Κατάθεση ψυχής στην εκλιπούσα συγχωριανή μου, μαθήτριά μου και φίλη μου Ελενίτσα
Διακρίνονται από αριστερά: Μπάμπης Κέκος, Μαρία Κέκου, Δημήτρης Στεργίου, Ελένη Κουτσομπίνα (κοιτάζει εμένα), Βασιλική Κέκου, Αλεξάνδρα Κουτσομπίνα (αδερφή της Ελένης), Κώστας Κουτσουμπίνας, ο ποιητής Βασίλης Νάκας και ο Αριστοτέλης Στεργίου (αδερφός μου)
Γράφει ο: Δημήτρης Στεργίου*
Με συντάραξε ο αδόκητος θάνατος της Ελένης (Ελενίτσας για τους συγχωριανούς και τους φίλους της) Κουτσομπίνα. Διότι η Ελένη δεν ήταν μόνο μια πανέμορφη συγχωριανή μου, διότι δεν ήταν μόνο θυγατέρα του άρχοντα της Παλαιομάνινας Φώτη Κουτσομπίνα, γόνου του γενάρχη και ιδρυτή της Παλαιομάνινας, διότι δεν ήταν μόνο εγγονή της συνονόματής της αρχόντισσας Ελένης Κουτσομπίνα, συζύγου του γενάρχη και αρχιτσέλιγκα της Παλαιομάνινας Νίκου Κουτσομπίνα. Η Ελενίτσα έμελλε να είναι πολλά για μένα. Ήταν επιπλέον αριστοκράτισσα, με τη θουκυδίδεια έννοια, ήταν μαθήτριά μου, ήταν οικογενειακή φίλη μου, ήταν φίλη μου, ήταν μεγάλη αδερφή ψυχή.
Συνήθως, έβλεπα, ως μαθητής του εξαταξίου τότε Γυμνασίου την Ελενίτσα (εκείνη ήταν τότε μαθήτρια σε επίλεκτο σχολείο στην Πάτρα) από την αυλή του πατρικού σπιτιού μου να ανεβοκατεβαίνει με χάρη τα σκαλιά του αρχοντικού του Κουτσομπίνα, να κάθεται μαζί με την πανέμορφη πάλι αδερφή της, την Αλεξάνδρα, στην επιβλητική βεράντα με ένα βιβλίο στο χέρι της και να κοιτάζει το χωριό πού ίδρυσε ο παππούς της.........