Δεν καταλαβαίνουν τίποτα

Γράφει ο: Μπάμπης Κούτρας  

         Το πολιτικό σύστημα το οποίο οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία και τους πολίτες στην εξαθλίωση έχει το θράσος να εμφανίζεται ως δήθεν τεθλιμμένος σχολιαστής της αυτοκτονίας του 77χρονου συνταξιούχου φαρμακοποιού μπροστά από τη Βουλή. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις (Μπεγλίτης , Κουκουλόπουλος) έφθασε στο σημείο της απροσχημάτιστης ειρωνείας προς στο θύμα του. Και για να ολοκληρωθεί η πρόκληση έστειλε και να  ΜΑΤ να διαλύσουν τους ελάχιστους που συγκεντρώθηκαν χθες το βράδυ στην πλατεία Συντάγματος. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα  όπου η συλλογική μνήμη δεν βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση και υπάρχει στοιχειώδης κοινωνική αλληλεγγύη ή πολιτική ευαισθησία ο Δημήτρης Χριστούλας θα είχε γίνει κιόλας σύμβολο αντιμνημονιακής εξέγερσης.... 

      Η αυτοκτονία Χριστούλα δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Τα επίσημα στοιχεία που ανακοίνωσε ο υπουργός Υγείας στην Βουλή μιλούν για αύξηση κατά 40%  στις αυτοκτονίες μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης. Όλοι γνωρίζουμε ανθρώπους της διπλανής πόρτας που έβαλαν τέλος στην ζωή τους επειδή δεν άντεξαν την φτώχεια, την ανέχεια , τα χρέη στις τράπεζες, τις πιέσεις των τοκογλύφων. Χθες  ήταν ο συνταξιούχος, προχθές ο  σκηνοθέτης στο λιμάνι του Πειραιά και πριν ένα μήνα ο επιχειρηματίας στην Θεσσαλονίκη. Πρόκειται για εκτεταμένοι κοινωνικό φαινόμενο. Μόνο στην Κρήτη έχουν αυτοκτονήσει πάνω από 20 επαγγελματίες και εκατοντάδες άλλοι σώθηκαν την τελευταία στιγμή.

        Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat το 2010 πάνω από το 27% των Ελλήνων ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας, σε καθεστώς κοινωνικού αποκλεισμού και σήμερα υπολογίζεται πώς το ποσοστό αυτό έχει ξεπεράσει το 40%. Το 21% είναι άνεργοι και ειδικά στους νέους το ποσοστό ξεπερνά το 40%. Οι συντάξεις στα άλλοτε «περήφανα γηρατειά» έχουν οριζόντια περικοπεί πάνω από 35% και η τάση είναι να φθάσουμε στα επίπεδα της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας των 200- 300 ευρώ το μήνα. Τα ίδια ισχύουν για τους μισθούς όπου από τις «κόκκινες γραμμές» που θα έβαζε η κυβέρνηση στην τρόικα φθάσαμε  στην πλήρη αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων. Το κράτος πρόνοιας έχει καταρρεύσει κι ένα εφιαλτικό κοινωνικό σκηνικό στήνεται γύρω μας, χωρίς να φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ.

       Η απόφαση του συνταξιούχου φαρμακοποιού (οποίος μέχρι το 2010 θεωρείτο «ρετιρέ» του ασφαλιστικού συστήματος) να αυτοπυροβοληθεί μπροστά στο κοινοβούλιο «πριν αρχίσει να ψάχνει τα σκουπίδια για την διατροφή του»  και το σημείωμα που άφησε αποτελούν ένα ισχυρό σοκ για όλους μας. Ένα σοκ που δεν κατάφερε να κινητοποιήσει την συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης η οποία  παρακολουθεί σοκαρισμένη μεν, από τον καναπέ δε, τις δραματικές επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης. Μόνο λίγες εκατοντάδες πολιτών (αντί για εκατομμύρια) συγκεντρώθηκαν χθες στον τόπο της τραγωδίας αναδεικνύοντας την ηχηρή απουσία ημών των πολλών. 

            Η ελληνική  κοινωνία βλέπει τον δικό της εφιάλτη να πλησιάζει, όλο και περισσότερο, αλλά εξακολουθεί να «κοιμάται», περιμένοντας το «θαύμα» που θα τον σώσει. Η οικονομική ευμάρεια των τελευταίων ετών αν και  βασίσθηκε σε ψέματα και δανεικά  μείωσε τις αντιστάσεις και ελάττωσε τα ανακλαστικά της. Έδωσε και εξακολουθεί να δίνει το δικαίωμα σ ένα  φαύλο πολιτικό σύστημα να νέμεται με το αζημίωτο την εξουσία. Οι δηλώσεις των δήθεν συντετριμμένων πολιτικών για την αυτοκτονία  του συνταξιούχου αποτελούν την χειρότερη ύβρη για την κοινωνία. Είναι λογικό αυτοί που έγιναν πλούσιοι από την πολιτική, με τα εκατομμύρια καταθέσεις και τις δεκάδες ακίνητα, να μην αντιλαμβάνονται το δράμα του συνταξιούχου που οδηγείται στην αυτοκτονία στην μέση της πλατείας Συντάγματος. Το θέμα δεν είναι τι κάνουν οι πολιτικοί, αλλά τι θα κάνουμε εμείς; Είναι δυνατόν να προτιμήσουμε την ομαδική αυτοκτονία από την απονομή Δικαιοσύνης; Φοβάμαι πώς τίποτα δεν αποκλείεται.

Πηγή: http://www.protothema.gr/