Μάριος Σαλμάς: Ένα… «παιδί των λουλουδιών» στην πολιτική!

Ο βουλευτής της Ν.Δ. Μάριος Σαλμάς μιλά για τα παιδικά χρόνια στην οικοδομή και στο ανθοπωλείο του πατέρα του Εκλέγεται 18 χρόνια τώρα πρώτος βουλευτής του νομού του κι ας ξεκίνησε τη ζωή του δουλεύοντας είτε στην οικοδομή είτε πηγαίνοντας λουλούδια στις ωραίες κυρίες της Αμφιλοχίας ή τραγουδώντας με την κιθάρα του στα παραθαλάσσια ταβερνάκια.

 Ο πρώην υπουργός, καταξιωμένος ορθοπεδικός και βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στον νομό Αιτωλοακαρνανίας, Μάριος Σαλμάς, αποκαλύπτει στην «Espresso του Σαββατοκύριακου» πώς από την… Ανατομία βρέθηκε στα υπουργικά έδρανα.
Ορμώμενος από τον πιο ωραίο νομό της χώρας;
Γεννήθηκα στην Αμφιλοχία. Ο πατέρας μου ήταν οικοδόμος. Από 6,5 ετών που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν κοντά του στην οικοδομή όλα μου τα καλοκαίρια. Θα μου πεις, τι έκανες τόσο μικρός στην οικοδομή; Κι όμως, του έδινα ένα ένα τα τούβλα στο χέρι, για να χτίζει περισσότερα μέτρα, όπως μου έλεγε, και για να μη σκύβει. Ισιωνα πρόκες για να τις χρησιμοποιήσει ξανά γιατί ήταν ακριβές, έξυνα τις σανίδες που ξεκαλουπώναμε και άλλα πολλά.
Παράλληλα δε με την οικοδομή, ο πατέρας μου είχε ανοίξει κι ένα ανθοπωλείο κι έπρεπε εγώ να πηγαίνω τις ανθοδέσμες στα σπίτια. Αυτό ήταν μαρτύριο. Ντρεπόμουν πολύ.
Γιατί;
Ηταν το πρώτο ανθοπωλείο που άνοιξε στην Αμφιλοχία και ο κόσμος τότε δεν ήξερε τι ήταν να στέλνεις λουλούδια και, δυστυχώς, ήμουν εγώ αυτός που τα πήγαινε.
Σου άρεσε κάτι από αυτά; Ή αναγκαστικά έπρεπε να γίνουν;
Η οικοδομή δεν μου άρεσε. Πήγαινα γιατί έπρεπε να βοηθήσω τον πατέρα μου. Ημασταν μια οικογένεια βασισμένη στην τοπική οικονομία.
Οσο τον βοηθούσαμε εμείς τόσο εκείνος πλήρωνε λιγότερα χέρια. Δουλεύαμε όλοι μαζί, ώστε να έχουμε ένα εισόδημα για να μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα. Ετσι, κάποια στιγμή οι γονείς μου μπόρεσαν και μου αγόρασαν μια κλασική κιθάρα και αγάπησα τη μουσική.
Δηλαδή, έμαθες και μουσικό όργανο;
Το καλύτερο δώρο της παιδικής μου ηλικίας ήταν αυτή η κιθάρα, που μου χάρισαν στην Α’ γυμνασίου. Εξαιτίας της γράφτηκα στη Φιλαρμονική κι έμαθα τρομπέτα και σαξόφωνο. Οταν έφτασα, λοιπόν, στην πρώτη τάξη του λυκείου, τα βράδια του καλοκαιριού 

έπαιζα κιθάρα σε ένα ταβερνάκι, τη Λημναία, μαζί με έναν μπουζουκτζή, τον Γιώργο Αργύρη. Ηταν Ελληνας που ζούσε στη Δανία και είχε επιστρέψει στην Ελλάδα. Γυρνούσαμε τα τραπεζάκια οι δυο μας, παίζαμε και τραγουδούσαμε. Εβγαζα έτσι επιπρόσθετο χαρτζιλίκι.

Τραγουδούσες εσύ;
Μαζί με τον Γιώργο. Το παλεύαμε. Πάντως, για να μας ακούν σημαίνει ότι ακουγόμασταν…

Η ιατρική πώς προέκυψε;
Πάντα ήθελα να γίνω χειρουργός. Μόνο κάποια στιγμή κλονίστηκα λιγάκι, επειδή αγαπούσα πολύ τη μουσική, μήπως γινόμουν μουσικός, αλλά το σκέφτηκα και βιοποριστικά, και είπα θα γίνω χειρουργός. Πέρασα, λοιπόν, στην Ιατρική Θεσσαλονίκης με την πρώτη. Οταν πήγα εκεί, στο πρώτο έτος και στο δεύτερο εξάμηνο της Ανατομίας είδα συμφοιτητές μου να «παρασκευάζουν», όπως λέμε στην ιατρική αργκό, τα πτώματα και είπα ότι αυτό θέλω να το κάνω κι εγώ. Για να καταλάβετε, έβγαζαν τα νεύρα και τα αγγεία, για να τα δείξουν στους άλλους φοιτητές στο μάθημα. Πήγα τότε και ρώτησα έναν καθηγητή που είχα, τον Θέσπη Δημητρίου (δεν ζει πια) πώς θα μπορούσα να πάω κι εγώ για να «παρασκευάζω» τα πτώματα.

Θυμάμαι ήμασταν μέσα στο μισογκρεμισμένο κτίριο της παλιάς Ανατομίας και μου είπε: «Εδώ είμαστε σαν το Χάρβαρντ. Δεν μπαίνεις εύκολα»! Τι να κάνω, τον ρώτησα, για να γίνω ένας από εσάς; Μη σ’ τα πολυλογώ, για να με δοκιμάσει και να δει πόσο το ήθελα, με έβαλε να καθαρίσω από το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο μέχρι την αίθουσα, και το έκανα! Δέκα μέρες μετά, δίδασκα εγώ Ανατομία στο τμήμα του. Τα τρία πρώτα χρόνια ήμουν υποβοηθός. Εφευγα στις δύο και στις τρεις τα ξημερώματα από το ανατομείο. Εκεί, όμως, έμαθα να πιάνω νυστέρι και λαβίδα σωστά.

Σκληρό πράγμα η ανατομία. Δεν φοβήθηκες ποτέ; 
Ποτέ. Αίσθηση φόβου δεν έχω. Το πτώμα ήταν μια πραγματικότητα. Δεν μπορούσα να το επηρεάσω και έπρεπε να μάθω πάνω σε αυτό.

Κάποιος άλλος μπορεί να σκεφτόταν ότι αυτό το πτώμα ήταν ένας άνθρωπος που λίγο πριν είχε ψυχή.
Αυτό μπορεί να το σκεφτείς την πρώτη φορά. Στο δεύτερο ή τρίτο πτώμα ο ανατόμος δεν το σκέφτεται καθόλου.

 Εξοικειώθηκες δηλαδή με την έννοια του θανάτου;
Για τον θάνατο έχω άποψη. Από παιδί. Ολοι οι άνθρωποι θα «φύγουν» κάποια στιγμή και έχουν υποχρέωση, εάν θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους έντονα, να μην την αφήσουν να πάει χαμένη. Να κάνουν αυτά που σκέφτονται, γρήγορα, για να έχουν ένα περιθώριο να διορθώσουν. Εγώ, λοιπόν, μέσα μου έκανα μια συμβολική παραδοχή ότι θα ζήσω τόσα χρόνια, και είπα, δέκα χρόνια πριν, πρέπει να τα έχω κάνει όλα.

Ποια ηλικία έβαλες όριο;
Δεν έχει τόση σημασία. Δεν θα το πω.

Και τα κατάφερες;
Νομίζω ότι σε γενικές γραμμές αυτά που είχα βάλει στόχο τα έκανα.

Αν μιλήσεις με ανθρώπους που είναι π.χ. άρρωστοι και τους απομένει λίγος χρόνος ζωής, οι περισσότεροι θα σου πουν «Δεν το περίμενα» και «Δεν πρόλαβα να κάνω αυτό ή το άλλο» ή ότι «Δεν ταξίδεψα, δεν έπαιξα με τα παιδιά μου, δεν πρόσεξα ποτέ ένα σπουργίτι που ερχόταν έξω από το παράθυρό μου».
Ομως, εγώ θέλω να προλάβω να κάνω όσο γίνεται περισσότερα. Ξέρεις, αυτά που έχουν στη ζωή ενδιαφέρον και όλοι στενοχωριούνται εάν δεν τα έχουν είναι πολύ λίγα κι ας φαίνονται πολλά. Κι αυτά καλό είναι κανείς να τα έχει σκεφτεί από πριν, για να τα απολαύσει.

Τι προσφέρει αυτή η παραδοχή;
Κάνεις τη ζωή σου forward. Την «τρέχεις». Τα χρόνια φεύγουν γρήγορα και δεν πρέπει να τα αφήνουμε να ξοδεύονται.

Για ένα φεγγάρι, ήσουν γιατρός στην ομάδα άρσης βαρών. Χειρούργησες τον Πύρρο Δήμα;
Ημουν γιατρός στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της άρσης βαρών στο ΣΕΦ, το 1999.

Ανέταξα τους αγκώνες δύο αθλητών που είχαν τραυματιστεί σοβαρά και έτσι προκάλεσα το ενδιαφέρον του Ιακώβου. Μου ζήτησε να γίνω ο γιατρός της Εθνικής ομάδας άρσης βαρών και στην ομοσπονδία. Χειρούργησα πολλούς. Ηταν καλή εποχή για το άθλημα και ήταν σπουδαίο να είσαι γιατρός στην «dream team» της άρσης βαρών. Πέρασαν όλοι από εκεί, αλλά εγώ δυστυχώς έμεινα λίγο, γιατί εξελέγην βουλευτής. Το 2002 χειρούργησα τον αντίπαλο του Πύρρου Δήμα, τον Γκιόργκι Ασανίτζε, και το 2004 πήρε το χρυσό μετάλλιο από τον Πύρρο Δήμα.

 Οταν αρρωσταίνει ο άνθρωπος, αρρωσταίνει από το σώμα και τις καταχρήσεις ή από την ψυχή;
Η ψυχική διάθεση επηρεάζει τρομακτικά τις σωματικές αντιδράσεις. Η ορμονική διαταραχή που προκαλείται από το άγχος και το στρες είναι τεράστια. Βασικός παράγων των εμφραγμάτων.

Η ζωή έχει από μόνη της αντικειμενικούς λόγους που μπορεί να στενοχωρούν. Υπάρχουν όμως και στενοχώριες που δημιουργούνται ως παρενέργειες επιλογών μας. Μπορεί, λοιπόν, ο άνθρωπος να φροντίζει να κάνει λιγότερα λάθη. Κι αν τύχει να μπει σε ένα λάθος, να κοιτάξει πώς να βγει γρήγορα από αυτό.

Εχεις έρθει μπροστά σε κάτι ανυπέρβλητο την ώρα του χειρουργείου;
Ποτέ δεν πάω να χειρουργήσω πρόβλημα που ξέρω ότι μπορεί να μην το κάνω σωστά. Βεβαίως, επιπλοκή που σου κόβονται τα πόδια μού έχει τύχει στο χειρουργείο. Σε όλους έχει συμβεί. Ποτέ, όμως, δεν έχω χάσει ασθενή. Ούτε πάνω στο χειρουργείο ούτε μετά.

Πόσο ζορίζονται οι άνθρωποι σήμερα στα θέματα υγείας;
Εχει μεγάλη δυσκολία ο κόσμος. Δεν έχει λεφτά να χειρουργηθεί. Εχω έναν ασθενή που είχε εμφυτεύσει μια συσκευή στον εγκέφαλο, στο Αττικό Νοσοκομείο, πριν από έξι χρόνια, η μπαταρία τελείωσε, ο άνθρωπος δεν μπορεί να σηκωθεί να περπατήσει και από το Αττικό τού λένε ότι είναι τουλάχιστον έκτος στη σειρά και δεν υπάρχει και ο προϋπολογισμός. Κοστίζει 30.000 ευρώ αυτή η εμφυτεύσιμη αντλία.

Μα ο υπουργός Πολάκης τα βρίσκει όλα ωραία…
Δεν σχολιάζω. Κρίνεται από τον κόσμο.

Μίλησέ μου για τον γάμο σου με την Ειρήνη…
Παντρευτήκαμε το 2006. Εχουμε δύο παιδιά, την Ελλη, που είναι δέκα χρονών, και τον Αντώνη, που είναι επτά. Της είπα αμέσως ότι θέλω να παντρευτούμε. Μάλιστα, για να της το προτείνω, την πήγα σε ένα εξωτικό νησί. Ομως, επειδή είμαι της τελευταίας στιγμής, της πήρα το δαχτυλίδι από το αεροδρόμιο, για να της κάνω πρόταση γάμου.

Ο έρωτας κρατάει;
Εχει σχέση με το ταμπεραμέντο του καθενός. Εγώ δύσκολα ερωτεύομαι. Αλλοι ερωτεύονται συνέχεια. Εγώ, όχι.

Τι σε ηρεμεί στη χειρουργική;
Ο κήπος μου. Εχω κήπο με πολλά οπωροφόρα. Κερασιές, αχλαδιές, βερικοκιές, μηλιές, ό,τι μπορείς να φανταστείς. Λουλούδια, ζαρζαβατικά, τα φροντίζω εγώ. Αυτό είναι το χόμπι μου. Μου δίνει ηρεμία.

Οταν στενοχωριέσαι, πώς αντιδράς;
Κοιμάμαι ένα δίωρο και μετά είμαι εντάξει. Ομως αποφεύγω να στενοχωριέμαι και το πετυχαίνω αποφεύγοντας τα λάθη.

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ, ΕΜΕΙΝΑ ΣΕ ΕΝΑ ΥΠΟΓΕΙΟ

Η συζήτησή μας για την πολιτική περιστρέφεται γύρω από τις δυσκολίες των πρώτων χρόνων, τότε που οι νεοδημοκράτες τον «έπιαναν από τον γιακά»!

Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση με την πολιτική;
Το 1993 μου ζήτησε ο Σαμαράς, που γνωριστήκαμε τυχαία σε έναν γάμο, να κατέβω υποψήφιος. Ηρθα δεύτερος τότε, αλλά πήρα τους διπλάσιους σταυρούς από τον τρίτο.

Τα πρώτα βήματα, όμως, ήταν τρομακτικά δύσκολα. Ο Σαμαράς είχε ρίξει την κυβέρνηση. Εγώ ήμουν μόλις 25 χρονών και οι νεοδημοκράτες με «έπιαναν από τον γιακά» και με πετούσαν έξω από τα καφενεία χωρίς να φταίω σε τίποτε…

Οταν αργότερα βρέθηκα στην Πάτρα ως γιατρός, είχα δύο επιλογές σε σχέση με τους Αιτωλοακαρνάνες που έρχονταν. Είτε να βγάζω στενοχώρια και να κρατάω μέσα μου αυτό που έζησα είτε να μην το αφήσω να με επηρεάζει και να τους βοηθάω. Εκανα το δεύτερο και ο κόσμος το εκτίμησε. Το 1996 η Πολιτική Ανοιξη βυθίστηκε κι εγώ διπλασίασα τους σταυρούς μου. Ηρθα δεύτερος σε όλη την Ελλάδα σε ψήφους.

Υστερα, το 1997, μου ζήτησε ο Καραμανλής να συμμετάσχω, στο ψηφοδέλτιο και το 2000 μπήκα με χίλια βάσανα. Ηταν να με κόψουν. Δεκαπέντε μέρες πριν από τις εκλογές με έβαλε.

Γιατί τέτοιες αντιδράσεις;
Η Αιτωλοακαρνανία είχε πολλά πολιτικά τζάκια που πιθανώς προεξοφλούσαν αυτό που συνέβη. Εχασαν τρεις βουλευτές για να βγω πρώτος. Εκτοτε έρχομαι πρώτος 18 χρόνια τώρα, επί οκτώ εκλογικές αναμετρήσεις.

Βγαίνει κανείς πιο πλούσιος από την πολιτική;
Για να κάνεις πολιτική, καλό είναι να έχεις χρήματα από την οικογένειά σου, αλλιώς κουράζεσαι τρομερά. Οι περισσότεροι, όταν φεύγουν από την πολιτική, φεύγουν με πρόβλημα οικονομικό, γιατί έχουν αφήσει τις δουλειές τους. Οταν, λοιπόν, εγώ έφυγα με τον ανασχηματισμό, πήγα στην Αμερική, στο Χάρβαρντ, και έμεινα σε ένα υπόγειο στη Βοστόνη -ήταν ακριβά τα ενοίκια εκεί-, για να βελτιώσω τις γνώσεις στη δουλειά μου, που την είχα αφήσει. Μετά το 2013 δε χειρουργούσα στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Λευκωσίας στην Κύπρο, γιατί εδώ είχα μια δυσκολία να παίρνω χρήματα από τους ασθενείς.

http://www.espressonews.gr

 http://www.agriniopress.gr/