Πέρασαν περίπου
δεκαπέντε μέρες από τότε που ο πρωθυπουργός με μια ακατανόητη κίνηση κατά
κάποιους -ιστορική για άλλους, έκλεισε το μνημείο της πολιτικής διαφθοράς, την
ΕΡΤ, στέλνοντας περίπου 3000 εργαζόμενους ομοεθνείς μας στην ανεργία.
Κάποιοι είπαν εγκληματικό, κάποιοι άλλοι επιχαίροντας σκέφτηκαν: καλά να
πάθουν οι πατρίκιοι διαπλεκόμενοι, που σπαταλούσαν τα χρήματα του ελληνικού
λαού.
Η θέση μου, η οποία
έγινε αντικείμενο κριτικής γνωστών και φίλων, ήταν σαφής: Αναγκαία η
αναδιάρθρωση της ΕΡΤ, απαράδεκτος ο τρόπος ο οποίος επιχειρήθηκε. Τόσο για το
μαύρο στις οθόνες όσο και για την απόλυση όλων των εργαζομένων.
Μα είπαν πως
είναι δυνατόν, μέλος του κόμματος, υποψήφιος στις εκλογές και να μην στηρίζεις
την απόφαση του προέδρου; Παράξενο, περίεργο και ύποπτο γι αυτούς.
Για
μένα όμως η διατύπωση της άποψης μου, της δικής μου άποψης δεν μπαίνει σε
κομματικά καλούπια. Κι ιδιαίτερα, τη σημερινή περίοδο όπου κρίνεται η επιβίωση
της πατρίδας μας. Δε μιλάω για εθνική κυριαρχία γιατί αυτή δεν υπάρχει, αλλά
για αγώνα ύπαρξης της χώρας μας....................