Δεν ξέρουμε αν έχει παίξει κάτι με την ελληνική καταγωγή και πρέπει να τη συναντούμε παντού, αλλά μάλλον κάτι έχει γίνει με το σύμπαν. Κι αυτό γιατί υπήρξε ένας Έλληνας ακόμα και πίσω από την πρώτη ανθρώπινη προσελήνωση: ο Δημήτρης Κοντομηνάς.
Όταν το 1969 ο Νιλ Άρμστρονγκ, ο Μπαζ Όλντριν και ο «ξεχασμένος» της παρέας Μάικ Κόλινς, που δεν βγήκε καν από το διαστημόπλοιο για μια βόλτα στη Σελήνη, ετοιμάζονταν για την πρώτη αποστολή της ανθρωπότητας στον μοναδικό δορυφόρο της Γης, προέκυψε ένα πρόβλημα. Μικρό, θεωρητικά. Δεν ήταν όμως.
Μπορεί η NASA να έστελνε τους 3 τους μέσα σε ένα άρτιο σκάφος, το Απόλλων 11, αλλά για κάποιο μυστήριο λόγο, οι αστροναύτες δεν είχαν ασφαλιστήριο ζωής. Αυτό σήμαινε πως αν πάθαιναν το οτιδήποτε, κανείς δεν θα ήταν υπόλογος για την απώλεια της ζωής τους ή τα έξοδα της φροντίδας τους εφόσον τραυματίζονταν.
Κάπου εκεί, ενεπλάκη ο Δημήτρης Κοντομηνάς. Ω ναι, δεν διαβάζετε λάθος. Ο συνιδρυτής της Interamerican (ο Αλέξανδρος Ταμπουράς ήταν ο έτερος Καππαδόκης) συνεργάστηκε τότε με την Ασπίς Πρόνοια Ασφαλιστική και κάλυψαν το μέγεθος των ασφαλιστηρίων για τους αστροναύτες.
Καμία εταιρεία δεν έδειχνε διάθεση να τα καλύψει. Χυλόπιτα από παντού. Το διάστημα τότε ήταν σούπερ άγνωστο. Μόλις μια φορά είχε πάει άνθρωπος, ο Γκαγκάριν, περίπου 8 χρόνια νωρίτερα. Στον μόλις 7ο μήνα ζωής της, η Interamerican πλήρωσε ασφαλιστήριο αξίας 15.261 δραχμών, με την Ασπίς να συνασφαλίζει και την εταιρεία «Οργάνωσις Ταμπουρά» να τις συστεγάζει οργανωτικά.
Το πολύ ενδιαφέρον στο συγκεκριμένο ασφαλιστήριο είναι ότι κάλυπτε την πιθανότητα θανάτου, εξαφάνισης στο διάστημα ή και πλήρους-διαρκούς ανικανότητας τους, με το ασφαλιζόμενο κεφάλαιο να αγγίζει τα 30.000 δολάρια (900.000 δραχμές τότε), ισότιμα και για τους 3 αστροναύτες. Το ασφαλιστήριο κάλυπτε μέχρι και το ενδεχόμενο να απαχθούν από εξωγήινους. Δεν κάλυπτε όμως την άρνησή τους να επιστρέψουν στη Γη.
Ο Δημήτρης Κοντομηνάς και ο Φρέντυ Γερμανός κομμάτι της Ιστορίας του Ανθρώπου στο Διάστημα
Αυτό ήταν το πρώτο «Αστρασφαλιστήριον Ζωής», όπως το αποκάλεσαν τότε, και ήταν ένας άλλος ξακουστός Έλληνας που το παρέδωσε στις οικογένειες των Άρμστρονγκ, Όλντριν και Κόλις. Πρόκειται για τον Φρέντυ Γερμανό που ήταν απεσταλμένος στο Ακρωτήριο Κένεντι και έζησε από κοντά την διαδικασία απογείωσης και φρόντισε να μην παραλείψει ούτε στιγμή από την εμπειρία αυτή.
«Η περιπέτεια έληξε. Το Φεγγάρι νικήθηκε. Έτσι είπε η τηλεόραση. Έτσι τηλεγραφήσαμε εμείς, οι 5.000 δημοσιογράφοι που βρεθήκαμε στην Αμερική αυτές τις δέκα απίστευτες μέρες. Ωστόσο για όλους εμάς, που ζήσαμε την ιστορία της Σελήνης απ’ την πρώτη γραμμή της μάχης, η περιπέτεια ζει πάντα (…). Είναι δύσκολο να ξεχάσει κανείς εκείνο το πρωινό της 16ης Ιουλίου. Ήταν σαν να δώσαμε εκεί ραντεβού, μισό εκατομμύριο άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο.
Ξενυχτήσαμε στις ακτές του Cape Kennedy και περιμέναμε να δούμε τον Άνθρωπο να ξεκινάει για το Φεγγάρι. Είδαμε τη μέρα να γεννιέται σαν ένα γαλακτερό σύννεφο επάνω απ’ τον Ατλαντικό (…).
Για τους δημοσιογράφους, η περιπέτεια συνεχιζόταν στο Houston. Στην πόλη αυτή χτυπάει η καρδιά της NASA. Εδώ θα έφτανε, ύστερα από τέσσερεις μέρες, το άγγελμα της νίκης: “ο Αετός άραξε στο Φεγγάρι”. Δεν θα ξεχάσω εκείνη την ιαχή που έσχισε σαν λεπίδα τη σιωπή του Κέντρου Ελέγχου: “Τα καταφέραμε. Φτάσαμε!”».
Αυτά ανέφερε ο Φρέντυ Γερμανός. Μετά το τέλος της αποστολής, με την επιστροφή των 3 στη Γη, απεστάλη η ακόλουθη λιτή επιστολή προς την εταιρεία του Ταμπουρά.
«Αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη και υπερηφάνεια για την πραγματοποίηση του εθνικού σκοπού μας: την επιτυχή προσεδάφιση του Ανθρώπου στη Σελήνη και… την επιστροφή. Πιστεύουμε πως, όσο θα επεκτείνεται η εξερεύνηση του Διαστήματος, τόσο η ανθρωπότητα θα αποκτά περισσότερα αγαθά.
Ελπίζουμε ότι τώρα οι άνθρωποι εισέρχονται σε μια νέα εποχή ειρήνης και αμοιβαίας κατανόησης. Σε όλους εσάς, που μάς ενθαρρύνατε και μάς ευχηθήκατε, που με την αφοσιωμένη συμπαράστασή σας καταστήσατε εφικτή την εκπλήρωση του προγράμματος και ακόμη, σε εσάς που μάς ενισχύσατε με τις προσευχές σας, αποστέλλουμε ταπεινά ευχαριστίες».
menshouse.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο