Όσο ενωνόμαστε με τον Χριστό τόσο η δική Του αγάπη ακτινοβολεί στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους

Του Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνού

Σήμερα, μία Κυριακή πριν την μεγάλη εορτή της Πεντηκοστής, της γενέθλιας ημέρας της Εκκλησίας μας, ο χρόνος γυρνά πίσω. Μεταφερόμαστε στην Ιερουσαλήμ, λίγο πριν την σύλληψη του Χριστού..... Πλησιάζει η ώρα της μεγάλης οδύνης για τον Κύριό μας, πλησιάζει όμως και η ώρα του μεγάλου σκανδάλου για τους μαθητές Του. Ο μεγάλος Διδάσκαλος τους ανακοινώνει πως την καρδιά τους θα γεμίσουν η απογοήτευση και ο φόβος. Γνωρίζει πως θα σκορπιστούν ως πρόβατα που δεν έχουν ποιμένα. Γνωρίζει πως μια βαθιά λύπη θα τους οδηγήσει στην πλήρη απογοήτευση και πως θα νιώσουν έρημοι και απροστάτευτοι μέσα σε έναν κόσμο που επιδιώκει να τους καταδιώξει μέχρι θανάτου, όπως θα συμβεί και με τον Ίδιο, όπως άλλωστε θα συμβεί και με την Εκκλησία Του, κατά την πορεία της μέσα στους αιώνες.

Για τους λόγους αυτούς, παρουσία των μαθητών του, αλλά και παρουσία όλων μας μέσω του Ευαγγελίου, απευθύνεται προς τον Θεό Πατέρα. Προσεύχεται προς Εκείνον με τρόπο συγκλονιστικό, πλημμυρισμένο από αγάπη, φροντίδα και παρηγοριά. Περιγράφει με απλό, αλλά και βαθύ τρόπο την αποστολή Του στην γη και καλεί τον Θεό να μην αφήσει ποτέ απροστάτευτους τους Μαθητές Του, τώρα που θα στερηθούν την φυσική παρουσία Του.

Συγκλονιστική η πρώτη φράση της σημερινής περικοπής: «Πατέρα Άγιε, έφτασε η ώρα». Με τον τρόπο αυτόν μιλά στον επουράνιο Πατέρα. Ποιά ώρα όμως έχει φτάσει; Οι Μαθητές υποψιάζονται πως κάτι το απειλητικό πλησιάζει, Εκείνος, όμως, μέσω της προσευχής, τους τροφοδοτεί με δύο χαρμόσυνες, δύο θριαμβευτικές αναγγελίες: πρώτον, πως ό,τι έγινε, αλλά και ό,τι θα ακολουθήσει αποτελούν μέρος ενός θείου σχεδίου αποκαλύψεως της δόξας του Θεού. Και δεύτερον, πως, αν και εντός ολίγου, οι ώρες θα γεμίσουν θάνατο, στην πραγματικότητα, ένας δρόμος ζωής, ένας δρόμος προς την αθανασία θα ανοιχτεί ενώπιον εκείνων που αφιέρωσαν ολόψυχα τον εαυτό τους στον Χριστό.

Πόσο παράδοξο, πόσο αδιανόητο για την ανθρώπινη λογική είναι αυτό που θα συμβεί σε λίγες ώρες! Ο Κύριος μιλά για μία «δόξα», ενώ σε λίγο, το θέαμα ενός αιμόφυρτου Εσταυρωμένου πάνω στον ατιμωτικό Σταυρό θα συγκλονίσει την Οικουμένη. Ο Κύριος μιλά για έναν θρίαμβο, ενώ σε λίγο, θα δεχτεί την χλεύη και τον εξευτελισμό από Εβραίους και Ρωμαίους. Ο Κύριος διαβεβαιώνει για την ύπαρξη της αιωνιότητος, ενώ σε λίγο θα κατεβαίνει άψυχος από τον Σταυρό και θα τοποθετείται στον τάφο. Και το συγκλονιστικότερο όλων: Ο Κύριος μας αποκαλύπτει την απέραντη χαρά που Τον διακατέχει, ενώ γνωρίζει πως πλησιάζει η ώρα της προδοσίας, της ατιμώσεως και της φριχτής επιθανάτιας μοναξιάς Του.

Σε τί οφείλεται, άραγε, αυτή η ανεξήγητη, αυτή η παράλογη χαρά; Σε τί άλλο από την αποκάλυψη ενός ζωοφόρου μυστικού και μιας λυτρωτικής αλήθειας. Ποίας; Πως η αγάπη του Θεού είναι ολοκληρωτική, απεριόριστη και υπερπλήρης, αγάπη μέχρι θυσίας. Πως στο όνομα της αγάπης προς τους αγαπημένους Του ανθρώπους, ο Θεός είναι έτοιμος να εξέλθει της θεότητός Του και να υπομείνει τα πάνδεινα, προκειμένου να τους ξαναδεί στην αγκαλιά Του, ελεύθερους και αθάνατους. Τέτοιας αγάπης φορέας και πρωταγωνιστής είναι ο Χριστός και εξ αιτίας αυτής, πλημμυρίζει από χαρά, διότι αποκαλύπτει στους ανθρώπους πως είναι έτοιμος να μοιραστεί μαζί τους τα πάντα, ακόμη και τον Εαυτό Του.

Οι μαθητές βλέπουν και ακούν. Η απορία όμως παραμένει. Ο Κύριος το γνωρίζει. Γι’ αυτό και, λίγο πριν, τους έχει πληροφορήσει με το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα που άκουσε ποτέ η ανθρωπότητα: «Όταν έλθει ο Παράκλητος, το Πνεύμα της αληθείας που εκπορεύεται από τον Πατέρα, αυτός θα σας αποκαλύψει σε όλο του το μεγαλείο την αποστολή μου» (Ιω. 15, 26).

Η φράση αυτή αποτελεί την ύψιστη αναγγελία της Πεντηκοστής, κατά την οποία, η ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος κατέκλυσε την Οικουμένη. Με το γεγονός αυτό, οι οφθαλμοί των Μαθητών διανοίχτηκαν, τα μυστήρια εξηγήθηκαν και η θλίψη της απουσίας μεταβλήθηκε σε ευφροσύνη παρουσίας του Κυρίου, μέσω της Εκκλησίας, ως Σώματός Του, προεκτεινόμενου εις τους αιώνες.

Η ημέρα της Πεντηκοστής που πλησιάζει, αποτελεί, όχι μόνον για την Εκκλησία, αλλά για τον καθέναν από εμάς ξεχωριστά, γενέθλια ημέρα. Η ζωή της Εκκλησίας δεν είναι άλλο από διαρκή σχέση με τον Παράκλητο, το Πνεύμα της Αληθείας, μέσω των Μυστηρίων και ιδιαίτερα μέσω του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Μέσα σε έναν κόσμο λύπης, φόβου και απογνώσεως, μέσα σε μία πραγματικότητα διαποτισμένη από τον φόβο του θανάτου, έχουμε την δυνατότητα να ζήσουμε ως τέκνα φωτός και χαράς. Μίας χαράς, όμως, της ίδιας ποιότητος και του ίδιου βάθους, όπως εκείνης που διακατείχε τον Χριστό στην μεγαλειώδη, την Αρχιερατική, όπως ονομάζεται, προσευχή Του, της οποίας απόσπασμα ακούσαμε στο σημερινό Ευαγγέλιο.

Άραγε, όμως, είμαστε πρόθυμοι να εφαρμόσουμε το δικό Του παράδειγμα; Ποθούμε να βαδίσουμε πλάι Του τον δρόμο της θυσιαστικής Του αγάπης, θέτοντας σε προτεραιότητα, όχι τον εαυτό μας αλλά τον πόνο, τις έννοιες και την αγωνία του διπλανού μας;

Ίσως, αυτή η πρόταση ζωής να φαίνεται ουτοπική, αν αναλογιστεί κανείς τις ασθενείς ανθρώπινες δυνάμεις μας. Μέσα στην Εκκλησία όμως, δεν είμαστε μόνοι. Η δύναμη του Αγίου Πνεύματος μάς ενώνει διαρκώς με τον Χριστό και μας κάνει ένα σώμα με Αυτόν. Όσο ενωνόμαστε με τον Χριστό, τόσο η δική Του αγάπη ακτινοβολεί στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Όσο εμβαθύνουμε στην ζωή της Εκκλησίας, τόσο μας ενώνει με τους αδελφούς μας η ίδια αποστολή και ο ίδιος προορισμός.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πηγή χαράς από μία τέτοια αγάπη. Αυτή ερμηνεύει την τελευταία φράση της σημερινής περικοπής: «Τώρα όμως εγώ έρχομαι σ’ εσένα, και τα λέω αυτά όσο είμαι ακόμα στον κόσμο, ώστε να έχουν την δική μου την χαρά μέσα τους σ’ όλη την πληρότητά της» (Ιω. 17,13). Εάν μία τέτοια χαρά ποθήσουμε και εμείς, την χαρά της προσφοράς και της θυσίας στο όνομα της αγάπης για τους αδελφούς μας, είναι βέβαιο πως, και φέτος, θα γιορτάσουμε την Πεντηκοστή ως ένα πολύτιμο δώρο ζωής. Ας ταυτίσουμε λοιπόν την ζωή μας με την αγάπη του Χριστού και είναι βέβαιο πως θα αξιωθούμε των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, της μόνης Πηγής της αληθινής χαράς που τόσο στερείται ο σύγχρονος άνθρωπος