Πεζοπορία στο Οροπέδιο Ασσάνη στα Ακαρνανικά όρη (Χρήστος Μπόνης)

ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ: Χρήστος Μπόνης

      Γύρω-γύρω τα Ακαρνανικά βουνά και στη μέση βρίσκεται το Οροπέδιο Ασσάνη.  Το οροπέδιο  βρίσκεται ακριβώς πίσω από τον Μπούμστο, κοντά στη παλιά Κομποτή.  Στα δυτικά του οροπεδίου υπάρχει μονοπάτι (χωματόδρομος) που κατεβαίνει στο χωριό Βάρνακας. 

     Τα βουνά τριγύρω σαν τείχος. Μπούμστος ο Μεγαλοπρεπής το θρυλικό βουνό του Ξηρομέρου και η Ψηλή Κορφή το περικλείουν προστατευτικά και το καθιστούν φυσικό οχυρό. Ένα καταφύγιο κάποτε κλεφτών και αρματωλών.

       Πάνω στο οροπέδιο, δεσπόζει το εκκλησάκι της Αγίας Άννας….

Ο Χρήστος Μπόνης συμμετείχε στην πεζοπορία και μας γράφει: 

Από τον Αστακό στο οροπέδιο Ασσάνη στα Ακαρνανικά 

    Η πρόταση ήταν λιτή και χωρίς πολλές διευκρινίσεις.. θα ξεκινήσουμε πεζοπορία (ορειβασία) απο τον Βάρνακα Ξηρομέρου με προορισμό το εκκλησάκι της Αγίας Άννας (που γιόρταζε) στο Οροπέδιο Ασσάνη. 

     Χωρίς πολλές λεπτομέρειες  για την διαδρομή και το υψόμετρο, αποδέχτηκα την πρόταση του φίλου μου Λευτέρη Μάντζαρη και έτσι προχθες (Σάββατο) μαζί με τον έτερο φίλο Χρήστο ξεκινήσαμε από Αστακό για Βάρνακα (κέντρο συνάντησης) στις 6.30 το πρωί.  

       Εκεί συναντηθήκαμε και με το υπόλοιπο γκρουπ που ήταν φίλοι από την Κανδήλα και Βάρνακα και ακολουθώντας μια διαδρομή περίπου 2 χιλ με τα αυτοκίνητα, φτάσαμε σε ένα ξέφωτο όπου έπρεπε να τα παρκάρουμε και να συνεχίσουμε πεζοί........

 

Οι δυσκολίες της ανάβασης

   Τα πρώτα μέτρα (200 με 300 περίπου) ήταν ευχάριστα διότι το τοπίο που συναντούσες σε μάγευε αλλά η συνέχεια άρχισε να γίνετε λίγο δύσκολη διότι η ορειβασία (όπως εξάλλου το λέει και η λέξη) ήταν μια δύσβατη ανηφοριά.. 

      Διανύοντας το πρώτο χιλιόμετρο άλλοι με καλύτερη φυσική κατάσταση (και λογω ηλικίας) άλλοι με λιγότερο καλή δεν είχαμε και μεγάλες αποστάσεις, ήμασταν σχεδόν μαζί. Ο προορισμός όμως είχε πολύ δρόμο ακόμη......... 

     Από τα επόμενα μέτρα και μετά ανά διαστήματα σταματούσαμε να πάρουμε τις απαραίτητες αναπνοές  και να δροσιστούμε.. Μεγάλος σύμμαχος ήταν το ότι ο ήλιος δεν είχε κάνει ακόμη την εμφάνιση του... 

     Ακολουθώντας μια διαδρομή πολλές φορές φοβερά δύσκολη από την μορφολογία του εδάφους αλλά και του δρόμου (αν μπορεί να χαρακτηριστεί δρόμος) όπου δεξιά και αριστερά της διαδρομής διέκρινες τον άδειο από νερό ποταμό (ξεροπόταμος το καλοκαίρι) με τις διαφορετικού χρώματος πέτρες οι οποίες ήταν το διαχωριστικό μέρος από τον υποτιθέμενο δρόμο που διανύαμε εμείς  που, όπως μου ανέφεραν κάποιοι από τους συνοδοιπόρους τον χειμώνα έχει φουλ νερό   προερχόμενο από πηγές των Ακαρνανικών, συνεχίζαμε να σκαρφαλώνουμε, αδημονώντας να βρούμε έστω και δέκα μέτρα ευθεία!!!!. 

          Στα μισά της διαδρομής (και λέω μισά διότι μόνο όταν φτάσαμε στον προορισμό κατάλαβα οτι ήταν τα μισά) η στάση ολίγων λεπτών ήταν απαραίτητη, αφ ενός μεν να δροσιστούμε και να ανακτήσουμε κάποιες δυνάμεις αφετέρου να θαυμάσουμε την ομορφιά που βλέπαμε στο βάθος του ορίζοντα τα δυο νησάκια Καστός και Κάλαμος και στο βάθος την Ιθάκη και την Λευκάδα. 

        Η ομορφιά αυτή παρά λίγο να μας επηρεάσει αρνητικά έπρεπε όμως να συνεχίσουμε διότι κάποιες αναλαμπές από ακτίνες του Ήλιου άρχισαν να μας προϊδεάζουν αρνητικά. 

     Όσοι είχαμε μείνει στην πίσω σειρά δεν γνωρίζαμε τα ακριβή μέτρα ή χιλιόμετρα του προορισμού, οι γνωρίζοντες είχαν ξεφύγει λίγο αλλά όταν τους πλησιάσαμε σε μια στάση μας ενθάρρυναν θετικά ότι φτάνουμε. 

   Έχοντας την ελπίδα ότι φθάνει στο τέλος η δοκιμασία μας συνεχίζαμε.. 

     Η διαδρομή σαν εικόνα ήταν ίδια όσο και αν ανεβαίναμε το βουνό. Πουθενά ίχνος οροπεδίου και εκκλησίας.. Το μαρτύριο άρχισε να γίνετε πολύ πιο βαρύ και για την ψυχολογία μας αλλά και για την αντοχή μας.. 

       Έτσι λοιπόν μη έχοντας και άλλη λύση δώσαμε οτι είχαμε ακόμη σαν περίσσευμα για την εκπλήρωση του στόχου Βγάζοντας και τα τελευταία βογγητά μετά από μια διαδρομή περίπου 45λ, προσπερνώντας και την τελευταία στροφή αντικρίσαμε ένα μαγευτικό τοπίο.

Μαγεία το οροπέδιο Ασσάνη

Στο οροπέδιο βρίσκεται το όμορφο εκκλησάκι αφιερωμένο στην Αγία Άννα 

     Μια πανέμορφη τοποθεσία.. Ένα οροπέδιο με εκατοντάδες δέντρα και θάμνους και στο βάθος (περίπου 100 μέτρα) ένα εκκλησάκι από το οποίο έφτανε στα αυτιά μας οι ψαλμοί του ιερέα από την Κανδήλα και του ψάλτη, οι όποιοι τελούσαν την Θεια Λειτουργία για την εορτή της Αγίας Άννας... 

      Δεξιά της εκκλησίας είχαν στρατοπεδεύσει καμιά δεκαπενταριά φίλοι (αυτοί έφτασαν με 3 Ι.Χ αυτοκίνητα 4/4 --μόνο αυτά μπορούσαν να φτάσουν εδώ πάνω) άνδρες και γυναίκες που είχαν ξεκινήσει τις απαραίτητες εργασίες για το φαγοπότι που θα ακολουθούσε.... 

       Δυο τρεις φίλοι από την παρέα, αφού ξεκουράστηκαν για λίγα λεπτά  προχώρησαν προς μια βουνοκορφή για να μαζέψουν ρίγανη.. Η επιστροφή τους ήταν καλοδεχούμενη με τσίπουρο διότι μας φόρτωσαν από ένα μάτσο μυρωδάτη ρίγανη!!!!

       Οι υπόλοιποι άνδρες ανέλαβαν το στήσιμο το σούβλισμα και το άναμμα της φωτιάς όπου σε λίγα λεπτά θα τοποθετούσαν δυο σφαχτά μαζί με το απαραίτητο κοκορέτσι, οι δε γυναίκες, οι οποίες πριν από ώρα είχαν στρώσει τα τραπέζια, ασχολούνταν με τις υπόλοιπες απαραίτητες καθ όλα εργασίες προετοιμασίας του τραπεζιού για το επερχόμενο φαγοπότι.. (σαλάτες, τυριά, κρύα ποτήρια  έπαιρναν θέση).

      Ο ιερέας, αδιαφορώντας (και λογικό ήταν) για τις έξωθεν του ναού προεργασίες, αφού ετοίμασε την μεταλαβιά, πρόσφερε την Θεια Κοινωνία σε όσους προσήλθαν έδωσε το αντίδωρο και με το Διευχών πήρε θέση και αυτός στην μικρή πανήγυρη στην οποία ηδη είχαμε πάρει θέση (όλοι γύρω από τα τραπέζια) απολαμβάνοντας το ζεστό ξεροψημένο κοκορέτσι και το δροσερό τσίπουρο......

Ήδη είχαν αρχίσει τα προεόρτια... Λίγα μέτρα μακριά από το εκκλησάκι της Αγίας Άννας 3 υπέροχα άλογα πηγαινοέρχονταν πέριξ του ναού σαν να θελανε και αυτά να συμμετάσχουν στην εορταστική εκδήλωση μας αλλά γρήγορα κατάλαβαν οτι πολλά περιθώρια συγκατοίκησης δεν υπήρχαν και έτσι αποσύρθηκαν διακριτικά.. 

Τα πρώτα εδέσματα (σαλατικά ιδίως) εξαντλήθηκαν αστραπιαία, έτσι ήρθε η σειρά του οβελία. Δυο σούβλες από κρέας τεμαχισμένες έντεχνα από τον αρχιμάγειρα της αποστολής (και παράλληλα αρχι-ψήστη) πήραν θέση στο τραπέζι.. 

Η επέλαση ήταν εντυπωσιακή. Το ψητό συνοδευόμενο από κόκκινο κρασί και παγωμένη μπύρα, εξαντλήθηκε σε λίγα λεπτά.. Το θαύμα της Αγίας Άννας ήταν εμφανές!!!!!..

Η ώρα της Επιστροφής

Η ώρα όμως περνούσε γρήγορα και η επιστροφή επιβαλλόταν να γίνει όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Υπενθύμισα στον Λευτέρη και τον Χρήστο (διότι εμείς θα ακολουθούσαμε την επιστροφή πεζοί) ότι πρέπει η κατανάλωση να είναι λιτή, εφόσον η απόσταση των 3 χιλιόμετρων της επιστροφής θα ήταν με τα πόδια και υπήρχε κίνδυνος αναρρόφησης.

Υπακούσανε μα πόνο καρδιάς, ετοιμαστήκαμε μετά από λίγα λεπτά ξεκινήσαμε την επιστροφή. 

Μια επιστροφή που η μεγάλη απόσταση ήταν τώρα όχι ανηφορική αλλά κατηφορική. Μπορεί εύκολα να ξεγελιέσαι από την κατηφοριά αλλά είναι πολύ πιο δύσκολη από την ανηφόρα..

ιότι όπως έλεγε και ένας παλιός προπονητής μου (ποδόσφαιρο) η ανηφόρα θέλει πνεύμονια η κατηφόρα πόδια.. Είναι πολύ πιο εύκολο να υποστείς θλάση σε δικέφαλο η τετρακέφαλο η κράμπα στην κατηφόρα παρά στην ανηφόρα.

 Έτσι κάτω από αφόρητη ζέστη (ήδη η ώρα ήταν 1.30 μμ) με τον ήλιο σχεδόν πάνω από τα κεφάλια μας άρχισε το μαρτύριο του Γολγοθά. Όσο πιο ανώδυνη υπήρξε η άνοδος τόσο πιο επώδυνη ήταν η κάθοδος. Ευτυχώς που τα καπέλα και τα μπουκάλια του νερού μας έδιναν ελπίδες και ανακούφιση.. 

 Μετά απο μια διαδρομή πενήντα λεπτών περίπου είδαμε από μακριά την όαση .Το αυτοκίνητο που είχαμε αφήσει στο ξέφωτο να περιμένει. Δωσαμε οτι είχε απομείνει αν και δεν είχε απομείνει τίποτε σχεδόν και ασθμαίνοντας καταφέραμε να βάλουμε το κλειδί στην πόρτα και να μπούμε μέσα......