Η υπεραιωνόβια Ελένη Μαυρίδη, η τελευταία Πόντια πρώτης γενιάς, απο τον Άγιο Νικόλαο Βόνιτσας, που είχε ζήσει τον ξεριζωμό, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 102 ετών. Τις μαρτυρίες της έχει καταγράψει η ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑ ΑΚΑΡΝΑΝΩΝ στο πλαίσιο της έρευνάς της για την μνήμη της γενοκτονίας των Ποντίων, δίνοντας μαρτυρίες – ζωντανές αποδείξεις για τα δεινά που υπέστη ο Ποντιακός Ελληνισμός.
Ήταν µια κατάθεση ψυχής.......
ΔΕΙΤΕ το συγκινητικό βίντεο που επιμελήθηκαν "ΤΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ ΒΟΝΙΤΣΑΣ" :
Ελένη Μαυρίδη: Να μου εύχεσαι καλές μέρες
Πέθανε σε μια ημέρα ανάμνησης της γενοκτονίας των δικών της ανθρώπων, αυτών που δεν μπόρεσαν να φύγουν από τον Πόντο. Εζησε μια ζωή στο νέο χωριό, στο χωριό των προσφύγων. Εζησε την απαξίωση σε δυό πατρίδες, στον Πόντο από τους Τούρκους και στην Ελλάδα από τους γαιοκτήμονες που δεν τους ήθελαν στο τόπο τους.
Της άρεσε να μάθει να διαβάζει τις εικόνες (τα γράμματα) αλλά από την πρώτη τάξη η μάνα της τραυματίζεται από την δαμάλα και σταματά το σχολείο. Παρότι δεν γνώριζε γράμματα, είχε την γνώση αποθηκευμένη μέσα της. Οι κουβέντες της σοφές.
Το μόνο που είχε να πεί για όλους ήταν ευχές....
Η Γένεση (Τάγματα εργασίας)
Ήταν ξημέρωμα όταν άρχισαν οι πόνοι. Με ψίθυρους ενημερώθηκε μια προεστή. Ηλθε σκυφτή και με προσοχή για να μην την καταλάβουν οι Τούρκοι. Κανείς δεν προέβλεπε την αντίδραση των Τούρκων.
Γεννήθηκα κάτω από τις πιο παράξενες συνθήκες.
Η μάνα μου να δαγκώνεται για να μην φωνάξει από τους πόνους, και μετά εγώ κουκουλωμένη στην αγκαλιά της μάνας μου για να ζεσταθώ και να μην ακούγεται το κλάμα μου.
Μόλις γεννήθηκα ο πατέρας μου είπε να με βαφτίσουν αμέσως. Αν πέθαινα να είχα το χριστιανικό μου όνομα, να ήμουν χριστιανή. Η προεστή απέτρεψε τον πατέρα μου να με αεροβαπτισει.
Η Βάπτιση
Σε τρεις μέρες πλησιάσαμε ένα Ελληνικό χωριό. Οι Τούρκοι μας άφησαν να πάμε για να ζητιανέψουμε τρόφιμα. Ο Πατέρας μου, όταν από μακριά αντικρίσαμε το χωριό και είχε ακούσει ότι είναι Ελληνικό, βρήκε τον πατέρα της μελλοντικής νονάς μου.
Η Ευρώπη, του είπε, είναι καλή κοπέλα. Μόλις μπούμε στο Ελληνικό χωρίο, θα πάμε γρήγορα στην εκκλησία και θα μου βαφτίσει την κόρη μου. Να πάρει το χριστιανικό όνομα και τις χάρες της νονάς της.
Φωτήσα
Έτσι η Ευρώπη, 16 ετών τότε , έγινε η νονά μου, σε ένα χριστιανικό μυστήριο που μπορεί τα λόγια του Παπά να ήταν τόσο γρήγορα ειπωμένα, αλλά οι ευχές του έβγαιναν μέσα από την ψυχή του.
Οι πρώτες μέρες στο χωριό Αγιος Νικόλαος
Φύγαμε ένα πρωί, με πλοίο, την βενζίνα, από την Πρέβεζα για την οριστική μας εγκατάσταση, για τις νέες ρίζες μας. Ήμουνα τότε 9 χρονών. Φτάσαμε αργά το μεσημέρι στο σημερινό κεφάλι Παναγιάς
Η πρώτη νύχτα
Απλώσαμε τα αντίσκηνα και οι γυναίκες έβαλαν τα τσουκάλια. Είχαμε μαζί μας από την Πρέβεζα όσπρια. Μέσα σε δυό μέρες μας τέλειωσε το νερό που είχαμε φέρει. Δεν μπορούσαμε πουθενά να πάμε. Πίσω μας η θάλασσα και μπροστά μας τόσο ψηλή δασωθειά που δεν έβλεπες τι υπάρχει από πίσω.
Αρχίσαμε να προσανατολιζόμαστε
Την άλλη μέρα φάνηκε ένας τσομπάνης και μας είπε που υπήρχε νερό για να πιούμε. Μας είπε ότι υπάρχουν και άλλοι πρόσφυγες σε αντίσκηνα μια ώρα δρόμο προς τα πάνω.
Πρώτη ανάγκη το νερό. Τον ακολούθησαν οι μεγάλοι άνδρες που φορτώθηκαν τα αγγεία. Μέσα από τρύπες που είχε η δασωθειά τους έβγαλε πάνω στο σημερινό πλαγιώτικο. Εκεί ήταν μια λόμπα με νερό.
Μια πηγή νερού κάτω από τον αρχαίο ναό της Βίγλας Το νερό του αρχαίου Ναού, μας έσωσε εκείνες τις μέρες..
Αιωνία της η μνήμη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο