Μόνο “σφίξιμο στο στομάχι” προκαλεί η ανάρτησή της Βικτωρίας Μπονάρεβα για τα συναισθήματα που τη διακατέχουν, αναμένοντας στο Μεσολόγγι την άφιξη συγγενών της από την Ουκρανία, προκειμένου να σωθούν από τη Ρωσική εισβολή.
“Από τον πατέρα μου δεν έχω κανένα συγγενή. Από την μάνα μου μόνο από την πλευρά της γιαγιάς μου.
Μεγάλο σόι αλλά σκορπισμένο στην Αρμενία, Γεωργία, Ρωσία, Αμερική, Αυστραλία, Νορβηγία, Ελλάδα, Πολωνία, Ουκρανία και που αλλού δεν δεν ξέρω.
Μόλις ξέσπασε ο πόλεμος επικοινωνήσαμε να δούμε πως θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε, δυστυχώς, δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι.
Τους προσκαλούσαμε να έρθουν εδώ στο Μεσολόγγι να τους φιλοξενήσουμε όσο χρειαστεί, δυστυχώς οι γυναίκες δεν θέλανε να αφήσουν να ενήλικα αγόρια τους, τα αδέρφια τους και ελπίζοντας ότι θα τελειώσει ο εφιάλτης επέμεναν να μείνουν όλη η οικογένεια μαζί.
Σήμερα δέχτηκα τηλεφώνημα, μια φωνή αγωνίας “δεν αντέξαμε άλλο!”
Άφησαν τους άνδρες και ξεκίνησαν το ταξίδι για να σωθούν όσοι μπορούν.
Ταξιδεύουν με προορισμό την πιο φτωχή και την πιο φιλόξενη πόλη του κόσμου, το μικρό αλωνάκι της καρδιάς μας.
Τους περιμένω με αγωνία. Θα γνωρίσω συγγενείς που μόνο από τις ιστορίες της γιαγιάς μου έχω γνωρίσει.“
Κάθε πρόσφυγας είναι καλοδεχούμενος στην Ελλάδα. Στην προσφυγομανα Ελλάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφή