Υπερχρεωμένα νοικοκυριά

Γράφει ο Δημήτρης Αρβανίτης*

Συνταγματάρχης ε.α.-Πολιτευτής Ν.Δ.

        Μου λένε φίλοι και συγγενείς: Μη τα λες τόσο ωμά. Κράτα λίγο πισινή. Πολιτικός είσαι. Μη λες ότι φταίει ο λαός. Πες είναι σοφός ο λαός. Μεθαύριο μπορεί να του ζητήσεις ψήφο. Κι όταν σου μιλάν για δουλειές, πες θα το δούμε, θα ψάξουμε, μη λες λυπάμαι, δεν μπορώ να κάνω κάτι. 

       Κατ΄ αρχήν δεν έχω δηλώσει πολιτικός και δεν είμαι πολιτικός. Είμαι στρατιωτικός σε αποστρατεία, ο οποίος θεωρεί ότι μπορεί σε αυτό το χάος το σημερινό να βοηθήσει στα κοινά. 

     Αντί να πίνω ούζα στο καφενεία ασχολούμαι με διάφορα τα οποία θεωρώ ωφέλιμα. Και δεν δίνω δεκάρα ειλικρινά να με ψηφίσουν αν γι’ αυτό πρέπει να γίνω κάποιος άλλος. Είμαι έτσι και σ' όποιους αρέσω. Και σε αυτό το πνεύμα θα σχολιάσω ένα πολύ σοβαρό ζήτημα. Τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά......

      Το θέμα των δανείων στην Ελλάδα είναι πονεμένη ιστορία. Θυμάμαι στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα, όταν η γενιά μου έβγαινε στον αγώνα της ζωής, ήταν αδιανόητο να πάρεις δάνειο απ’ τη τράπεζα, αν δεν σε είχαν δεμένο από δέκα μεριές. 

       Και από τη μια άκρη φτάσαμε στην άλλη. Δεν θυμάμαι ακριβώς αλλά νομίζω ήταν μετά το ενενήντα  όταν άρχισαν να δίνονται σχετικά άνετα τα στεγαστικά δάνεια για να φτάσουμε  στο 2000 όπου γινόταν το έλα να δεις. 

      Το χρήμα προσφερόταν άφθονο. Κάρτες απλές, κάρτες χρυσές, κάρτες ασημένιες.  Διακοποδάνεια, καταναλωτικά, φοιτητικά, όλα σε ένα, ελάτε σε μας, έχετε μπόνους, στεγαστικά, καταναλωτικά. Απ όλα είχε ο μπαχτσές των τραπεζών.  Α και αυτοκίνητα, όσα θες. Είχαν όλοι στην οικογένεια. Πατέρας, μάνα, παιδιά,  όλα με λίζινγκ…

          Όμως η φούσκα της “θωρακισμένης” οικονομίας μας, κάποια στιγμή έσκασε. Να κι οι μπόμπες στις επιχειρήσεις. Μαζί μ’ αυτές και τα φέσια στις τράπεζες. Κι ύστερα το δράμα με την ανεργία και τις μειώσεις των μισθών και συντάξεων. Αδυναμία αποπληρωμής των δανείων, οι τράπεζες έγιναν μάντρες αυτοκινήτων κι αν δεν υπήρχε κι η απαγόρευση των πλειστηριασμών θα είχαν γίνει και εταιρείες real estate.

 Οι ευθύνες είναι πολλαπλές και διαφόρων ειδών:

-Πρώτον, της πολιτείας διότι ενώ έβλεπε την ασυδοσία των τραπεζών δεν παρενέβη ρυθμιστικά όπως ήταν ο ρόλος της. Και τούτο διότι δεν ήθελε να ενοχλήσει ή να στεναχωρήσει τα αγαπημένα της παιδιά, τους τραπεζίτες.

-Δεύτερον, των τραπεζών διότι είχαν αποδοθεί σε έναν αγώνα “διαφθοράς” των πελατών, σκοπεύοντας στα υπερκέρδη χωρίς αυστηρούς κανόνες έγκρισης των δανείων.

-Τρίτον των δανειοληπτών,  οι οποίοι παρασύρθηκαν απ τις σειρήνες των τραπεζών και προσχώρησαν  στο “δος ημίν σήμερον, αύριο γαρ αποθνήσκομεν”. Μπήκαν στο παιχνίδι του “εύκολου χρήματος” μέσω δανεισμού χωρίς να έχουν εφεδρείες για την περίπτωση που κάτι έλθει στραβά στη ζωή τους.

         Αυτό είναι σε συντομία το ιστορικό. Όμως το θέμα πλέον, στο πλαίσιο της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης που πλήττει τη χώρα μας, τείνει να γίνει η μάστιγα της ελληνικής κοινωνίας. Η μέχρι τώρα αντιμετώπιση ήταν επιδερμική και προσωρινή. Ας κρατήσουμε τη κατάσταση όπως έχει. Και βλέπουμε. Τι να δούμε;

      Έλεγε προεκλογικά η Νέα Δημοκρατία ότι θ ανακουφιστούν οι δανειολήπτες, αφού με νόμο θα πληρώνουν όχι παραπάνω τους ενός τρίτου των αποδοχών τους στις δόσεις των τραπεζών. Σκατά ολέ, κύριοι του οικονομικού επιτελείου. 

     Ο Σταϊκούρας το έχει σκεφτεί αυτό; Αλήθεια που έχει δουλέψει αυτός; Γιατί το να είσαι ο γιός του πατέρα σου είναι κατάσταση, μπορεί και τυχαίο συμβάν, δουλειά πάντως δεν είναι. Και για να επανέλθω γιατί παρασύρομαι με αυτούς τους αστέρες, δεν υπάρχει καμιά ανακούφιση, απλώς παρατείνεις το μαρτύριο και συμβάλλεις μακροπρόθεσμα στα υπερκέρδη των τραπεζών.

      Το ΠΑΣΟΚ, στο μεταξύ στο καιρό της διάλυσης προσπαθεί να ρίξει μερικές ντουφεκιές για τη τιμή των όπλων. Έτσι δυο μέρες πριν παρουσίασε πρόταση, η οποία μέσες άκρες έλεγε τα ίδια με τη ΝΔ με κάποια επιπλέον σημεία, όπως μείωση του επιτοκίου αποπληρωμής και συνέχιση της αναστολής πλειστηριασμών για το 2013 και το 2014…

          Κύριοι της συμπολίτευσης, η λύση είναι μία, κούρεμα 50%  των οφειλομένων κι επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του υπολοίπου ποσού. 

        Δεν γίνεται τα έσοδα μιας οικογένειας να έχουν πέσει στα μισά χωρίς υπαιτιότητα δική τους και να τους λέμε να είστε συνεπείς στις υποχρεώσεις σας. Επίσης τις συνέπειες της κρίσης να τις υποστούν και οι τραπεζίτες, γιατί σε μια σύμβαση δανείου υπάρχουν ο δανειοδότης, ο δανειολήπτης και μερικές φορές κι ο εγγυητής…

       Και στο κάτω της γραφής αν σας ενδιαφέρει ο λαός όπως διατείνεστε, ας αφήσετε να υποφέρουν πέντε έξι οικογένειες τραπεζιτών στην Ελλάδα. Και κάποιες ξένες τράπεζες, παρά τόσα εκατομμύρια δανειοληπτών, διότι πώς να το κάνουμε, ευθύνη δεν έχει μόνον ο διαφθειρόμενος, αλλά και ο διαφθορέας.

       Δεν θα το κάνουν γιατί και τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης είναι χρεωμένα στις τράπεζες. Και πώς να επιβάλεις πράγματα στα αφεντικά σου;  Το θέμα, όμως, είναι μήπως οι λύσεις επιβληθούν από τον λαό και δεν θα είναι καθόλου ευχάριστες για κανέναν. 

Πάντως αδέλφια, παρ όλα αυτά, εσείς υγιαίνετε!

-*Από τη μόνιμη συνεργασία του με την εφημερίδα «Γεγονός»/Στήλη «Αθιβολές»

e-mail: arvanitisdimi@yahoo.com