Παίρνουν οι μάγειροι ένα τσουκάλι με δυο χερούλια, που χωρά ίσαμε τέσσερα γαλόνια, και το γεμίζουν νερό, το βάζουν σε δυνατή φωτιά και ρίχνουν μέσα καμιά εικοσαριά κρεμμύδια και ρίχνουν τρεις σταλαγματιές λάδι και λίγα κλωνάρια θρούμπι…».
Ο Πτωχοπρόδρομος, μοναχός το 12ο αιώνα, περιγράφει «το αγιοζούμι», ή μάλλον «κρεμμυδοζούμι» θα το χαρακτήριζα, το οποίο έτρωγαν οι χαμηλόβαθμοι μοναχοί την ώρα που οι υψηλόβαθμοι, ηγούμενοι και επίσκοποι δειπνούσαν με θαλασσινά, συναγρίδες και κρασί.
Το κρεμμύδι είναι συνυφασμένο όχι μόνο με την ασκητική αλλά και με την αγροτική ζωή. Ένα κομμάτι ψωμί κι ένα κρεμμύδι αποτελούσε γεύμα για τους φτωχούς ανθρώπους που δούλευαν σκληρά στην ύπαιθρο…