Ο ανθρωπισμός ως υπέρτατη αξία! Δημοσίευση για τον ιατρό Παναγιώτη Στάικο.

    Η κοινωνία μας εξ ορισμού είναι επικοινωνία ατόμων, συνεργασία, αλληλεγγύη, αλληλοκατανόηση και αλληλοσεβασμός. Μόνο ψηλά μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος, όταν βοηθά άλλους ανθρώπους, όταν ο γνώμονας στις πράξεις του, είναι το κοινό καλό και όχι το προσωπικό. Ο Αρχαίος Έλληνας ποιητής, Μένανδρος μας λέει, «Ως χαρίεν εστ’ άνθρωπος, όταν άνθρωπος η», δηλαδή πόσο χαριτωμένος είναι ο άνθρωπος, αν είναι άνθρωπος.

Τα χαρακτηριστικά αυτά υπάρχουν στο γιατρό Παναγιώτη Στάικο.

Αναγνώστης μας ζήτησε να δημοσιεύσουμε το παρακάτω κείμενο:

Αγαπημένε μου φίλε Παναγιώτη
Αγαπημένε μας γιατρέ,
Όταν κλείνει μία πόρτα είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι ο μόνος που βρίσκει χώρο και πρόσφορο έδαφος για να κυριαρχήσει, είναι η θλίψη. Πολύ δε περισσότερο, όταν πίσω από αυτή την πόρτα βρίσκεται ένας άνθρωπος, ένας λαμπρός επιστήμονας, ένας λειτουργός με την πραγματική έννοια της λέξης ο οποίος γιάτρευε πληγές απάλυνε πόνους, έδωσε ελπίδες και κουράγιο, έσωσε ζωές.
Ένας άνθρωπος με απέραντο μεγαλείο ψυχής, με πλήρη και ενσυνείδητη γνώση του ιατρικού καθήκοντος.
Ένας άνθρωπος που πρώτα αναλώθηκε να μάθει τι εστί άνθρωπος και μετά έκανε ιατρική.
Γιατί είναι γνωστό σε όλους ότι «επιστήμη χωριζομένη αρετής πανουργία και ου σοφία φαίνεται».
Ένας άνθρωπος που είναι η προσωποποίηση της προσφοράς της ανθρωπιάς και της ανιδιοτέλειας.
Ένας άνθρωπος με τον οποίο είχα την τύχη να γνωριστώ πριν από 45 περίπου χρόνια όταν μαζί υπηρετούσαμε σε μία από τις πιο επίλεκτες μονάδες του ελληνικού στρατού. Την περίφημη δευτέρα μοίρα αλεξιπτωτιστών. Ως έφεδρος ανθυπολοχαγός εγώ, ως ιατρός μονάδα εσύ.
Ένας ιατρός ο οποίος έμελλε να εγκατασταθεί αργότερα στον αστακό και να γίνει ένας γνήσιος ξηρομερίτης. Ένας γιατρός που τίμησε και λάμπρυνε με την παρουσία του τον τόπο μας.
Αυτός ο άνθρωπος ο επιστήμονας ο γιατρός ακούει στο όνομα Παναγιώτης Στάικος.
Όμως αγαπημένε μου φίλε, όπως και για μένα, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να αποσυρθείς από το λειτούργημα που ασκούσες γιατί περί λειτουργήματος και όχι επαγγέλματος πρόκειται και να αφιερώσεις το υπόλοιπο χρόνου της ζωής σου και εύχομαι να ναι μακρύς, στην υπέροχη οικογένειά σου, στη Λαμπρινή τον Γιώργο την Τίνα και τις εγγονούλες σου.
Φίλε, για να μη γίνω κουραστικός θα κλείσω καταθέτοντας μία προσωπική εμπειρία. Σήμερα αρκετά χρόνια μετά από τη συνταξιοδότησή μου, συναντιέμαι με αγαπημένους μου μαθητές, μαθήτριες, αγαπημένες μορφές, με γονείς με τους οποίους συνεργαστήκαμε για πολλά χρόνια, ζώντας μαζί της αγωνίες, τα προβλήματα και τα χτυποκάρδια των αγαπημένων μαθητών.
Και όταν μου σφίγγουν το χέρι, όταν με αγκαλιάζουν, όταν μου λένε γεια σου δάσκαλε, πίστεψέ με είναι σαν να εισπράττω την αμοιβή μου, για όλα τα 35 χρόνια προσφοράς στη δημόσια εκπαίδευση.
Νιώθω ότι αυτή είναι η ανταμοιβή και δεν έχει καμία σχέση με το εξευτελιστικό φιλοδώρημα της πολιτείας.
Αυτή η ανταμοιβή με ανεβάζει ψυχικά στα ουράνια, γιατί νιώθω ότι κάτι πρόσφερα στο μέλλον και στο αύριο της πατρίδας μας, όπου κάποιους ταγούς έπρεπε να τους προβληματίζει περισσότερο που είναι οι νέοι μας.
Αγαπημένοι μου μαθητές σας θυμάμαι πάντα με νοσταλγία όπου και αν είστε ότι και αν κάνετε να είστε ευτυχισμένοι.
Φίλε Παναγιώτη επειδή σε ξέρω, πιστεύω ακράδαντα ότι ένα θερμό σφίξιμο του χεριού μια ζεστή αγκαλιά, ένα σου γιατρέ, θα σου γεννάει κ εσένα τα ίδια συναισθήματα και θα σε ανταμείβει για την τεράστια και πολύχρονη προσφορά σου.
Πιστεύω ότι εκφράζοντας τα συναισθήματα πολλών συμπολιτών μου, σου απευθύνω τις πιο θερμές μου ευχαριστίες για όλα όσα έκανες για μας. Η  λέξη φίλε που με αποκαλείς αποτελεί τίτλο τιμής για μένα. 

Να σαι πάντα γερός και δυνατός!

Α. Αργύρης.