Μαχαιράς Ξηρομέρου: Τα πηγάδια αναβλύζουν μνήμη και ιστορία…
Αφιερωμένο στις Γυναίκες νεροκουβαλήτρες..
Γράφει η δρ Μαρία Ν. Αγγέλη
e-mail: agelimaria@yahoo.gr
........................
Εικόνα: Πηγάδι στα Βρίστιανα
Το πηγάδι
Ετούτο το πηγάδι είναι βαθύ, καλοθεμελιωμένο.
Κρούσταλλο το νερό του, μα δεν πίνεται:
Υπάρχουν φλέβες μες στη γη που ’ναι φαρμάκι.
Γι’ αυτό κανένας δεν το συντηρεί,
κανένας δε γυρεύει τη δροσιά του.
Στέκεται μέρα-νύχτα σκεπασμένο,
γεμάτο αράχνες και σκουριά,
στοιχειό που διώχνει από κοντά του τους διαβάτες.
Μονάχα ο γυμνοσάλιαγκας δε το φοβάται:
σπίτι πιο σκοτεινό, πιο υγρό,
για το τεφρό κορμί του δεν υπάρχει.
[Λουκάς Θεοδωρακόπουλος, Από τη συλλογή «Πηγάδια και πηγές», (1960)].
«Κάθε τόπος, αστικός ή αγροτικός, εγγράφεται στο χρόνο και περικλείει ιστορία. Η ιστορία αυτή έχει αφήσει τα ίχνη της στο χώρο, στα αρχεία του τόπου, στη συλλογική μνήμη των ανθρώπων, στο ίδιο το τοπίο, στα κτήρια και στα κτίσματα, στους δρόμους και στα χωράφια, στα ποτάμια και στα λιμάνια, στο σύνολο των όψεων του τόπου και της κοινωνίας του. Τα πάντα μπορούν αν ερωτηθούν κατάλληλα, ν’ αποκριθούν, να απαντήσουν για το παρελθόν του τόπου, το κοντινό ή μακρινό». [Bλέπετε: η Τοπική Ιστορία ως Πεδίο Σπουδής στο Πλαίσιο της Σχολικής Παιδείας, Ο.Ε.Δ.Β., Αθήνα, σελ.5].
