Όταν τα γεγονότα παροπλίζουν τη σκέψη

της Δέσποινας Καλέζου*

     Όσα διαδραματίζονται τούτες τις ώρες, τούτες τις στιγμές στην ιστορική σκηνή της πατρίδας μας και της ανθρωπότητας ολόκληρης κινούνται έξω από τα πλαίσια του ανθρώπινου και του λογικού. 

   Στομώνουν τη σκέψη, παροπλίζουν το νου που αδυνατεί να καταλάβει, να ερμηνεύσει το παράλογο, την αγριότητα και την κυνικότητα, τον ξεπεσμό της ανθρώπινης ύπαρξης.

      Πώς ο νους να ερμηνεύσει και ποιές λέξεις να αποδώσουν αυτές τις φρικτές εικόνες που περιδιαβαίνουν καθημερινά και αδιάλειπτα μπροστά στα μάτια του πολίτη του κόσμου, ανίσχυρου να αντιδράσει απέναντι στους καλά στημένους μηχανισμούς της επιβολής και της καταστροφής από τα άπληστα γεράκια του «πολιτισμένου» και «ανεπτυγμένου» κόσμου  για να κορέσουν την ακόρεστη δίψα τους για τη συσσώρευση περισσότερου χρήματος, για την κατάκτηση όλο και περισσότερων πλουτοφόρων εδαφών από τη μια, και του βομβιστή αυτοκτονίας από την άλλη, που σπέρνει τον όλεθρο σε ανύποπτους ανθρώπους στην καρδιά της Δύσης;

       Οι λέξεις χάθηκαν μέσα στα βομβαρδισμένα, σκελετωμένα σπίτια της Συρίας, της Παλαιστίνης, του Ιράκ, της Λιβύης… στους λεηλατημένους και πουλημένους θησαυρούς της Παλμύρας,  στα ατελείωτα καραβάνια των ξεριζωμένων, ξεσπιτωμένων και απελπισμένων, των αστέγων.........

 

        Τα δάκρυα στέγνωσαν αντίκρυ στην αρχαϊκή μορφή της μάνας, της παγκόσμιας μάνας, πέρα από χρώμα, φυλή και θρησκεία, που βαστάει σφιχτά το βλαστάρι της, και τρέμει μη το χάσει μέσα στα άγρια νερά της θάλασσας, μέσα στην βροχή, την παγωνιά, στα άψυχα παιδικά κορμιά τα ξεβρασμένα στις παραλίες της Μεσογείου, στις στοιβαγμένες ψυχές  στις  πλατείες, στα λιμάνια, στα hotspots, στα λασπόνερα της Ειδομένης από τη μια και από την άλλη μπροστά στις ατέλειωτες ουρές των πεινασμένων, των απόκληρων της ζωής,  των νεόπτωχων.

         Ο νους σαλεύει μπροστά στο μαχαίρι του τζιχαντιστή έτοιμου να αποκεφαλίσει το θύμα του, στο αίμα και στα κομματιασμένα κορμιά των ανύποπτων και αθώων στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι, στην Κων/πολη, στην Άγκυρα, στη Βαγδάτη…  ο νους σαλεύει μπροστά στον αβάσταχτο πόνο, την αγωνία και το φόβο που διαποτίζει κάθε γωνιά της γης.

«»εέϊφ  ›  λατΐ  δΐλςωα» θα έλεγε ο Θουκυδίδης.

     Μια κατάσταση εφιαλτική, αποτέλεσμα των ανίερων ενεργειών των «ισχυρών» της γης, των εμπόρων του όπλου, των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, των τεχνοκρατών του χρηματοπιστωτικού συστήματος που «αξιολογούν» ποιές κοινωνίες πρέπει να ζήσουν και ποιές να πεθάνουν, όσο και αν θέλουν να κρύψουν τα άνομα σχέδιά τους πίσω από υποκριτικούς  ανθρωπιστικούς λόγους, κατάλύση αυταρχικών καθεστώτων, καταστροφή ανύπαρκτων πυρηνικών οπλοστασίων, προστασία οικονομίας…  Αυτοί εξέθρεψαν το φανατισμό, εθνικό και θρησκευτικό, το απύθμενο μίσος, μίσος που μετατρέπεται σε παράλογη βία απαντώντας στη δική τους εξ ίσου παράλογη βία και σκοτώνουν αδιάκριτα με τα όπλα που τους πούλησε η Δύση. 

      Τρομοκρατία  στην τρομοκρατία, βία στη βία και η βία είναι ακόρεστη. Και οι άνθρωποι πιόνια στη  σκακιέρα, πολεμική και οικονομική, παρακολουθούν ανήμποροι, άναυδοι, τρομοκρατημένοι να καταστρέφεται ότι είχαν δημιουργήσει να χάνουν τα πάντα. Και παίρνουν το δρόμο της φυγής, της φυγής από το θάνατο, για να τον ανταμώσουν στα νερά της Μεσογείου, θύματα παλι  στους διακινητές – εμπόρους της ανθρώπινης ζωής. 

      Και το όνειρο για ζωή, για άλλη διαφορετική ζωή, γίνεται εφιάλτης, θάνατος, πόνος, απογοήτευση.

      Στις πρωτοφανείς τούτες  συνθήκες δοκιμάζεται ο ανθρωπισμός, αν ο άνθρωπος παραμένει Άνθρωπος. Και τώρα πράγματι δοκιμάζεται σκληρά στα ξενοφοβικά σύνδρομα, στα κοφτερά συρματοπλέγματα του μίσους της «πολιτισμένης» Ευρώπης, στις συμπεριφορές Ευρωπαίων ηγετών που ξεριζώνουν το αξιακό της σύστημα, που καταργούν ουσιαστικά τη διεθνικότητα, την περίφημη ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και ιδεών.         Αυτοί είναι οι άξιοι κληρονόμοι της Αναγέννησης και του διαφωτισμού.

      Και συνεδριάζουν για να αποφασίσουν, για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. 

      Και διαπραγματεύονται με υποκριτικά χαμόγελα «εγκάρδιους» ασπασμούς  και  χαιρετισμούς στα κέντρα των αποφάσεων – στα κέντρα της λυκοφιλίας, για να διαφωνήσουν. 

       Και η διαφωνία τους οι αριθμοί. Γιατί και οι άνθρωποι γι’ αυτούς είναι αριθμοί. Έτσι ωμά, τεχνοκρατικά μπορούν μόνο να τους αντιμετωπίσουν. 

Η αγάπη, η αλληλεγγύη, η κατανόηση είναι σβησμένες από το λεξιλόγιο του. 

        Και όμως αν συμφωνούσαν και στην κατανομή των αριθμών, ανάλογα με τους δικούς τους αριθμούς – πληθυσμούς, το ποσοστό των προσφύγων θα ήταν ελάχιστο για την κάθε ευρωπαϊκή χώρα.

       Δε θέλησαν να το δουν έτσι. Και  φόρτωσαν τα  πάντα  στην Ελλάδα, ρημαγμένη ήδη από τα μνημόνια.

   Αιώνας τρόμου και αίματος ο 21ος αιώνας. Δυστυχώς τα πάντα αποδείχνουν ότι ο άνθρωπος αν και προόδευσε επιστημονικά  και τεχνολογικά, επιστρέφει στην πρωτόγονη βαρβαρότητα,  το γιγάντιο τεχνολογικό του ανάστημα είναι σαθρό, γιατί κατατρύχεται από ηθικό νανισμό. Μέσα σ’ αυτή την ανθρωπιστική άπνοια υπάρχουν και πραγματικοί άνθρωποι, εθελοντές της προσφοράς και της αγάπης, από όποια γωνιά μπορεί ο καθένας. Όμως αυτό το τεράστιο κύμα του ξεριζωμού, της βίαιης μετακίνησης των ανθρώπων που συμβαίνει στις μέρες μας με πρωτοφανή ένταση και αγριότητα, ένα  ειδεχθέστατο έγκλημα, δεν αντιμετωπίζεται με τον εθελοντισμό αλλά με συλλογικές προσπάθειες και προγράμματα. Και βέβαια δε θα έχει τέλος, αν δεν πάψουν να υπάρχουν οι αιτίες που το προκαλούν. 

Και τις αιτίες τις ξέρουμε όλοι και ιδίως οι «ισχυροί». 

      Ίσως συνειδητοποιήσουν από τα τρομοκρατικά γεγονότα που συμβαίνουν στον «ανεπτυγμένο» κόσμο ότι με τις επιλογές τους πληγές άνοιξαν παντού και δίπλα τους, πληγές αγωνίας και φόβου, ανασφάλειας και τρόμου που αναιρούν την ελευθερία της καθημερινότητας, την ελεύθερη, ανύποπτη διακίνηση κάθε πολίτη, που ίσως είναι το επόμενο θύμα, και  αναθεωρήσουν στάση και συμπεριφορές που έφεραν την ανθρωπότητα στην τέλεια παρακμή, ηθική και υλική.

   Μέχρι τότε… ο παγκόσμιος πολίτης θα ζει μετέωρος και τρομοκρατημένος ανάμεσα στους τρομοκράτες Τζιχαντιστές της Ανατολής και τους κερδοσκόπους – τρομοκράτες της Δύσης, απελπισμένα λυπημένος απέναντι στα καραβάνια των ξεριζωμένων.

*Η Δέσπω Καλέζου είναι Βονιτσιάνα, από την συνοικία της Μπούχαλης. Είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός (φιλόλογος), με σπουδαίο συγγραφικό έργο. 

  Διετέλεσε Λυκειάρχης Λευκάδας και για αρκετά χρόνια είχε ενεργή συμμετοχή (ΔΣ του Δήμου Λευκάδας) στα κοινά.