Ένας πρώην ναρκομανής κραυγάζει…!!

 Του Σπύρου Συμεών

Μια εικόνα, ένα ανώνυμο πόστ, τις τελευταίες στιγμές κάνει τον γύρο του διαδικτύου μέσα από το οποίο κάποιος διψά για ζωή, κάποιος διψά για όνειρα, κάποιος είναι ευτυχισμένος που πάλεψε με δαίμονα και νίκησε..!!

Άλλοι την αναφέρουν σαν μάστιγα της νεολαίας, άλλοι αναφέρονται στα νέα παιδιά που πέσανε σε αυτήν την μάστιγα των ουσιών με τα χειρότερα λόγια, αποβράσματα, τελειωμένοι, άρρωστοι, ποιος ξέρει τι μπορεί να κουβαλάνε από αρρώστιες… από τι οικογένειες είναι; (αχ και να ξερες πως τα πιο πολλά είναι από τις καλύτερες και όχι δεν εννοώ τις πλούσιες αλλά σαν κι αυτή την κατά τα λεγόμενα τα δικά σου καλή σου οικογένεια απλά ακόμη δεν το έμαθες, δεν το πήρες χαμπάρι)

Πόσες μα πόσες φορές δεν συναντήσαμε τέτοια παιδιά να μας ζητούν, 1 ευρώ για τυρόπιτα κι όμως όχι μόνο δεν τους το δώσαμε (γιατί σαν καλοί άνθρωποι το καθήκοντα μας το κάνουμε, διότι αν τους το δώσουμε θα τα φάνε στα ναρκωτικά, για να συμπληρώσουν την δόση τους ρε φίλε, μ@λ@κίες λέει, τι πως πεινάει νομίζεις;) θα μπορούσες αν τόσο φοβάσαι μην γίνεις συμμέτοχος τότε να του την πάρεις εσύ την τυρόπιτα αλλά κι εκεί δεν σ αφήνει η κακεντρέχεια σου γιατί θα φάει από τα δικά σου και θα πάρει από του αλλουνού για την δόση του…

Πόση στενοκεφαλιά;

Γιατί τόση ανεγκεφαλιά;

Δες γύρω σου διψάει για ζωή κι ας τον βλέπεις έτσι, πολεμάει με αυτόν τον σατανά που τον λένε ναρκωτικά, πίστεψε με δεν πολέμησες ποτέ σου με έναν τόσο φρικιαστικό δαίμονα, πίστεψε με δεν ξέρεις τι περνάει κάθε μέρα κάθε λεπτό κάθε στιγμή κι όμως τον κρίνεις από το πέσιμό του, ναι κρίνεις αυτόν αλλά και την οικογένειά του (γονείς, οικογένεια δεν έχει;)..

Γιατί άραγε, επειδή είναι ναρκομανής;

Φταίει η οικογένεια του αν έμπλεξε; Φταίει ο ίδιος αν έπεσε;

Αν ξεγελάστηκε κι αν σε δύσκολη στιγμή σ αυτά κατέφυγε;

Ή μήπως φταίει γιατί από την νιότη του σε αυτό παρασύρθηκε…

Σταμάτα πια να κρίνεις και το χέρι σου άπλωσε, δεν φταίει καμιά κοινωνία, καμιά πολιτεία, καμία οικογένεια. Ξέρεις ποιος φταίει; Όλοι μας ναι όλοι μας γιατί αφήσαμε την κοινωνία να σαπίσει, εσείς ναι εσείς οι παλαιότεροι αφήσατε την κοινωνία μας να πέσει σε κάτι τόσο οικτρό και θανατηφόρο γιατί πλάσατε μια κοινωνία εγωκεντρική, ατομικιστική, συμφεροντολογική και αυτοί που εσείς λέτε ως αδυνάτους αυτοί είναι οι πιο δυνατοί μαχητές της ζωής..

..φταίμε και εμείς οι ωχ αδελφιστές που δεν έχουμε την όρεξη (κάτι που αυτός με το ποστ έχει) να χτίσουμε, να αλλάξουμε αυτά που παραλάβαμε…

Να δες τον τολμά έστω και ανώνυμα ο μικρός να καταδείξει, να παροτρύνει, να εξομολογηθεί, να περισώσει, να στηρίξει κάτι που εσύ ούτε καν στα λόγια δεν το κάνεις….

Δες την εικόνα που κάνει τον γύρο του διαδικτύου εδώ και λίγη ώρα, δες την και θαύμασε έναν από αυτούς που μέχρι χτες με απέχθεια ή λύπη και με μεγάλη κρίση για το κοινωνικό του γίγνεσθαι τον κοιτούσες, δες τον, πάλεψε και επέστρεψε νικητής έφτασε να παλεύει με τον χρόνο και να περισώζει τα του τώρα και να χτίζει όσα δεν έχτισε στο παρελθόν…

Εσύ που δεν έπεσες άραγε έχεις τέτοια θέληση;

Πάλεψε με τον θάνατο και είναι νικητής, κραυγάζει απεγνωσμένα και παρακινεί και τους άλλους από αυτό να φύγουν…

Θα πεις και εσύ τι; Τον έξυπνο μας κάνεις που πιάνεις την πένα και γράφεις, σε έπιασε η ανθρωπιά σου; Όχι δεν είμαι ούτε έξυπνος ούτε τίποτε, δεν αντιμετώπισα τον δικό του θάνατο ούτε την μάχη με τον δαίμονα του αλλά πολλές φορές φίλοι, γνωστοί, περαστικοί, νέα παιδιά που την νιότη τους θα την ζήλευε ο καθένας και ως νέος κι εγώ μέσα από την δική του κραυγή, κραυγάζω γιατί είναι δύσκολο ρε αδελφέ όταν με αγάπη τους κοιτάς και πολλά δεν μπορείς να κάνεις, είναι δύσκολο ρε φίλε να βρίσκεις τον άλλον πεσμένο στην πόρτα της πολυκατοικίας σου και να συνειδητοποιείς πως είναι γείτονας σου, ο συμφοιτητής σου, ο.. ο….

Παιδί που σπουδάζει, που κάποτε η θέληση για ζωή και εμπειρίες ήταν πιο δυνατή από αυτήν του δαίμονα που διψά για θάνατο… και απλώνεις το χέρι τον παίρνεις αγκαλιά, μυρίζει ε; (η βρώμικη κοινωνία που εσύ έπλασες μυρίζει και όχι αυτός), μπορεί να έχει τίποτα ε; και να κολλήσεις ε; (την δικιά σου την ασπλαχνιά φοβάμαι μην κολλήσω)… Κι αν ήταν αδελφός, φίλος, η γαμπρός …κι αν ήσουν εσύ ο ίδιος δεν θα θελες το χέρι να σου απλώσουν και να σε βοηθήσουν να το παλέψετε μαζί; Γλύτωσε από τον θάνατο σε πολλές μάχες μα κέρδισε την σπουδαιότερη και παρέμεινε στην ζωή..

Αρε αδελφέ μου πραγματικά είσαι άξιος θαυμασμού ξέρεις γιατί; Γιατί νίκησες κι άρχισες να χτίζεις και να ονειρεύεσαι ξανά κάτι που δεν το κάνουν ούτε οι ΚΑΘΑΡΟΙ για μια ολόκληρη ζωή….

Δυσκολίες θα υπάρξουν πολλές μα η ζωή είναι ωραία γιατί να μην την ζήσεις κυνηγώντας όνειρα έστω και αν κάποια από αυτά άπιαστα να είναι; Κοινοποίησε το, όχι το δικό μου κείμενο, αλλά την εικόνα, μια εικόνα που σε λίγες γραμμές περιγράφει όσα εγώ κι εσύ θα θέλαμε τόμους ολόκληρους.

Δείξτο γιατί κάποιος εκεί έξω ίσως έχει την ανάγκη να το δει, γιατί τίποτε δεν είναι ανίκητο, απάλευτο….

Δείξτο γιατί ως έναυσμα μπορεί να το πάρει… Μην το αγνοείς και σε παρακαλώ την επόμενη φορά άπλωσε το χέρι σου, μπορεί να το κάνει σανίδα σωτηρίας…

Δείξτο έστω ως έκκληση ή μάλλον ως ένδειξη σεβασμού σε κάποιον που τον θάνατο ξεγέλασε..!!