Είχαμε δεν είχαμε μια βδομάδα στο νέο μας διαμέρισμα, με ενοίκιο φυσικά κι οι θόρυβοι από το πάνω όροφο κάποιες φορές γίνονταν ενοχλητικοί.
Βήματα σαν μικρού παιδιού, πιθανώς μωρού, ακούγονταν ενώ μια γυναικεία φωνή ακουγόταν καθαρά να φωνάζει ‘’Μη Τζένη ήσυχα’’. Αλλά η Τζένη την έγραφε κανονικά και συνέχιζε τα παιγνίδια της.
Η πολυκατοικία ήταν απόμερη, η κίνηση ελάχιστη κι οι θόρυβοι σχεδόν ανύπαρκτοι.
Έτσι η γυναικεία φωνή και τα τρεχαλητά της Τζένης, πολλές φορές με μπάλα, ήταν τα μόνα που τάραζαν τη ράθυμη ατμόσφαιρα του χώρου. Η δική μας μικρή κοντά στα τέσσερα τότε δεν θάλεγα ότι ήταν ήσυχο παιδί αλλά μες στο σπίτι έπαιζε περισσότερο με τις κούκλες της, παρά έτρεχε στους διαδρόμους.
Ένα απόγευμα κατεβαίναμε τις σκάλες με τη μικρή, όταν ακούσαμε τη γνωστή φωνή ‘’Τζένη μη βιάζεσαι μωρό μου, με προσοχή’’.
Επίτηδες καθυστέρησα, για να γνωρίσουμε τη φωνή και τη Τζένη, ελπίζοντας να είναι στην ηλικία της μικρής για πιθανή παρέα...........