν ένα πιο μικροκαμωμένο παιδί, τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα. Αλλά η αποκατάσταση σε βαθμό 100% είναι πολύ δύσκολη, βήμα – βήμα και βλέπουμε πώς θα πάει το παιδί. Ελπίζουμε σε ένα θαύμα! Πριν λίγο καιρό, τον τραβούσα φωτογραφίες στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου, τον καμάρωνα, ένα λεβέντη δυνατό, τον χαιρόμουν όπως όλες οι μανάδες χαίρονται και καμαρώνουν τα παιδιά τους και τώρα, τον βλέπω να προσπαθεί να κάνει βήματα, να μάθει τα πρώτα του βήματα ξανά…”
Όσον αφορά το πώς είναι ψυχολογικά το παιδί τώρα, η μητέρα του μας είπε ότι είναι καλύτερα από ψυχολογικής πλευράς. Οι πρώτες στιγμές ήταν τραγικές, με τον ίδιο να θέλει να πεθάνει, να θέλει να πηδήξει από το παράθυρο του νοσοκομείου, αφού σε μια στιγμή άλλαξε άρδην η ζωή του, σε μια στιγμή, χωρίς λόγο και αφορμή, απλά επειδή κάποιος άλλος συνομήλικός του αποφάσισε ότι είχε το δικαίωμα να το κάνει, να του αλλάξει τη ζωή… Μάλιστα, έφτασε στα αυτιά των γονιών του ότι το άλλο παιδί, αυτό που τον χτύπησε, κυκλοφορούσε στην αγορά της Άρτας και έλεγε “Καλά το έκανα το μπάσταρδο!” και όταν η μητέρα επικοινώνησε με καθηγήτρια του σχολείου και την ρώτησε για αυτά τα λόγια, η καθηγήτρια της απάντησε ότι ο άλλος μαθητής έτσι μάλλον θέλησε να δείξει τον ανδρισμό του, να νιώθει ότι είχε τη δύναμη να στείλει κάποιον άλλον στο νοσοκομείο… Η απάντηση της μητέρας ραγίζει καρδιές και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου προς ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα “Αν έτσι θέλει να επιβεβαιώσει τον ανδρισμό του ένας 15χρονος, δεν έχω κάτι να πω… εμένα αυτή τη στιγμή το παιδί μου δεν αυτοεξυπηρετείται, γιατί κάποιος άλλος συμμαθητής του θέλησε να δείξει τον ανδρισμό του;” Να τονίσουμε ότι και για τους γονείς του Βαγγέλη οι ώρες αυτές είναι δύσκολες, όπως μας είπε η μητέρα του, “η αγάπη του κόσμου μας κρατάει δυνατούς και όρθιους, με παίρνουν τηλέφωνο γονείς συμμαθητών του γιου μου και μου δίνουν δύναμη. Όμως σήμερα, κάναμε νέες εξετάσεις, και ο γιατρός σε κάποια στιγμή μου είπε “Το ξέρεις ότι ήταν πιθανό να το είχες χάσει το παιδί σου;” και αυτό με έκανε να καταρρεύσω… Για ποιο λόγο να χάσω το παιδί μου; Και μάλιστα μέσα στο ίδιο του το σχολείο;”
Ρωτήσαμε τη μητέρα του Βαγγέλη αν πήρε μια συγνώμη από το παιδί που χτύπησε το γιο της και μας απάντησε ότι την πήρε, αλλά δεν πιστεύει ότι είναι αληθινή και ειλικρινής, αλλά περισσότερο ότι έγινε υπό πίεση μετά τις εξελίξεις που είδαν το φως της δημοσιότητας. Το συγκεκριμένο παιδί έστειλε ένα μήνυμα στην αδερφή του Βαγγέλη στα social media, όμως επειδή η ίδια τον είχε μπλοκάρει, και το είδε ο ίδιος, βρήκε μια φίλη της και της ζήτησε να παραδώσει εκείνη το μήνυμα για τον ίδιο. Το μήνυμά του ήταν αυτολεξεί το εξής “Πες τους ότι λυπάμαι που τους αναστάτωσα γιορτινές μέρες”. Είναι στιγμές που… τα λόγια είναι περιττά… Και να αναρωτιέται η μητέρα του Βαγγέλη “Δηλαδή ο παρολίγον θάνατος του γιου μου είναι και αντιμετωπίζεται από το συμμαθητή του ως απλά μια αναστάτωση; Και μάλιστα μια αναστάτωση που δεν έπρεπε να συμβεί τις γιορτινές μέρες, αλλά δεν θα πείραζε να συμβεί τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου;;;”
Όσον αφορά την αντιμετώπιση του σχολείου στο θέμα, οι γονείς του Βαγγέλη δηλώνουν απογοητευμένοι και πικραμένοι, καθώς και οργισμένοι, αφού δεν υπήρχε επίβλεψη από καθηγητές στο προαύλιο του σχολείου. “Αν το παιδί μου έμενε με τετραπληγία, τί θα μου λέγατε;” τους ρώτησε. Και μάλιστα μας ενημέρωσε ότι ο σύζυγός της αποφάσισε στην Αθήνα να βγει σε τηλεοπτικό σταθμό πανελλαδικής εμβέλειας για να μαθευτεί η αλήθεια, αφού στην Άρτα έγινε μια προσπάθεια από κάποιους στη σχολική κοινότητα να “κουκουλωθεί” το θέμα. “Μαθαίναμε από συγγενείς και φίλους ότι είχε διαδοθεί η φήμη στην Άρτα πως το παιδί μου δεν έπαθε κάτι από τον ξυλοδαρμό, αλλά ότι είχε άλλα “κρυφά” προβλήματα υγείας. Για το λόγο αυτό, κανείς δεν μας πίστευε στην αρχή πόσο άσχημα ήταν η κατάστασή του, γι’ αυτό και ο ίδιος ο Βαγγέλης μου ζήτησε να τον τραβήξω βίντεο και να το στείλω σε συγγενείς και φίλους και στις αδερφές του στην Άρτα για να δουν ακριβώς τί συμβαίνει…! Από το σχολείο δεν έχουμε πάρει ακόμη μια συγνώμη, και αντί για αυτό, νιώθουμε ότι δεν αντιλαμβάνονται τις συνέπειες αυτού που συνέβη στη ζωή μας. Ο Βαγγέλης δεν μπορεί να επιστρέψει πια στο σχολείο, όχι για τη φετινή σχολική χρονιά τουλάχιστον λόγω των προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζει, κι ενώ τους το έχουμε εξηγήσει, λάβαμε για το Πάσχα μια κάρτα από το σχολείο με ευχές για γρήγορη ανάρρωση και γρήγορη επιστροφή στο σχολείο… κάτι που το θεωρήσαμε τόσο ειρωνικό… Ο Βαγγέλης είναι τρίτη γυμνασίου κι όμως δεν μπορεί να στηριχτεί στα πόδια του, υπέστη εγκεφαλικό στα δεκαπέντε του γιατί κάποιοι φέρθηκαν ανεύθυνα και δεν τον προστάτεψαν όταν τον έστειλα στο σχολείο τους, και μας λένε τώρα ότι του εύχονται γρήγορη επιστροφή στο σχολείο για τον επόμενο μήνα που απομένει μέχρι να κλείσουν τα σχολεία;;; Εγώ αυτή τη στιγμή έχω άλλα δύο κορίτσια που φοιτούν στο ίδιο σχολείο, που μένουν με συγγενή μας και φοβούνται να επιστρέψουν στο σχολείο! Ποιος θα τα προστατέψει; Εμείς είμαστε εδώ στην Αθήνα με τον αδερφό τους, ποιος θα βοηθήσει τα άλλα τρία μου παιδιά, δύο στο γυμνάσιο και τον μικρότερο γιο μου; Και όχι μόνο δεν έχουμε λάβει μια συγνώμη, αλλά προσωπικά δεν έχω μιλήσει ξανά με το διευθυντή για να μάθω αν υπάρχουν εξελίξεις. Στην αρχή μας είχαν πει ότι μόνο μια εβδομάδα αποβολή θα δώσουν στο παιδί που παραλίγο να σκοτώσει το παιδί μου, και μάλιστα πριν διαγνωστεί το εγκεφαλικό επεισόδιο, ο ίδιος ο διευθυντής είπε στο σύζυγό μου ότι όταν επιστρέψει ο Βαγγέλης στο σχολείο καλό θα ήταν να έχει και δυο φίλους του συνέχεια παρέα, για να μην τον ενοχλήσει ξανά αυτός που τον χτύπησε… Και απαντάμε στο διευθυντή, δηλαδή θα στέλνουμε το παιδί μου με συνοδεία στο σχολείο;;; Τελικά όμως, τα πράγματα ήταν χειρότερα στην υγεία του παιδιού μου… Και στο τέλος ενημερώθηκα ότι τελικά θα αλλάξουν σχολείο στο παιδί που χτύπησε το δικό μου, όμως είναι αυτή λύση; Τί φταίνε και τα άλλα παιδιά από το άλλο σχολείο να ζουν συνέχεια με το φόβο και τον τρόμο; Δεν είναι λύσεις αυτές. Με παίρνουν τηλέφωνο μητέρες παιδιών που τα παιδιά τους έχουν δεχτεί βία στα σχολεία τους και κλαίνε μαζί μου στο τηλέφωνο… Στη θέση του δικού μου παιδιού θα μπορούσε να βρίσκεται το δικό τους παιδί και αύριο μπορεί να βρεθεί το παιδί οποιουδήποτε… Δεν γίνεται να στέλνουμε τα παιδιά μας σχολείο και να μην ξέρουμε αν θα τα πάρουμε πίσω ζωντανά!”.
Αυτά και πολλά άλλα μας είπε η μητέρα του 15χρονου Βαγγέλη, θέλοντας να επιστήσει την προσοχή σε όλους μας, γονείς και εκπαιδευτική κοινότητα. “Είναι ανήκουστο να συμβαίνουν τέτοια πράγματα μέσα στο σχολείο!”
Εμείς να ευχηθούμε ειλικρινά από καρδιάς στο Βαγγέλη ταχεία ανάρρωση, να ευχηθούμε δύναμη και κουράγιο στους γονείς του και σε όλη την οικογένειά του. Συνομιλώντας και με άλλους γονείς το τελευταίο διάστημα για το θέμα αυτό, θα ήθελα να μεταφέρω στο σημείο αυτό το δικό τους μήνυμα ότι ήρθε ο καιρός “να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο” όσον αφορά την απόδοση ευθυνών εκεί που αναλογούν και σε όποιους αναλογούν. Μπορεί να ζούμε σε μια ήσυχη επαρχιακή πόλη, όμως η ιστορία μας έχει διδάξει ότι μια φορά είναι αρκετή για να γίνει το κακό, και να το κακό έγινε, και έγινε στη δική μας μικρή επαρχιακή πόλη… Άραγε τώρα θα είναι αυστηρότεροι οι κανόνες; Άραγε τώρα θα είναι πιο συστηματική και αποδοτική η επίβλεψη των μαθητών εντός και εκτός των αιθουσών των σχολείων; Διότι, δεν γίνεται ούτε να στέλνουμε τα παιδιά μας στο σχολείο με σωματοφύλακες, αλλά ούτε και να καρδιοχτυπούμε κάθε δευτερόλεπτο που τα παιδιά μας θα είναι στο σχολείο, εάν και κατά πόσο είναι ασφαλή!
arta2day
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο