Θα έτριβαν τα χέρια τους οι επιθεωρησιογράφοι, μ’ αυτά που συμβαίνουν στην κεντρική πολιτική σκηνή της Ελλάδας, αλλά δυστυχώς το κοινό είναι φαρμακωμένο απ’ τα μύρια προβλήματά του και εντελώς άφραγκο πια, για να παρακολουθήσει ξεκαρδιστικές θεατρικές παραστάσεις! Δε μένει παρά να συγκεντρώσουμε το άφθονο αυτό υλικό για το μέλλον (αν υπάρξει μέλλον για τη γενιά του γράφοντος).
Γράφει ο Γιώργος Παληγεώργος
Θα θυμούνται πολλοί, κάποτε, στα στενά κάτω απ’ την Ομόνοια, προς την Πλατεία Βάθη, προς την πλατεία Καραϊσκάκη, εκατέρωθεν της οδού Πειραιώς και της οδού Αθηνάς και αλλαχού ανά την Αθήνα και τη λοιπή επικράτεια, τους φοβερούς εκείνους τύπους που παίζανε τον «παπά», με λυγισμένα φύλλα της τράπουλας, τους δαιμόνιους παπατζήδες και τους απαραίτητους, ως δολώματα, αβανταδόρους. Κι έβγαναν οι παπατζήδες αρκετά φράγκα, με θύματά τους αθώους περαστικούς. Κι έγινε ο «παπάς» μόδα και συρμός, έτσι που «αναγκάστηκαν» ο Κώστας Βίρβος κι ο Θόδωρος Δερβενιώτης να γράψουν το άσμα «Εδώ παπάς, εκεί παπάς (Γέμισε ο κόσμος παπατζήδες)» που τραγούδησε τότε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης (https://www.youtube.com/watch?v=sqfea8muuRQ ).
Και κάθε που έστρωναν παιγνίδι, έβαναν και τσιλιαδόρους, μην τύχη και περάσει η αστυνομία. Κι αν τύχαινε περιπολία, οι τσιλιαδόροι φώναζαν, σύρμα!!! Και, με μιας, παπατζής κι αβανταδόροι γίνονταν καπνός. Κάπως έτσι μας τα είχαν πει οι Ρίζος, Σταυρίδης, Στολίγκας κ.ά. στο σινεμά της εποχής εκείνης…
