Σημαντική πρωτοβουλία των Πολιτιστικών Συλλόγων του Δήμου Μεδεώνος (Αετού, Κατούνας, Κωνωπίνας, Τρύφου)
“Όποιος ξεχνάει την ιστορία του δεν έχει κανένα μέλλον”.
“Όποιος ξεχνάει την ιστορία του δεν έχει κανένα μέλλον”.
Σεμνή λιτή όμως σημαντική η πρωτοβουλία των Πολιτιστικών Συλλόγων του Δήμου Μεδεώνος (Αετού, Κατούνας, Κωνωπίνας, Τρύφου) να πραγματοποιήσουν από κοινό επιμνημόσυνη δέηση στις 9 Αυγούστου 2009, στο ύψωμα του Προφήτη Ηλία Αετού, στον τόπο που πραγματοποιήθηκε η ένδοξη μάχη, και έλαβαν μέρος πρόγονοί μας, πριν από 187 χρόνια, όπου κατήγαγαν σπουδαία και περιφανή νίκη σε βάρος πάνοπλης στρατιάς Τούρκων του Κιουταχή.Δυστυχώς η μάχη του Αετού αν και είναι καταγεγραμμένη ιστορικώς, δεν της έχει αποδοθεί η πραγματική της διάσταση και η ανάλογη θέση στο άλμπουμ της ιστορίας της Χώρας μας. Τα γνωστά μετέπειτα «αλισβερίσια» των «πρωτοκλασάτων» Ελλήνων αδίκησαν κατάφορα ένα περήφανο τόπο, που άνθρωποι έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία της πατρίδας μας, χωρίς ανταλλάγματα.
Για να μην γίνουμε λήσμονες της ιστορίας μας, την Κυριακή 9 Αυγούστου 2009 πρέπει όλοι οι Κωνωπινιώτες, όλοι οι συνδημότες μας, όλοι οι Ξηρομερίτες να δώσουν το παρόν στον Προφήτη Ηλία Αετού (διασταύρωση Αετού με τον συνοικισμό Αγίου Νικολάου), συμμετέχοντας σ’ ένα ευλαβικό μνημόσυνο, για ανθρώπους που θυσιάστηκαν για τα ιδανικά της φυλής μας, για την ελευθερία της πατρίδας μας έχοντας την υποχρέωση να μεταλαμπαδεύσουμε αυτό ως μήνυμα στις νεότερες γενιές.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ της Κωνωπίνας”, Φύλο 56.
ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
9 Αυγούστου 1822 - Η περίτρανη μάχη του Αετού
Μετά την καταστροφή των Ελληνικών στρατευμάτων υπό τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο στις 4 Ιουλίου 1822 στο Πέτα, “Τα υπολείμματα των Ελληνικών δυνάμεων αποσύρθηκαν στην ενδοχώρα και συγκεκριμένα: (α) στο Λιγοβίτσι (Μαχαλας-Φυτείες) με τον Κωνωπινιώτη χιλίαρχο Ανδρέα Γριβογεώργο και τους Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, Μάρκο Μπότσαρη (β) στο κάστρο του Αετού λιγοστές δυνάμεις με το Γεώργιο Τσόγκα, τον Καραγιάννη Μαγουλιάνο και τον Κωσταντή Βαλιανάκη – αμφότεροι οπλαρχηγοί εξ Αετού Ξηρομέρου- και τέλος στο Μοναστήρι της Ζαμπατίνας στην Ζάβιτσα ο κυριότερος όγκος στρατιωτικών δυνάμεων –όχι περισσότεροι των τριακοσίων (300) ανδρών- με Δήμο Τσέλιο, Στάθη Χεινόπωρο, Αποστόλη Κουσουρή, Δημήτρη Παλιογιάννη, Νίκο Κόπελο, Νίκο Βλυζανίτη, Νίκο Δραγαμεστινό και Κωσταντή Βέρρη.
Ο Ομέρ Βρυώνης από το Μακρυνόρος περνά ανενόχλητος τον Καρβασαρά και στρατοπεδεύει στην Λεπενού.
Ο δε Ρεσίτ Κιουταχής, περνώντας το Λουτράκι, έκαψε την Κατούνα του Ξηρομέρου και κατευθύνονταν για τον Αετό, με προορισμό να καταστρέψει και τα χωριά του Δήμου Σολλίου: Ζάβιτσα, Κανδήλα, Βάρνακας, τα οποία και είχαν του περισσότερους οπλαρχηγούς και μέσω του οδικού άξονα Μπαμπίνη-Χρυσοβίτσα-Λεσίνι, καταστρέφοντας ότι έβρισκε μπροστά του, να καταλήξει στο Μεσολόγγι.
Όμως στις 9 Αυγούστου 1822, ο Κιουταχής βρίσκει σθεναρή αντίσταση από τους Έλληνες στη θέση Πηγάδια στον Προφήτη Ηλία Αετού (η γνωστή μάχη του Αετού) με επικεφαλής τους: Γεώργιο Βαρνακιώτη, Θεόδωρο Γρίβα, Δήμο Τσέλιο (Ζάβιτσα), Δημήτρη Παλιογιάννη (Βάρνακα), Στάθη Κατσαρό (Λευκάδα-Βόνιτσα), Ανδρέα Γριβογεώργο) Κωνωπίνα, Αποστόλη Κουσουρή (Βάρνακα), Γιαννάκη Σουλτάνη, Νικόλαο Δραγαμεστινό (Δραγαμέστο), Γιάννη Τσαούση (Πλαγιά), Κώστα Βαλιανάκη (Αετό) Γιαννάκη Τζιτζώνη (Κατούνα), Κώστα Καπογιωργάκη (Πλαγιά) κλπ, όπου 780 Έλληνες αντιμετώπισαν 4.000 Τούρκους του Κιουταχή.
Στη μάχη αυτή, που επικράτησαν οι Έλληνες ο Κιουταχής αναγκάστηκε να υποχωρήσει πίσω στο Λουτράκι-Καρβασαρά, με επακόλουθο να καθυστερήσει κατά πολύ η απόβαση των Τουρκικών δυνάμεων στο Μεσολόγγι (τέσσερις μήνες), που -ως γνωστόν- έγινε το Δεκέμβριο (Χριστούγεννα) του 1822, η γνωστή σε όλους μας Α΄ πολιορκία του Μεσολογγίου.
Η μάχη αυτή (του Αετού) ήταν σπουδαίας σημασίας και για ένα επιπρόσθετο λόγο. Αναπτέρωσε το ηθικό των Ελλήνων που είχε καταβαραθρωθεί μετά το «Βατερλώ» της μάχης του Πέτα (4 Ιουλίου 1822) και τα γυναικόπαιδα που είχε εκδιώξει ο Άγγλος αρμοστής Μάίτλαντ από τον Κάλαμο και λιμοκτονούσαν στα παράλια της Ακαρνανίας (Λύσιμος-Βελά-Σταυρολιμνιώνας) επανήλθαν σώα και ασφαλή, ξανά στον Κάλαμο, Καστό και στην Επισκοπή.”-
(Αποσπάσματα από το Βιβλίο: “Η Κωνωπίνα στην επανάσταση του 1821” του Νίκου Θεοδ. Μήτση - Σελ. 58, 59 )
9 Αυγούστου 1822 - Η περίτρανη μάχη του Αετού
Μετά την καταστροφή των Ελληνικών στρατευμάτων υπό τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο στις 4 Ιουλίου 1822 στο Πέτα, “Τα υπολείμματα των Ελληνικών δυνάμεων αποσύρθηκαν στην ενδοχώρα και συγκεκριμένα: (α) στο Λιγοβίτσι (Μαχαλας-Φυτείες) με τον Κωνωπινιώτη χιλίαρχο Ανδρέα Γριβογεώργο και τους Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, Μάρκο Μπότσαρη (β) στο κάστρο του Αετού λιγοστές δυνάμεις με το Γεώργιο Τσόγκα, τον Καραγιάννη Μαγουλιάνο και τον Κωσταντή Βαλιανάκη – αμφότεροι οπλαρχηγοί εξ Αετού Ξηρομέρου- και τέλος στο Μοναστήρι της Ζαμπατίνας στην Ζάβιτσα ο κυριότερος όγκος στρατιωτικών δυνάμεων –όχι περισσότεροι των τριακοσίων (300) ανδρών- με Δήμο Τσέλιο, Στάθη Χεινόπωρο, Αποστόλη Κουσουρή, Δημήτρη Παλιογιάννη, Νίκο Κόπελο, Νίκο Βλυζανίτη, Νίκο Δραγαμεστινό και Κωσταντή Βέρρη.
Ο Ομέρ Βρυώνης από το Μακρυνόρος περνά ανενόχλητος τον Καρβασαρά και στρατοπεδεύει στην Λεπενού.
Ο δε Ρεσίτ Κιουταχής, περνώντας το Λουτράκι, έκαψε την Κατούνα του Ξηρομέρου και κατευθύνονταν για τον Αετό, με προορισμό να καταστρέψει και τα χωριά του Δήμου Σολλίου: Ζάβιτσα, Κανδήλα, Βάρνακας, τα οποία και είχαν του περισσότερους οπλαρχηγούς και μέσω του οδικού άξονα Μπαμπίνη-Χρυσοβίτσα-Λεσίνι, καταστρέφοντας ότι έβρισκε μπροστά του, να καταλήξει στο Μεσολόγγι.
Όμως στις 9 Αυγούστου 1822, ο Κιουταχής βρίσκει σθεναρή αντίσταση από τους Έλληνες στη θέση Πηγάδια στον Προφήτη Ηλία Αετού (η γνωστή μάχη του Αετού) με επικεφαλής τους: Γεώργιο Βαρνακιώτη, Θεόδωρο Γρίβα, Δήμο Τσέλιο (Ζάβιτσα), Δημήτρη Παλιογιάννη (Βάρνακα), Στάθη Κατσαρό (Λευκάδα-Βόνιτσα), Ανδρέα Γριβογεώργο) Κωνωπίνα, Αποστόλη Κουσουρή (Βάρνακα), Γιαννάκη Σουλτάνη, Νικόλαο Δραγαμεστινό (Δραγαμέστο), Γιάννη Τσαούση (Πλαγιά), Κώστα Βαλιανάκη (Αετό) Γιαννάκη Τζιτζώνη (Κατούνα), Κώστα Καπογιωργάκη (Πλαγιά) κλπ, όπου 780 Έλληνες αντιμετώπισαν 4.000 Τούρκους του Κιουταχή.
Στη μάχη αυτή, που επικράτησαν οι Έλληνες ο Κιουταχής αναγκάστηκε να υποχωρήσει πίσω στο Λουτράκι-Καρβασαρά, με επακόλουθο να καθυστερήσει κατά πολύ η απόβαση των Τουρκικών δυνάμεων στο Μεσολόγγι (τέσσερις μήνες), που -ως γνωστόν- έγινε το Δεκέμβριο (Χριστούγεννα) του 1822, η γνωστή σε όλους μας Α΄ πολιορκία του Μεσολογγίου.
Η μάχη αυτή (του Αετού) ήταν σπουδαίας σημασίας και για ένα επιπρόσθετο λόγο. Αναπτέρωσε το ηθικό των Ελλήνων που είχε καταβαραθρωθεί μετά το «Βατερλώ» της μάχης του Πέτα (4 Ιουλίου 1822) και τα γυναικόπαιδα που είχε εκδιώξει ο Άγγλος αρμοστής Μάίτλαντ από τον Κάλαμο και λιμοκτονούσαν στα παράλια της Ακαρνανίας (Λύσιμος-Βελά-Σταυρολιμνιώνας) επανήλθαν σώα και ασφαλή, ξανά στον Κάλαμο, Καστό και στην Επισκοπή.”-
(Αποσπάσματα από το Βιβλίο: “Η Κωνωπίνα στην επανάσταση του 1821” του Νίκου Θεοδ. Μήτση - Σελ. 58, 59 )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο