Μια ιστορία για το Βασιλόπουλο: Πώς γλίτωσε το χωριό από τη βλογιά

της Αλέκας Κατσάνου

Στα δύστυχα χρόνια της Τουρκοκρατίας, επειδή ήταν πολλές οι κακουχίες, λιγοστά τα τρόφιμα, άθλια τα σπιτοκάλυβα, ανύπαρχτα τα γιατρικά και αλώνιζαν οι κομπογιαννίτες ψευτογιατροί τη χώρα, παρουσιάστηκαν πολλές επιδημίες, βαριές αρρώστιες, γρίπη, χολέρα, βλογιά κλπ..... 

Η χειρότερη ήταν η βλογιά, που θέριζε κόσμο και κοσμάκη μέρα-νύχτα. Οι κάτοικοι των χωριών κιότεψαν από τη μεγάλη λόθρα και τον αφανισμό και επειδής οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάμουν για να σταματήσει το κακό κατάφυγαν –πού αλλού! στερνή ελπίδα μα σίγουρη, στις λιτανείες, στις προσευχές και στις παρακλήσεις για να πετύχουν με τα μέσα της Θρησκείας και με τη θεία βοήθεια το σταμάτημα του μεγάλου αφανισμού.

Στο χωριό Βασιλόπουλο, που μαζί με το Δραγαμέστο και τη Λούτσενα είχαν τον ίδιο αφέντη κοτσάμπαση, υπήρχε μια παμπάλαια εκκλησούλα που και σήμερα σώζεται, της Αγίας Παρασκευής, στη βορεινή πλευρά του. Οι κάτοικοι του χωριού έκαναν σ΄όλες τις εκκλησιές του Βασιλόπουλου παρακλήσεις, καθώς και στην εκκλησιά της Αγίας Παρασκευής. (Ας σημειωθεί ότι ενώ στα γύρω χωριά του Ξηρομέρου η αρρώστια θέριζε καθημερινά πολλούς, στο Βασιλόπουλο δεν είχε ακόμα μεταδοθεί).

Μια βραδιά, πριν ακόμα να κοιμηθούν καλά-καλά οι χωρικοί, άκουσαν γυναικείες φωνές. Έβαλαν αυτί και αφουγκράστηκαν τούτα τα λόγια: «Αχ! η καημένη τι έπαθα! Δεν μπορώ να μπω μες στο χωριό. Από πού να μπω; Να πάω από κάτω είν΄ο Άη-Γιώργης, να πάω από πέρα είναι ο Άη-Νικόλας, να πάω από πάνω είναι η Αγία Παρασκευή. Δεν μπορώ να μπω μέσα. Δεν μ΄αφήνουν να μπω»! Κατόπιν αποφάσισε –κατά την παράδοση- αυτή που φώναζε και που ήταν η Βλογιά με τη μορφή γυναίκας, να παραβιάσει τα βορεινά σύνορα του χωριού και να μπει από το μέρος που είναι η εκκλησούλα της Αγίας Παρασκευής, ίσως γιατί τη θεώρησε αδυνατότερη. Μα να! Οι κάτοικοι ξανάκουσαν έπειτα από δύο ώρες περίπου κι άλλες φωνές, που έλεγαν: «Αχ! με κάρφωσε η Αγία Παρασκευή και πεθαίνω». Το πρωί της άλλης μέρας, διαδόθηκε σ΄όλο το χωριό, πως η Αγία Παρασκευή κάρφωσε κάποια. Τράβηξαν λοιπόν μερικοί στην εκκλησιά και αντίκρισαν την εικόνα της Αγίας έξω από το εκκλησάκι της πάνω σε μια κοκορευτιά (δέντρο που και σήμερα βρίσκεται πάνω από το κτίσμα) και δίπλα από την εικόνα ένα πέταλο καινούργιο καρφωμένο σε μεγάλο λιθάρι, χωμένο τώρα σε σχοιναριά, και στις 6 τρύπες του περασμένα καρφιά καινούργια. Οι θεοφοβούμενοι κάτοικοι φώναξαν αμέσως τον παπά και σύσσωμο το χωριό λειτουργήθηκε κείνη την ημέρα στην εκκλησιά της Αγίας Παρασκευής και μετέφεραν με ευλάβεια μέσα την εικόνα στη θέση της. Με το πέταλο εκείνο κάρφωσε η Αγία Παρασκευή την κακιά αρρώστια και δεν την άφησε να μπει μέσα στο χωριό.

Η πραγματικότητα και το βέβαιο είναι πως το χωριό αυτό δεν πειράχτηκε από την τρομαχτική αρρώστια της Βλογιάς, που θέρισε ολοτρόγυρα τα άλλα χωριά του Ξηρομέρου.

(Αφήγηση: Γιώργος Παπαλέξης – 90 χρονών τότε)

Από το βιβλίο «Αντίλαλοι από τα περασμένα του Αστακού και της περιοχής του» των καθηγητών του Γυμνασίου Αστακού Μεν.Καραμεσίνη και Απ.Σπυρόπουλου (έτος έκδοσης 1969)