Πέτρος Μπερερής : Θρηνητικό τραγούδι

 για την κόρη που χάθηκε στο τρένο των Τεμπών

Πέτρος Μπερερής  

Θρηνητικό τραγούδι

Ο δρόμος ήταν σύντομος και μακριά η μέρα

της νύχτας ο αντίλαλος δύστυχο μοιρολόι,

τις σιωπηρές αποθυμιές,ανάσες και φωνές 

μετρούσε ασταμάτητα,του τοίχου το ρολόι.....

Σαν ρόδο εγεννήθηκε η δέσποινα της γης

όμορφο αγιολούλουδο,γεράνι κι ανεμώνη,

φλόγα γυμνή που χόρευε,κλωνόγερτη ιτιά

μα τώρα είν' μεσάνυχτα κι αυτή κοιμάται μόνη.

Στο πιο κρυμμένο κλάμα της,η χαρακιά του πόνου

εκεί στην άγνωστη γωνιά,αγνή και μαραμένη,

σκιρτά 'να νυχτολούλουδο,μυρίζει το λιβάνι

μες στην αιώνια στιγμή,κόρη μαρμαρωμένη.

'Ο,τι κι αν είχε τ'άφησε,στο έρημο ερμάρι

κι ήταν το πέπλο της ωχρό,σαν άφωνη σκιά,

εκεί στη μαύρη λησμονιά,στου δειλινού το χιόνι

μυρτιά όπου σπατάλησε την αύρα σ'ερημιά.

Στην κάμαρη τη θλιβερή σαν άγια γαλήνη

ακίνητη ήταν,σιωπηλή και με σφιγμένα χείλη,

της χάιδευε το πρόσωπο η φωτεινή αυγή

όταν στον κήπο έκλαιγε το ταπεινό γιοφύλλι.

'Αφυλλο ανθάκι πλάγιαζε με κρύφια οδύνη

άυλο είχε φύσημα κι επίφοβη ευωδιά,

στη μνήμη των ονείρων της,το απαλό γαλάζιο

εκείνο που την πήγαινε στου τάφου τη δροσιά.

Στο σκιερό παράθυρο,μια ηδονή θανάτου

ώρα π'ακούγετ'ο λυγμός εντόμου σκοτεινού,

και μες στη σκυθρωπή σιωπή,την άσκημη αλήθεια

δέχτηκε το αγκάλιασμα του πάναγνου ουρανού.

 

Το ποίημά μου αυτό, έλαβε Τιμητική Διάκριση στους 38ους 

Δελφικούς αγώνες Ποίησης.