ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Η Θειά Δημήτρω στις εκδηλώσεις της Βόνιτσας

-Θειά Δημήτρω, πως τα πέρασες το καλοκαίρι;

-Μια χαρά κυρ δημοσιογράφε. Περίμενα τον καύσωνα που δεν ήρθε. Όμως προνόησα και άλλαξα το κλιματιστικό μ΄,  με ένα μεγαλύτερο.

-Θειά Δημήτρω, από ότι θυμάμαι δεν είχες ποτέ κλιματιστικό, πως το άλλαξες;

-Ειχα προνοήσει παιδί μ’. Πήγα με τ΄αγγονι μ΄στα σκουπίδια και πήρα ένα πεταμένο, κι αυτό το άλλαξα μ’το  καινούργιο. Αυτό τόμαθα ένα βράδ’ πούχα αυπνίες, το μολόγαγαν μερικοί ξενύχτηδες.

-Θειά Δημήτρω, για πέσμου τώρα για τις υπέροχες βραδιές που διοργάνωσε φέτος ο Δήμος μας. Πήγες; Πως τα πέρασες;

-Τόσες εκδηλώσεις πούχαμε φέτος απιδί μου έπηξε η Βόνιτσα. Του χρόνου που θα πάνε για εκλογές θάχουνε και εκδηλώσεις κατ΄οίκον. Μέχρι και την ώρα που θα πλιτσναρίζουμε στη θάλλασα θαβάζνε εκδηλώσεις.

   Πήγα λοιπόν σχεδόν σ΄όλες. Ομως απιδί μ΄ στραβοκατίνισα στην πρωτη εκδήλωση. Πάω, προχωράω και κοιτάω που να κάτσω. Αδεια τα πρώτα καθίσματα. Μωρέ λέω, γιατί άδειες. Πούνε οι επίσημοι, πούνε οι διοργανωτές του Δήμου;

    Κάποια στιγμή νόμσα ότι είχε έλθει ο κουμουνισμός και άφησαν σε μας τους κολίγους τις πρώτες θέσεις. Προχώρσα δειλά-δειλά μέσα στα σκοτεινά, αφού είχε αρχίσει η εκδήλωση και είχαν πέσει τα φώτα. Εκατσα στην πρώτη σειρά, μια πιθαμή από το πατάρι. Το ευχαριστήθκα. Οσο όμως πέρναγε η ώρα και δεν έβλεπα κανένα δίπλα μου τότε άρχισα να με πιάνουν τα φόβια μου.......

     Από τα φώτα ενός περαστικού αυτοκινήτου βλέπω πίσω μ΄και τι να δώ; Είμασταν τόσοι, και τόσο αραιωμένοι σαν τα γένια του σχωρεμένου του μπάρμπα μ΄, του Γιώργη, θεός σχωρέστον.

-Θειά Δημήτρω πήγες σε όλες τις εκδηλώσεις;

   -Σε όλες παιδί μ΄, σ΄όλες. Μέχρι που νόμισαν ότι με είχε βάλει ο Δήμαρχος στο συμβούλιο του πολιτιστικού.  Εγώ μοναχήμ΄ήμνα.

-Θειά Δημήτρω, τώρα όμως που τελειώνουν οι εκδηλώσεις  πώς θα τα περνάς;

   -Αχ παιδί μ΄, δεν πάς να τα σαλαγγίσεις τα πράτα, δεν κάνεις για δημοσιογράφος, δεν ζεις την πόλη, δεν αφουγγράζεσε τον παλμό τσ’. Σάρεσε το τελευταίο; Από τις εκδηλώσεις τόμαθα.

     Ακ’ τώρα. Εμείς που δεν το ξενυχτάμε το Σάββατο βράδυ, σαν εσάς, σκωνόμαστε το πρωί της Κυριακής και πάμε να δούμε τον «δρόμο των κύκνων». Πιάνουμε θέση για έχουμε πανοραμική εικόνα και σ΄όλο το βάθος του δρόμου. 

     Ξεκαμπάνε και έρχονται οι κυρίες για την κλησσία με μια γόβα-τακούνι, τόση με το σμπάθιο. Που να βλέπεις φιγούρες στο δρόμο, που να θαυμάζεις περπάτημα στις μύτες, που να γευτείς σαλτίματα, πούσε νουράγιεφ να δείς τα; Ακροπατήματα. 

    Αμα μάλιστα πιαστεί και καμιανής το ντακούνι μέσα τσ΄πέτρες, οχού να πίασεις σάλτο, δεν την πιάνει ούτε η Πατουλίδενα.... 

«Για την Βόντσα ρε γαμώτο»....

Ο Τακούλας