ΣΗΜΕΡΑ ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΟΝΙΤΣΑ - ΠΡΟΣΟΧΗ: ΑΛΛΑΓΗ ΧΩΡΟΥ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ ο Απροσκύνητος Στέργιος Κουμπάρος μεταφέρεται στην ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΧΩΡΟΥ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ:

ΕΠΕΙΓΟΝ- αλλαγή χώρου εκδήλωσης

Μεταφορά χώρου πραγματοποίησης της εκδήλωσης "Ο Απροσκύνητος".

  Χθές βράδυ προσπαθήσαμε να εφαρμόσουμε τον αποκλεισμό έξι δρόμων που οδηγούν στην πλατεία Σακελαροπούλου, ώστε να γίνει τεστ για την αποψινή βραδιά της εκδήλωσης.  Διαπιστώσαμε ότι η ροή των αυτοκινήτων δεν μπορεί να διακοπεί ούτε για την μιάμιση ώρα που χρειάζεται η εκδήλωση. 

Ετσι μεταφέρεται ο χώρος της εκδήλωσης στην Πλατεία Αγίου Παντελεήμονα, εκατό μέτρα δυτικά της πλατείας Σακελαροπούλου. Η πρόσβαση στην πλατεία Αγίου Παντελεήμονα μπορεί να γίνει από την Πλατεία Σακελαροπούλου ή από τους δύο δρόμους που οδηγούν στο κάστρο (από τον Αγιο Νικόλαο ή από τα σκαλάκια της κεντρικής πλατείας).

Σας περιμένουμε για να ακούσετε την ιστορία του Απροσκύνητου. Μια ιστορία που σώθηκε με τις διηγήσεις στα Παλιάμπελα της Βόνιτσας και επαληθεύτηκε από τα ιστορικά αρχεία Γαλλιας- Ρωσιας - Σαρακατσάνων. Γητευτής ο ηθοποιός Δημήτρης Βερύκιος. Είσοδος ελεύθερη.

ΣΗΜΕΡΑ ΣΑΒΒΑΤΟ: 12/8 /2017 ώρα 9 μμ

........................................................

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗ ΒΟΝΙΤΣΑ

τιμής και μνήμης

Ο Απροσκύνητος

Στέργιος Κουμπάρος

Ο Σαρακατσάνος της Βλισόρας Παλιαμπέλων

Βόνιτσα 12 Αυγούστου 2017, ώρα 9:00 μμ
Πλατεία Αγίου Παντελεήμονα 

Γητευτής: ο ηθοποιός Δημήτρης Βερύκιος

Συμμετέχουν
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΣΑΡΑΚΑΤΣΑΝΩΝ, Σύλλογος Σαρακατσάνων Πρέβεζας «Τα Χειμαδιά», Ακαδημία Μελετών Παλιαμπέλων «Κοσμάς Ο Αιτωλός», Σύλλογος των εν Αθήναις Παλιαμπελιωτών, ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑ ΑΚΑΡΝΑΝΩΝ.
Ιστορικά κείμενα: Ντίνος Στυλιανός. 
-Ντομένικα Ρέγκου (τραγούδι), Γάσπαρης Μάμμας (κλαρινέτο) και Αρετή Κοκκίνου (κιθάρα).
-Χορός και τραγούδι από τον Σύλλογο Σαρακατσάνων Πρέβεζας.

-Σε συνεργασία με το Κέντρο Κοινωνικής Μέριμνας και Ανάπτυξης του Δήμου Ακτίου Βόνιτσας. 

Διαβάστε απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Στυλιανού Ντίνου, που μόλις κυκλοφόρησε με τίτλο: Ο Απροσκύνητος Στέργιος Κουμπάρος, ο Σαρακατσάνος της Βλισόρας Παλιαμπέλων:

Περιφερόταν γύρω και κοντά σε ένα χάλασμα σπιτιού. Κάποια στιγμή μίκραινε το διάστημα έρευνας. Τρυπούσε το χώμα πιο κοντά, έκανε μια τρύπα μετά την άλλη και αφού είδε ότι το ξύλο συνεχώς σταματούσε σε κάτι σκληρό, μου είπε:...........................

-         
  Εδώ είναι ο αντρειωμένος.

Σιωπήσαμε και οι δύο. Κοιτάζαμε τον τόπο ταφής λες και υπήρχε κάποια επιτύμβια στήλη και θέλαμε να διαβάσουμε την επιγραφή της. Κοιτάζαμε λες και θέλαμε οι ματιές μας να φτάσουν στο βάθος του τάφου και να αντικρύσουν τη μορφή του θρύλου αυτού, που τροφοδότησε με όνειρα αξιοπρέπειας τόσες γενιές Ζεραίων. Σταθήκαμε εκεί σαν να θέλαμε να πούμε σε αυτόν, που τίμησε τον αγώνα για την ανεξαρτησία της Ελλάδας, ότι κάποιοι τον θυμούνται και τον ομολογούν. Έτσι είναι η μορφή της αιωνιότητας, της μνήμης κάθε ανθρώπου…

Ζήτησα να μου ξαναπεί την ιστορία από το σημείο που σκότωσαν τόσο ύπουλα τον ανδρειωμένο μέχρι και την ώρα της ταφής του. Την ήξερα απέξω, αλλά έπρεπε να την ξανακούσω στον τόπο που ήταν θαμμένος ο αγωνιστής της λευτεριάς, ο απροσκύνητος.

Aρχισε τη διήγηση κοιτώντας μακριά μέσα στον Αμβρακικό κόλπο, πέρα στα βουνά της Πρέβεζας, της Άρτας και του Βάλτου, στην κορυφή του Αμαδερού, στα Ακαρνανικά όρη, σαν να ’θελε η διήγησή της να τρέξει σε όλα αυτά τα τόπια που διάβηκε πολεμώντας  ο Στέργιος Κουμπάρος. Διηγούταν και είχε αυτό το βλέμμα της απεραντοσύνης. Μίλαγε και ένιωθες ότι όλα τα στοιχειά της φύσης ακουρμένονταν όσα έλεγε, όσα της είχαν ομολογήσει οι πρόγονοί της. Πετούσε μαζί με τα λόγια της στους τόπους των προγόνων της. Τα κατάμαυρα μακριά μαλλιά της είχαν φύγει από το μαντήλι του κεφαλιού και είχαν χυθεί στους ώμους της. Χωρίς να σταματήσει τη διήγηση, πήρε τα μαλλιά με τα δύο της χέρια και τα έπλεξε κότσο στο μπροστινό μέρος της κεφαλής. Την αγνάντευα και την χαιρόμουν. Τα μήλα του προσώπου της, κάτω και δίπλα από τα μάτια της, ήταν κατακόκκινα. Είχε την όψη ενός στρατηγού που καλούσε όλους να συμμετάσχουν στη μάχη που θα ακολουθούσε. Μιλούσε και ένιωθε. Έλεγε τις λέξεις και τις ταξίδευε εκεί που έπρεπε να πάνε,  στην καρδιά αυτού που μπορούσε να αισθανθεί την αξία της άρνησης της υποταγής. Ήταν λόγια θύμησης που σηκώνουν τις μνήμες και τις ταξιδεύουν στην απεραντοσύνη. Περπατούσε γύρω από αυτόν τον τόπο και μίλαγε. Έβλεπες το περπάτημα και αναρωτιόσουν αν αυτός ήταν ένας χορός, αν τα βήματα έλεγαν κάτι. Έκανε βήματα αργά, βήματα προς τα εμπρός, αλλά  πάντα ερχόταν με κύκλο στον ίδιο τόπο.

Μιλούσε και ομολογούσε την ιστορία των προγόνων της.