ΒΟΝΙΤΣΑ: Το "ύστατο χαίρε" στην μητέρα του Φίλιππου Ντόβα

     Σε κλίμα συγκίνησης τελέστηκε σήμερα, Δευτέρα 8/2/2016, στους Αγίους Αποστόλους της Μπούχαλης στη Βόνιτσα, η νεκρώσιμος ακολουθία για το «τελευταίο αντίο» στη θειά Γεωργίτσα Ντόβα.

       Η θειά Γεωργίτσα έφυγε, η γυναίκα-ηρωίδα της Βόνιτσας, έφυγε μια γυναίκα που έπιανε την πέτρα και την έλειωνε, ενώ  ο γιός της Φίλιππος Ντόβας, ο ήρεμος και ευγενικός, γίγαντας ψυχής και θέλησης, βουρκωμένος κουρασμένος, ήταν στο πλευρό της όλες αυτές τις μέρες της δοκιμασίας, δάκρυζε διαρκώς και ψέλλιζε λόγια αγάπης για την μάνα του που έφυγε.

ΤΟ «ΥΣΤΑΤΟ ΧΑΙΡΕ» ΚΑΙ Ο ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑ ΑΚΑΡΝΑΝΩΝ

       Συνηθίζουν να εκφωνούν επικήδειους λόγους σε θανόντες πολιτικούς –δημοτικούς και σε οικονομικούς παράγοντες. Εμείς όμως οι Αμφικτίονες σήμερα πενθούμε, για την φυσική και πνευματική μάνα μας.

     Η Θεία Γεωργίτσα αντιπροσώπευε και αναπλήρωνε για όλους εμάς, ότι σε αυτά τα χρόνια χάσαμε, τους δικούς μας γονείς. Οι λίγες λέξεις της ήταν οι κανόνες, η πορεία μας. Θυμάμαι όταν βρισκόμασταν  σε δύσκολες καταστάσεις μας μάζωξε και είπε μόνο δύο κουβέντες μέσα στη τόση λύπη της. Ήταν ο κανόνας της συμπεριφοράς μας.

        Σήμερα βρισκόμαστε εδώ για να πούμε το ύστατο Χαίρε στη γυναίκα που στήριξε με μοναδική επιμονή την οικογένεια. Δεν μπέρδεψε τους ρόλους του άνδρα και της γυναίκας αλλά η ανάγκη την έφερε να σταθεί για πολλά χρόνια και με τους δύο ρόλους. Το αποτέλεσμα της προσπάθειάς της το έχουμε μπροστά μας, τίμια παιδιά που για αυτά χαιρόμαστε να είμαστε οι φίλοι τους και οι σύντροφοι τους στον πολιτισμό.......

      Σήμερα δεν πρέπει να κλάψουμε παρά την αρχέγονη και ανεξέλεγκτη ροή των δακρύων μας, στο ύστατο χαιρετισμό της πνευματικής μητέρας της Αμφικτιονίας.  Δεν θα το ήθελε και η ίδια να κλαίμε. 

       Πόσες φορές μέσα στα προβλήματά μας αυτή μας έδινε με τον τρόπο της το θάρρος να προχωρήσουμε. Πόσες φορές, παρά τον πόνο της, έσφιγγε τα δόντια, έπαιρνε ένα χαμόγελο μόνο και μόνο για να μην μας στεναχωρήσει και μας έλεγε «πάμε, πάμε μπροστά».

      Αυτή είναι η μάνα, αυτό θα μας λείψει, όπως και το μάζεμα που μας έκανε στην αυλή και με τα ελάχιστα μας έβαζε σε ένα τραπέζι για να δοξάσουμε την αλληλοεκτίμηση και την οικογενειακή γαλήνη, ένα χαρακτηριστικό της παλιάς καλής εποχής. 

       Σε λίγη ώρα θα συνοδεύσουμε την μάνα σας, την δική μας πνευματική μάνα, στη τελευταία κατοικία. Μας έφυγε πλήρης ημερών και υπερήφανη για εμάς. Μας θέλει με ψηλά το κεφάλι, όπως μας έμαθε.Εμείς θα την θυμόμαστε και με την ζωή μας θα την τιμούμε.

Αιωνία η μνήμη της.