Για τον Παναγιώτη Μουρούκη, αντί επικήδειου
Το Σάββατο αποχαιρετήσαμε τον Παναγιώτη Μουρούκη. Οι κάτοικοι του Αστακού μπορεί να έχουν την πρόσφατη εικόνα ενός ανθρώπου μοναχικού, λιγομίλητου και χωρίς συμμετοχή στη κοινωνική ζωή του τόπου.
Αντί επικήδειου θα ήθελα να θυμίσω στους μεγαλύτερους και να γνωρίσω στους νεώτερους όπως και σε αυτούς που ήρθαν στον Αστακό τα τελευταία χρόνια, τον παλαιότερο Παναγιώτη και τη σχέση του με τη κοινωνία. Τα συναισθήματα μου είναι προσωπική μου υπόθεση.
Ο Παναγιώτης ασχολήθηκε από τα πρώτα μετασχολικά του χρόνια με τα κοινά και λειτούργησε μέσα στη κοινωνία με πάθος και αποτελεσματικότητα. Εκλέχθηκε κοινοτικός σύμβουλος το 1982 στην τότε Κοινότητα Αστακού σε ηλικία 22 ετών............
Συμμετείχε ενεργά στη πολιτική. Διατέλεσε αποτελεσματικός γραμματέας της Τ.Ο ΠΑΣΟΚ Αστακού, τη δύσκολη εποχή της αποκρυστάλλωσης της φυσιογνωμίας του ΠΑΣΟΚ και των έντονων πολιτικών αλλά και τοπικών εντάσεων.
Αγαπούσε τον αθλητισμό και λάτρευε το μπάσκετ. Οργάνωνε αγώνες μπάσκετ πριν αυτό γίνει ευρύτερα αγαπητό μετά τις επιτυχίες της Εθνικής Ομάδας το 1987. Ήταν ο εμπνευστής και φυσικά εκ των ιδρυτικών μελών της ομάδας μπάσκετ «ΑΙΟΛΟΣ» και ταυτόχρονα προπονητής της. Κάποιοι θα θυμούνται τις συναντήσεις για τη δημιουργία της ομάδας, το όνομα, και τα χρώματά της στα τότε γραφεία της κοινότητας Αστακού.
Συμμετείχε σε πολλές δραστηριότητες στον Αστακό. Είχε το χάρισμα να «ακούει» τους άλλους, να σκέφτεται ψύχραιμα και να εκφράζεται νηφάλια.
Εργάστηκε στην κοινότητα και στη συνέχεια στο δήμο Αστακού. Πάντα εξυπηρετικός και προσιτός στο κόσμο. Η απάντησή του στα επείγοντα αιτήματα των δημοτών ήταν «περίμενε τώρα» και όχι «έλα αύριο». Αρκετοί από εμάς που ζούσαμε στην Αθήνα θυμούμαστε τη προθυμία του να εκδώσει το πιστοποιητικό και να το δώσει στο μεσημεριανό δρομολόγιο του ΚΤΕΛ για να το παραλάβουμε αυθημερόν.
Δυστυχώς σοβαρά προβλήματα υγείας άλλαξαν τη πορεία της ζωής του. Τον οδήγησαν στη πρόωρη συνταξιοδότηση και στη συνέχεια στη σταδιακή απομάκρυνσή του από τις παρέες του και τις προηγούμενες δραστηριότητές του.
Γρ. Νικήτας
Γείτονας και φίλος
Λαμβανοντας αφορμη την αναρτηση του Γρηγορη Νικητα για την απωλεια του Παναγιωτη Μουρουκη(και τον ευχαριστω θερμα διοτι αμελησα αδικαιολογητα να γραψω και εγω δυο λεξεις για τον Παναγιωτη)φερνω στην μνημη μου διαφορα περιστατικα απο την παιδικη μας ηλικια
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τον Πανγιωτη ξεκινησαμε σχεδον μαζι απο μικρα παιδια Στις αλανες του #Γουεμπλευ# οπως ονομαζαμε το γηπεδο που παιζαμε μπαλα διπλα στο παγοποιειο απο οκτω χρονων ,μαζι σχεδον σε ολα τα διαλειματα στο σχολειο , μαζι και στις βολτες τις κυριακες στα περιβολια μαζι και στις παιδικες στον κινηματογραφο Μπαμπουρη. Ειχαμε ενα πολυ αδελφικο δεσιμο που κρατησε χρονια εως το 1979 που εφυγα για την Αθηνα. Παραλληλα μαζι μπηκαμε απο τα πρωτα χρονια (1975) στο ΠΑΣΟΚ και μαζι συνεργαζομασταν στο μαθητικο -(Σαν μεγαλυτερος ενα χρονο ειχε τα ηνια φυσικα) Μαζι περνουσαμε ωρες στους φοινικες του Κιτσικωστα και συζητουσαμε με τον Γρηγορη Νικητα και κατα διαστηματα με τον Χρ Κλαδευτηρα τα πολιτικα και οργανωτικα θεματα του ΠΑΣΟΚ-Συνεχισαμε μαζι και στην ομαδα του ΗΡΑΚΛΗ οπου για ενα χρονικο διαστημα ο Πανος επαιζε στην ομαδα.Η κορυφωση βεβαια ειρθε στην πιο μεγαλη νικη στην ιστορια του ΗΡΑΚΛΗ , νικη μεσα στο Αγρινιο επι του Πανιτωλικου(ακομη και με την ελλεπιπη συνθεση η Αγρινιωτες διοτι μας υποτιμησαν) για το κυπελλο Αιτωλοακαρνανιας ((.Πανος Μουρουκης , Μακης Βοτσης Λευτερης Μαντζαρης Αποστολης και Θωμας Καραμελας Γρ Μπονης Χρ Τριαντης Γιωργος Μακρυπιδης,Πανος και Γρ.Δημητρουκας ))
Φυσικα ο Πανος ειχε αλλη αγαπη, το μπασκετ!!! Ωρες ολοκληρες αφιερωνε στο γυμνασιο με μια μπαλα παιζοντας μονος του ,ωσπου ειρθε στην συντροφια του και ο Σακης ο Λυγνος .Αυτο ηταν το εναυσμα να αφοσιωθει στο μπασκετ και μαζι με τον Αντρεα Καρουσο δημιουργησανε μια ομαδα μπασκετ στο σχολειο οπου λαμβανε μερος σε σχολικους αγωνες στο Μεσολογγι(με δυο δικες μου συμμετοχες αλλα ημουν εξω απο τα νερα μου τελειως)
Δεν θα αναφερθω καθολου στο θεμα Αιολου διοτι το εχει ηδη αναλυσει ο Γρηγορης Νικητας
Σιγα σιγα ομως τα χρονια περνουσαν και με το τελος των σχολικων υποχρεωσεων του διοριστηκε στην Κοινοτητα Αστακου σαν γραμματεας Εμεινε καποια χρονια αλλα στην συνεχεια παραιτηθηκε(προσωπικοι λογοι τον οδηγησαν σε αυτη την αποφαση)
Θα μου μεινουν αξεχαστες οι Κυριακες που πηγαινα στο σπιτι του ανεβαινοντας πανω απο τον φουρνο του Μπαρμπα Σωτηρη και μεναμε στο δωματιο του να ακουσουμε ποδοσφαιρο απο το ραδιο, οταν δεν πηγαινα στο σπιτι του Τακη Στρατουλη για να ακουσω ΑΕΚ- Παρ οτι Ολυμπιακος γυρνουσαμε την κουμπι και ακουγαμε και ΑΕΚ
Ηταν ανθρωπος χαμογελαστος , σπανια εκνευριζονταν , ακουγε τα παντα και τους παντες ,ενεπνεε με το παρουσιαστικο του και ηρεμουσε ολους τους νευρικους Ηταν μια πολυαγαπημενη προσωπικοτητα στον Αστακο
Φυσικα ειναι ελαχιστα αυτα που αναφερω μπροστα στα οσα εχω ζησει μαζι του και πιθανον να ξεχασω και πολλα αλλα , οποτε θα σταματησω εδω διοτι θα χρειαστουν ωρες για να γραφω
Αιωνια η μνημη σου φιλε μου καλε