Τελέστηκε το ετήσιο μνημόσυνο του Ιατρού Σπύρου Χάχαλου στο Μοναστηράκι Βόνιτσας

      Τελέσθηκε την Κυριακή 10 Αυγούστου, στον Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στο Μοναστηράκι της Βόνιτσας το ετήσιο μνημόσυνο στη μνήμη του ιατρού Σπύρου Χάχαλου.

      Παρέστησαν τιμώντας τη μνήμη του μεταστάντος μαζί με τους οικείους, πλήθος συγγενών και συγχωριανών, συνάδελφοι, συμφοιτητές και φίλοι οι οποίοι μέσα σε βαρύτατο κλίμα θλίψης και οδύνης,  μόνο καλά λόγια είχαν να πουν για το νεαρό επιστήμονα που τίμησε τον τόπο καταγωγής του.

      Αναφερόμενος στην προσωπικότητά του ο οικογενειακός φίλος και Πρόεδρος του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Ενώσεως Αστυνομικών κ. Ιωάννης Καραπατάκης, μεταξύ άλλων είπε:

       Ταξιδεύοντας την σκέψη μας ένα χρόνο πριν, σταθμεύει στην παραμονή του Δεκαπενταύγουστου, τη γιορτή της Κοίμησης της Μεγαλόχαρης που κάλεσε το Σπύρο κοντά της. Ο Σπύρος δεν περπάτησε στα νερά της λίμνης, το θαύμα δεν έγινε και περπατά στην πλατυτέρα των Ουρανών.......

      Πιστεύοντας πως σ’ αυτόν τον κόσμο  υπάρχει ‘’Θεία Οικονομία’’, θεωρώ πως τίποτε δεν γίνεται τυχαία. Θέλημα Θεού το μεγάλο ταξίδι του νεαρού γιατρού Σπύρου Χάχαλου, που ζει πλέον την πνευματική αιωνιότητα. Πώς να σκιαγραφήσεις, όμως, το πορτραίτο ενός νέου ανθρώπου και πώς να αποδώσεις το μεγαλείο της ψυχής του, αφού τα λόγια φαντάζουν λίγα και φτωχά, για τον γιατρό που ήταν προικισμένος με σπάνια προσόντα και τον διέκρινε πρωτίστως σ’ όλη τη σταδιοδρομία του το ήθος και η αξιοπρέπεια.

      Ο Σπύρος διακόνησε το ιατρικό λειτούργημα με σεμνότητα, εντιμότητα, συνέπεια και ήθος. Μετά τις σπουδές του διορίσθηκε αγροτικός ιατρός στη Σαντορίνη, έκανε ειδικότητα στο Νοσοκομείο της Άρτας και συνέχισε στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών.

        Το φοβερό άγγελμα της νόσου του μας ξάφνιασε και μας στεναχώρησε αφάνταστα όλους, ενώ εκείνος την αντιμετώπισε με ψυχραιμία που συγκλόνιζε, μέχρι του σημείου να δίνει κουράγιο και στους άλλους. Παρ’ όλα αυτά, όμως και τις τόσες ιατρικές προσπάθειες που έγιναν σε Ελλάδα και το εξωτερικό, η κατάσταση του δε βελτιώθηκε, δεν υπήρξε ίαση αλλά ένα επώδυνο τέλος. Ήξερε τη μυστική συνταγή για το χάπι κατά του πόνου που αντιμετώπιζε με το ξεχωριστό του χαμόγελο στα χείλη και τη μαγνητική του προσωπικότητα. Ο καρκινοπαθής γιατρός του Λαϊκού Νοσοκομείου που έκανε τις πιο βαριές χημειοθεραπείες, την επομένη συνέχιζε να εργάζεται και να βλέπει τους ασθενείς του, που τον περίμεναν στην κλινική και τα εξωτερικά ιατρεία, ενώ λόγω του προβλήματος υγείας του θα μπορούσε να απουσιάζει με ατελείωτες άδειες.

     Ο Σπύρος  αναποδογύρισε τους κανόνες της λογικής, δίνοντας σε όλους μας, στους καιρούς της μικροψυχίας ένα σπάνιο παράδειγμα προσφοράς και αλληλεγγύης, χωρίς ανταλλάγματα. Το χρονικό διάστημα της ασθένειάς του, μάνα και γιός  πέρασαν μέσα από τον σωματικό και ψυχολογικό πόνο στη μεταποίηση του πόνου σε αγάπη.

      Γονείς, αδελφή, συγγενείς και φίλοι δεν μπορούν να πιστέψουν όλο αυτό το διάστημα πως ο Σπύρος δεν είναι ανάμεσα μας και πέταξε σαν άγγελος απ’ την αγκαλιά της μάνας του, όπου η απόλυτη ευτυχία μετατράπηκε σε απόλυτη δυστυχία τόσο για την ίδια όσο και για την αγαπημένη σύντροφο της ζωής του Κέλλυ που του συμπαραστάθηκε καθ΄όλη τη διάρκεια του προβλήματος υγείας του.

      Πλήθος  τα μηνύματα αγάπης στην προσωπική ηλεκτρονική του σελίδα. Επέλεξα ένα μικρό κομμάτι που έγραψε η φίλη και συνάδελφος του Σύλβια με την οποία συνυπηρέτησε στη Σαντορίνη :

   «Σπύρο, όταν μιλήσαμε μου επιβεβαίωσες τα χειρότερα και ήσουν αισιόδοξος. Έδωσες σκληρή και άνιση μάχη κοντά ένα χρόνο, με χαμόγελο και στωικότητα. Ήξερα ότι κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα κληθείς να ολοκληρώσεις τον κύκλο της ζωής σου, να κλείσεις τους λογαριασμούς σου και να εγκαταλείψεις αυτόν τον πλανήτη. Απλά δεν φανταζόμουν τόσο γρήγορα, ότι θα κοβόταν η ανάσα μου όταν θα το μάθαινα και θα ράγιζε η καρδιά μου κάθε φορά που το συνειδητοποιούσα. Είμαι στη Σαντορίνη και αγναντεύω τη θάλασσα. Πάνω στην αστραφτερή της επιφάνεια, σχηματίζεται πια και η δική σου φατσούλα. Χαμογελαστός και πράος. Ένας άγγελος που μου λέει πως είναι΄΄όλακαλά΄΄ και εγώ βουρκώνω.

     Μνήμες, ένα σωρό μνήμες ξεκλειδώνονται και βγαίνουν από τα βάθη του μυαλού μας. Πόνος  αβάσταχτος  για την οικογένεια, μα μεγαλύτερος ο πόνος της μάνας. Φροντίδες, κόποι, στερήσεις, δάκρυα, άγρυπνες νύχτες γεμίζουν την καρδιά και τους καημούς της κάθε μάνας που δεν ζητάει τίποτε για τον εαυτό της και θυσιάζει τα πάντα για τη ζωή και την ευτυχία των παιδιών της.

     Πατέρας και μάνα όμως δεν πρόλαβαν να γευθούν  την ανθισμένη πορεία του Σπύρου και χάθηκε η νιότη του. Πονάμε, αλλά αισθανόμαστε περήφανοι για ότι προσέφερε ο Σπύρος. Το πέρασμά του απ’ αυτή τη ζωή θα μείνει ανεξίτηλο στην μνήμη όλων εκείνων που τον γνώρισαν, μιας και επρόκειτο για έναν ξεχωριστό άνθρωπο, υπέροχο φίλο και εξαίρετο επιστήμονα ο οποίος αγόγγυστα, με θαυμαστή αξιοπρέπεια και θάρρος αντιμετώπισε το πρόβλημα υγείας του, τον πόνο αλλά και ακόμα και αυτόν τον θάνατο.

        Θα μου επιτρέψετε να εκφράσω την επιθυμία και ταπεινά να υπενθυμίσω στους οικείους ότι πρέπει να είναι υπερήφανοι για την εγκόσμια διαδρομή του Σπύρου.

    Δεν ξέρω αν πρέπει να κλαίω που έφυγε ή να χαίρομαι που τον γνώρισα.

     Στάθηκε με ανθρωπιά και αλληλεγγύη δίπλα σε ανθρώπους που τον είχαν ανάγκη και από κει ψηλά πάλι θα βρει τον τρόπο  να είναι κοντά τους. Έχει πάρει μαζί του ένα κομμάτι της καρδιάς μας και θα τον θυμόμαστε για πάντα.

    Και δος υμίν Δέσποτα, προς ύπνοναπιούσιν ανάπαυσιν σώματος και ψυχής.

Αιωνία του η μνήμη.

Η οικογένεια ευχαριστεί θερμά όλους όσους παραβρέθηκαν στην επιμνημόσυνη δέηση και τους συμπαραστάθηκαν στο βαρύ πένθος θλίψεως.