Στο λιμανάκι του Αστακού
Αιτωλοακαρνανίας ο αέρας ξαφνικά άλλαξε και στην παρέα ήρθε μια απίστευτη
δυσοσμία από τη θάλασσα. «Μη μου πείτε ότι και φέτος δεν τελείωσε ο βιολογικός
καθαρισμός», είπα όλο απορία!!..
Η ομήγυρις γέλασε σαν να ’ταν συνεννοημένη. «Τρελός
είσαι; Ολόκληρη παιδική χαρά φτιάξαμε φέτος, με τον βιολογικό θα ασχολιόταν ο
δήμαρχος;».
Καίτοι δεν είναι η γενέτειρά μου, τον Αστακό τον αισθάνομαι τόπο μου. Λίγο το πατρογονικό μου σπίτι που στέκει αγέρωχο αν και χτίστηκε το 1865, λίγο οι αναμνήσεις που ακούω πάντα από τους μεγαλύτερους με το που φτάνω κάθε καλοκαίρι στο πανέμορφο αυτό χωριό, νιώθω μια περίεργη συγκίνηση.
Δεν ξέρω αν είναι η ανάγκη των «Αθηναίων» να αισθανόμαστε ότι από κάπου βαστάει η σκούφια μας ή η σκέψη ότι στα μικρά του σοκάκια όπου έπαιζαν οι πρόγονοί μου, φέτος π.χ. έκανε για πρώτη φορά ποδήλατο (με βοηθητικές) η κόρη μου.
Ο,τι και να ισχύει, εξοργίζομαι με την παροιμιώδη εγκατάλειψή του εδώ και χρόνια..........
Καίτοι δεν είναι η γενέτειρά μου, τον Αστακό τον αισθάνομαι τόπο μου. Λίγο το πατρογονικό μου σπίτι που στέκει αγέρωχο αν και χτίστηκε το 1865, λίγο οι αναμνήσεις που ακούω πάντα από τους μεγαλύτερους με το που φτάνω κάθε καλοκαίρι στο πανέμορφο αυτό χωριό, νιώθω μια περίεργη συγκίνηση.
Δεν ξέρω αν είναι η ανάγκη των «Αθηναίων» να αισθανόμαστε ότι από κάπου βαστάει η σκούφια μας ή η σκέψη ότι στα μικρά του σοκάκια όπου έπαιζαν οι πρόγονοί μου, φέτος π.χ. έκανε για πρώτη φορά ποδήλατο (με βοηθητικές) η κόρη μου.
Ο,τι και να ισχύει, εξοργίζομαι με την παροιμιώδη εγκατάλειψή του εδώ και χρόνια..........