ΜΑΡΙΑ ΑΓΓΕΛΗ: Αντιπολεμικά κείμενα μαθητών του 2ου Γυμνασίου Αγρινίου

Αντιπολεμικά κείμενα μαθητών του 2ου Γυμνασίου Αγρινίου

Πάνω στο «Γιατί;» του Γιάννη Μαγκλή

Επιμέλεια: δρ. Μαρία  Ν. Αγγέλη

    Στα κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Β’ Γυμνασίου περιλαμβάνεται ένα κείμενο του Γιάννη Μαγκλή με τίτλο: Γιατί;

    Είναι από τη συλλογή με διηγήματα και νουβέλες: «Δεν υπάρχουν αμαρτωλοί».

     O Γ. Μαγκλής με την αφήγηση ενός περιστατικού που θα μπορούσε να συμβεί σε οποιονδήποτε πόλεμο και σε οποιονδήποτε στρατιώτη, καταγγέλει την απάνθρωπη φύση του πολέμου.

    Ο ένας στρατιώτης σκοτώνει τον άλλο και στη συνέχεια μετανοιώνει πικρά… 

      Εκεί σε ένα δραματικό μονόλογο ο ίδιος ο πρωταγωνιστής δίνει απάντηση στο Γιατί;

  «-Καλέ μου, πονεμένε μου αδελφέ, μουρμούρισε ο νέος στρατιώτης συντριμμένος. Συχώρα με, καλέ μου, δεν το ‘θελα. Δεν είμαι φονιάς, σου τ’ ορκίζομαι, δεν είμαι φονιάς. Να, μια στιγμή μονάχα ξέχασα πως είμαι άνθρωπος, ξέχασα πως είσαι άνθρωπος, αδελφός μου… Ξέχασα, γιατί αυτοί οι κακούργοι θέλανε να με κάνουν να ξεχάσω…»...........

     Μετά την ερμηνευτική προσέγγιση του κειμένου προέτρεψα τους μαθητές να δώσουν ένα διαφορετικό τέλος στο διήγημα ή να γράψουν ένα δικό τους διήγημα. [Πάντα ενθαρρύνω τα παιδιά στην παραγωγή γραπτού ή προφορικού λόγου!]. Κάποια παιδιά προσπάθησαν και τα κατάφεραν. Όλα σχεδόν τα κείμενά τους έχουν ένα καλό τέλος. Δεν πεθαίνει κανένας στρατιώτης τελικά. Βγαίνουν και οι δύο ζωντανοί… Σε κάποια κείμενα μάλιστα οι δύο αντίπαλοι στρατιώτες γίνονται φίλοι!  Έτσι αποτυπώνεται στα γραπτά η ευχή και επιθυμία των παιδιών για συναδέλφωση των λαών…

Ενδεικτικά είναι τα παρακάτω  αντιπολεμικά κείμενα των μαθητών μου:

Η αγάπη μόνο αγάπη μπορεί να φέρει… 

Ξημέρωσε 1 Ιανουαρίου. Ο χειμώνας είχε μπει για τα καλά. Ο πόλεμος συνεχιζόταν. Κρύο και πάλι κρύο επικρατούσε στους ανθρώπους και στις καρδιές τους, που δεν άντεχαν άλλο αυτή την ψυχρή και άπονη συμπεριφορά των συνανθρώπων τους. Ο ήλιος είχε μέρες να δείξει το φωτεινό του πρόσωπο. Δικαιολογημένος βέβαια, γιατί δεν μπορούσε να βρει τη ζεστασιά των ανθρώπων για να κάνει παρέα. Όταν επικρατεί ο πόλεμος άνθρωποι και φύση παγώνουν…

     Ένας νέος στρατιώτης κατηφόριζε αργά και διακριτικά. Φοβόταν για τη ζωή του. Ήθελε να ξεκουραστεί έπειτα από τις τόσες ώρες που πολεμούσε. Σταματάει λοιπόν και ακουμπάει σε ένα μικρό δεντράκι. Βγάζει την κάπα του και κάνει στα γρήγορα ένα τσιγάρο. Προσεύχεται στο θεό να σταματήσει ο πόλεμος και να γυρίσει πίσω στην οικογένειά του. Δεν μπορούσε να βλέπει κάθε μέρα χιλιάδες ψυχές να πεθαίνουν και να κινδυνεύει καθημερινά και η δική του.

      Ξαφνικά ένας θόρυβος ακούστηκε πίσω από ένα  θάμνο. Ο νέος στρατιώτης φοράει γρήγορα την κάπα του και σηκώνεται όρθιος. Τρέμει!!! Νιώθει να μην τον κρατούν τα πόδια του! Φτάνει στον θάμνο και αντικρίζει μπροστά του μια από τις εικόνες που δεν άντεχε άλλο να βλέπει. Ένας πληγωμένος στρατιώτης, εχθρός βρισκόταν χτυπημένος στο έδαφος και προσπαθούσε να σηκωθεί. Μόλις βλέπει τον νέο στρατιώτη ήταν σίγουρος ότι αυτή τη φορά θα πέθαινε, δεν θα γλίτωνε. Ο νέος στρατιώτης όμως δεν είχε την πρόθεση να τον σκοτώσει, αλλά να τον σώσει. Σκύβει λοιπόν και προσπαθεί να τον σηκώσει. Ο άλλος στρατιώτης φωνάζει παρακαλώντας του να μην του κάνει κακό. Ο νέος στρατιώτης του λέει ότι δεν θέλει να τον σκοτώσει αλλά να τον σώσει. 

     Δεν ήξερε καλά από πού του έβγαιναν αυτά τα λόγια. Και αν ο άλλος στρατιώτης έπειτα από την βοήθεια που θα του έδινε τον σκότωνε; Μια δύναμη ψυχής τον ώθησε να συνεχίσει αυτό που έκανε κι ας πέθαινε. Ήξερε ότι έτσι θα ήταν ενάντια στον πόλεμο. Τον σήκωσε λοιπόν, έβγαλε την κάπα του, τον σκέπασε και του έδωσε λίγο νεράκι να πιει. Πράγματα απλά και καθημερινά του είπε. Αφού τον περιποιήθηκε, τον χάιδεψε στο μέτωπο και πριν σηκωθεί να φύγει του είπε με δάκρυα στα μάτια ότι “η αγάπη μόνο αγάπη μπορεί να φέρει”. 

     Ο άλλος στρατιώτης τον ευχαρίστησε πριν φύγει  και του έδωσε ένα φυλαχτό που το έβγαλε από το λαιμό του. Του είπε να το δεχτεί ως ένδειξη ευγνωμοσύνης  γι’  αυτό που του έκανε. Με δάκρυα στα μάτια χαιρετήθηκαν και έφυγαν.

    Κόντευε το μεσημέρι, αλλά το κρύο δεν έλεγε να σταματήσει. Αναπάντεχα ο ήλιος βγάζει επιτέλους το φωτεινό του πρόσωπο. Είχε βρει εκείνη την ημέρα ανθρώπους που έχουν αγάπη και ζεστασιά για να κάνει αυτός παρέα!

Μαρία Μπαλαμάτση 

Όσο υπάρχουν άνθρωποι

     Βρισκόμαστε σε κάποια ανάπαυλα ενός πολέμου. Αρχίζει σιγά σιγά να σουρουπώνει. Μια ομάδα στρατιωτών φτάνει σε μια μικρή και ήρεμη λίμνη. Κοιτάζουν γύρω τους προσεκτικά, δε βλέπουν πουθενά τον εχθρό και αποφασίζουν να κατασκηνώσουν εκεί.

     Κάποιοι στρατιώτες βουτάνε στα καθαρά νερά της λίμνης να ξεπλυθούν. Κάποιοι άλλοι ψάχνουν στο δάσος γύρω από τη λίμνη για να βρουν ξύλα. Είναι πεινασμένοι και πρέπει να ανάψουν φωτιά για να μαγειρέψουν. Ο ήλιος κρύβεται πίσω από το βουνό και απλώνεται παντού σκοτάδι. Οι στρατιώτες επιστρέφουν πίσω στην ομάδα τους κουβαλώντας ξύλα. Ανάβουν φωτιά, μαγειρεύουν, τρώνε και μετά ξαπλώνουν γύρω από τη φωτιά για να ξεκουραστούν. Όταν ξημερώνει η επόμενη μέρα όλοι μαζεύουν τα πράγματά τους για να συνεχίσουν το δρόμο τους…

    Ξαφνικά ένας στρατιώτης εντοπίζει έναν πεσμένο άνθρωπο ανάμεσα στους θάμνους. Τον πλησιάζει και καταλαβαίνει ότι ανήκει στο αντίπαλο στρατόπεδο και είναι πολύ πληγωμένος. Αρχικά σκέφτεται να τον πυροβολήσει. Αλλά ο πληγωμένος στρατιώτης όμως του λέει ότι έχει μια οικογένεια που τον καρτερεί. Και τον παρακαλάει να μην τον πυροβολήσει. Τότε ο στρατιώτης σκέφτεται να τον εγκαταλείψει αβοήθητο. Ήταν εχθρός του…

      Τελικά όμως αλλάζει γνώμη: Τον παίρνει, τον κουβαλάει στους ώμους του και τον πηγαίνει στο πιο κοντινό  χωριό για να τον βοηθήσουν. Γιατί σκέφτεται ότι αν τον πάει στο στρατόπεδο θα τον σκοτώσουν. Όταν φτάνει στο χωριό πάει σε ένα σπίτι, χτυπάει την πόρτα, τον αφήνει και φεύγει. Ευτυχώς μια καλή οικογένεια τον βρίσκει και τον φροντίζει μέχρι να γιατρευτεί. Ο στρατιώτης μετά από τόση φροντίδα και αγάπη καταφέρνει να σταθεί στα πόδια του.

 Ήταν ζωντανός και γερός!

Βασίλης Πολίτης

Για την Ειρήνη των λαών!

     Ήταν ένα φθινοπωρινό πρωινό. Η τηλεόραση ξεκίνησε με άσχημες ειδήσεις. Οι εφημερίδες έγραψαν τα άσχημα νέα. Ένας πόλεμος ήταν έτοιμος να κηρυχθεί. Οι ηγέτες των χωρών συγκεντρώθηκαν για να πάρουν σοβαρές αποφάσεις. Οι πολίτες περίμεναν  με αγωνία να ακούσουν.

    Οι πολίτες ξεσηκώθηκαν. Όλοι μαζί άντρες, γυναίκες παιδιά, άνθρωποι κάθε ηλικίας βγήκαν στους δρόμους και φώναζαν συνθήματα κατά του πολέμου με μεγάλα πανό θέλοντας να επηρεάσουν την απόφαση των ηγετών.

   Τα πανό έγραφαν συνθήματα όπως: «ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ» και  «ΕΙΡΗΝΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ». Η διαδήλωση μεγάλωνε, ο κόσμος γινόταν όλο και περισσότερος. Ποτάμι φαινόταν το πλήθος στους δρόμους. Τέτοια διαδήλωση δεν είχε γίνει ποτέ ξανά. Η φωνή του λαού δυνάμωνε όλο και περισσότερο. Οι άνθρωποι είχαν βγει στα μπαλκόνια και στις ταράτσες. Ανάμεσά τους διαδηλώνουν κατά του πολέμου και στρατιώτες. Πήραν μέρος με τα οχήματά τους. Αυτό δεν είχε ξανασυμβεί στα χρονικά!

      Όλες οι τηλεοράσεις κατέγραφαν τη διαδήλωση. Ήταν μια μεγάλη ειρηνική διαδήλωση κατά του πολέμου. Οι ηγέτες όταν είδαν όλο αυτό το πλήθος προβληματίστηκαν. Κατάλαβαν ότι κανένας δεν ήθελε αυτό τον πόλεμο. Είδαν τη δύναμη των ανθρώπων όταν είναι ενωμένοι υπέρ της ειρήνης Οι  δυνατοί ένοιωσαν αδύνατοι μπροστά τους!

   Τελικά αυτή η μεγάλη διαδήλωση κατάφερε να επηρεάσει την απόφαση των ηγετών. Η απόφαση ανακοινώθηκε. Ο πόλεμος δεν έγινε. Η ειρήνη διατηρήθηκε ανάμεσα στις χώρες. Οι ηγέτες έλυσαν τα θέματά τους με ειρηνικό τρόπο. Αυτό είναι ένα δείγμα θέλησης και δύναμης που έχουν οι λαοί, όταν είναι ενωμένοι. Έτσι μπορεί να υπάρχει ειρήνη σε όλο τον κόσμο.

Νίκος Κοκκώνης.