Δώρα Μοσχονά : Απριλιάτικο ρόδο της Λευτεριάς

Δώρα Μοσχονά : Απριλιάτικο ρόδο της Λευτεριάς

Το ζείδωρο αεράκι του Ιονίου, πνέει στην Ανατολή.

Της αυγής το χάραμα, του ήλιου το γέρμα,

του Μεσολογγιού τη ρηχή αφροθάλασσα, 

τη φυκοσπαρμένη, με την  άχαρη ακτή, 

που ‘ν’ περισσά άνανθη, μάνα τ΄ αλατιού......

Να η τάπια άφωνη, της Τουρκιάς φοβέρα,

το απάτητο στοιχειό του Εικοσιένα.

Παντού και πάντα βάθεμα, απέραντη σιγή.

Αγώνας επιβίωσης, το μέτωπο ψηλά.

Αρμύρας η κορφή, αρκεί να τρέφονται παιδιά.

Σκαμμένα ειν’ τα πρόσωπα μα τα κορμιά στητά.

στο Μεσολόγγι δεν την ξέρουμε την ζητιανιά.

Στη μοίρα μας, μας άφησαν και πάλι οι τρανοί,

στο Μεσολόγγι θέλουμε κι η Έξοδος θα ‘ρθεί.

Ο αχός του πολέμου, ακούγεται σαν παιάνας 

πάνω απ΄τον Ζυγό κι αντιλαλεί στη Βαράσοβα.

Το χέρι του Θεού ευλογεί τους πολιορκημένους.

Έχει πάρει την απόφασή του.

Ο αέρας του Ιονίου θα φυσήξει εδώ στο Μεσολόγγι

και θα σφυρίξει εμβατήριο νίκης, με τη Λευτεριά 

σημαιοφόρο.

Κι υψώθεις Πόλη ιερή, σε Δύση και σ’ Ανατολή.

Άνθη οι ψυχές στα χώματα, που αίμα έχουν χορτάσει.

Φως ιλαρό του Γέροντα Καψάλη το δαυλί.

Του ποιητή η αγωνία σμίγει και με λύρα Πινδαρική,

γράφει τ’ Αναστάσιμα του Γένους καρυοφύλλια.

<< η σάλπιγγα γροικάει, φτάνει αντίπερα και την ηχώ ξυπνάει>>

Βάστα καημένο Μεσολόγγι, βάστα!

Εσύ! Απριλιάτικο ρόδο της Λευτεριάς. 

 Και ο πηλός-των σωμάτων- ξανάγινε χώμα και νερό. Ξαναγεννήθηκε η Ελλάδα μας σε μήτρα αρχέγονη σε χρόνο πεπερασμένο.

Κι ο "εφιάλτης"; 

Κάποιος μου είπε πως θεάθηκε να πλέκει με μαύρα ίχνη το ρου της ιστορία. Στο βωμό της θυσίας εκατό και, χρόνια αργότερα.

Και ο νέος ποιητής διαλέγει πρώτα να 'ναι άνθρωπος, με σώμα γήινο και νου πεφωτισμένο και αναγεννημένο.

Η Ελληνίδα του ψυχή, πυθιονίκης στέκεται, γεωτρυπώντας ως το μεδούλι το "όνειρο" ώσπου να φτάσει ν' αξαμώσει η αξίνα τη μνήμη.

"Αυτό το λόγο θα σας πω δεν έχω άλλο κανένα. Μεθύστε με τ'αθάνατο κρασί του Εικοσιένα!"

Δώρα Μοσχονά " Το καντήλι της ψυχής"

Δώρα Μοσχονά " Το καντήλι της ψυχής"

Στα πρωτοσέλιδα των ονείρων κραυγές αγωνίας, κι ένα καντήλι στης ψυχής την άκρη τις προσευχές πυρώνει και τις θύμησες.

Στης σφαίρας το κροτάλισμα στο θέσφατο της βίας στην άμμο την κινούμενη στη δίνη αξιών, μένει και πάλι ατάραχος ο κόπρος κι ο Αυγείας και ρατσιστής Προκρούστειος ο ύπνος των Λαών.

Η ανθρωπιά άστεγη, περιφέρεται σε κατειλημμένες ευαισθησίες. Της καρδίας το Ευαγγέλιο με μανδύα από λάσπη ντύθηκε.

Σκυλεύει η διαφήμιση την άμοιρη την μνήμη.

Τα ιδανικά κλειστήκανε στη λήθη της σιωπής.

Ειρηνοποιοί αλαλάζοντες νίπτουν τα χέρια ξανά, στη Μεγάλη Παρασκευή των αθώων.

Ένας μονάχα δεν αρκεί, μία γροθιά δεν φθάνει, μήτε Ηράκλεια δύναμη μια ιστορία γνώση.

Μ' ένα βιβλίο αγκαλιά που τον σφυγμό να πιάνει κάθε σχολείο με λάβαρα το σύνθημα να δώσει.

Τη σπουδή του καλού μαρτυρείστε, να χτιστεί το Φως στους Αιώνες.

Οικοιωθείτε το αλώβητο στους καιρούς της απόλυτης σκλαβιάς.

Στους καιρούς των ατελέσφορων αιμάτων.

Ξεπλύνετε τη λάσπη από το "ΕΓΩ" .

Ανοίξτε τα χρονοντούλαπα και βγάλτε την Ειρήνη,την Ελπίδα,την Αγάπη.