ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΝΗΣ -ΑΣΤΑΚΟΣ: ΑΝΤΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ για την απώλεια του φίλου μου ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΟΥΡΟΥΚΗ

ΑΝΤΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ για την απώλεια του φίλου μου ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΟΥΡΟΥΚΗ 

-του Χρήστου Μπόνη 

                     Λαμβάνοντας αφορμή την ανάρτηση του Γρηγόρη Νικήτα για την απώλεια του Παναγιώτη Μουρούκη (ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ) (και τον ευχαριστώ θερμά διότι αμέλησα αδικαιολόγητα να γράψω και εγώ δυο λέξεις για τον Παναγιώτη) φέρνω στην μνήμη μου διάφορα περιστατικά από την παιδική μας ηλικία.

       Με τον Παναγιώτη ξεκινήσαμε σχεδόν μαζί από μικρά παιδιά στις αλάνες του #Γουέμπλεϊ# όπως ονομάζαμε το γήπεδο που παίζαμε μπάλα -δίπλα στο παγοποιείο- από οκτώ χρονών, μαζί σχεδόν σε όλα τα διαλείμματα στο σχολείο, μαζί και στις βόλτες τις Κυριακές στα περιβόλια, μαζί και στις παιδικές στον κινηματογράφο Μπαμπούρη....

        Είχαμε ένα πολύ αδελφικό δέσιμο που κράτησε χρόνια έως το 1979 που έφυγα για την Αθήνα. Παράλληλα μαζί μπήκαμε από τα πρώτα χρόνια (1975) στο ΠΑΣΟΚ και μαζί συνεργαζόμασταν στο μαθητικό - (σαν μεγαλύτερος ένα χρόνο είχε τα ηνία φυσικά), μαζί περνούσαμε ώρες στους φοίνικες του Κιτσικώστα και συζητούσαμε με τον Γρηγόρη Νικήτα και κατά διαστήματα με τον Χρήστο Κλαδευτήρα, τα πολιτικά και οργανωτικά θέματα του ΠΑΣΟΚ - Συνεχίσαμε μαζί και στην ομάδα του ΗΡΑΚΛΗ όπου για ένα χρονικό διάστημα ο Πάνος Μουρούκης έπαιζε στην ομάδα.

        Η κορύφωση βέβαια ήρθε στην πιο μεγάλη νίκη στην ιστορία του ΗΡΑΚΛΗ, νίκη μέσα στο Αγρίνιο επί του Παναιτωλικό (ακόμη και με την ελλειπή σύνθεση οι Αγρινιώτες διότι μας υποτίμησαν) για το κύπελλο Αιτωλοακαρνανίας (Πάνος Μουρούκης, Μάκης Βότσης, Λευτέρης Μάντζαρης, Αποστόλης και Θωμάς Καραμέλας, Γρ. Μπόνης, Χρ. Τριάντης, Γιώργος Μακρυπίδης, Πάνος και Γρηγόρης Δημητρούκας). 

         Φυσικά ο Πάνος είχε άλλη αγάπη, το μπάσκετ!!! Ώρες ολόκληρες αφιέρωνε στο γυμνάσιο με μια μπάλα παίζοντας  μόνος του, ώσπου ήρθε στην συντροφιά του και ο Σάκης ο Λιγνός.

         Αυτό ήταν το έναυσμα να αφοσιωθεί στο μπάσκετ και μαζί με τον Αντρέα Καρούσο δημιουργήσανε μια ομάδα μπάσκετ στο σχολείο οπου λάμβανε μέρος σε σχολικούς αγώνες στο Μεσολόγγι (με δυο δικές μου συμμέτοχες άλλα ήμουν έξω από τα νερά μου τελείως).

     Δεν θα αναφερθώ καθόλου στο θέμα Αιόλου διότι το έχει ήδη αναλύσει ο Γρηγόρης Νικήτας.

           Σιγά σιγά όμως τα χρόνια περνούσαν και με το τέλος των σχολικών υποχρεώσεων του διορίστηκε στην Κοινότητα Αστακού σαν γραμματέας. Έμεινε κάποια χρόνια άλλα στην συνέχεια παραιτήθηκε (προσωπικοί λόγοι τον οδήγησαν σε αυτή την απόφαση).

              Θα μου μείνουν αξέχαστες οι Κυριακές που πήγαινα στο σπίτι του ανεβαίνοντας πάνω από τον φούρνο του Μπάρμπα Σωτήρη και μέναμε στο δωμάτιο του να ακούσουμε ποδόσφαιρο από το ράδιο, όταν δεν πήγαινα στο σπίτι του Τάκη Στρατούλη για να ακούσω ΑΕΚ (παρ ότι Ολυμπιακός γυρνούσαμε την κουμπί και ακούγαμε και ΑΕΚ).

         Ήταν άνθρωπος χαμογελαστός, σπάνια εκνευρίζονταν, άκουγε τα πάντα και τους πάντες, ενέπνεε με το παρουσιαστικό του και ηρεμούσε όλους τους νευρικούς. Ήταν μια πολυαγαπημένη προσωπικότητα στον Αστακό.

          Φυσικά είναι ελάχιστα αυτά που αναφέρω μπροστά στα όσα έχω ζήσει μαζί του και πιθανόν να ξεχάσω και πολλά άλλα, όποτε θα σταματήσω εδώ διότι θα χρειαστούν ώρες για να γράφω.

Αιωνία η μνήμη σου φίλε μου καλέ....