Του Κωνσταντίνου Παπακασόλα
Ας υποθέσουμε ότι η Ελλάδα ανακτά όλα τα γεωγραφικά εδάφη της βαλκανικής και Μικράς Ασίας, όπου ας υποθέσουμε επίσης, ότι εξακολουθούν να ζουν εκατομμύρια Ελλήνων.
Τι θα συνέβαινε ακολούθως;
Μετά από μερικούς πανηγυρισμούς και κανονιοβολισμούς, οι περιοχές αυτές θα ερήμωναν, οι νέοι των περιοχών αυτών, θα τις εγκατέλειπαν για να πάνε στην Πρωτεύουσα και να εμπορευθούν πίτσες και φραπέδες ή να αναλωθούν σε ατέρμονα μεταπτυχιακά.
Μετά από μια δεκαετία, οι περιοχές αυτές θα ήταν έρημες, όπως έρημες είναι σήμερα όλες οι παρυφές, και τα γειτονικά ενδότερα, της Ελληνικής Επικράτειας.
Είναι φανερό ότι η χώρα μεταξύ των όποιων άλλων αγκυλώσεών της, διαθέτει ένα απαράδεκτο χωροταξικό ιστό, ο οποίος επαναλαμβάνεται με νομοτέλεια κάθε δεκαετία βάσει του "εκάστοτε χωροταξικού σχεδίου ανάπτυξης".
Ο τρόπος αυτός ανάπτυξης, προφανώς είχε κάποιο νόημα την δεκαετία του ’50 ίσως και του ’70. Από το ’80 και μετά όμως, ενώ η χώρα έπρεπε να αναζητήσει νέο αναπτυξιακό μοντέλο, επαναλαμβάνεται ηλιθιωδώς, στο εξής τρίπτυχο:
Πρώτος άξονας ανάπτυξης: Αθήνα
Δεύτερος άξονας ανάπτυξης: Θεσσαλονίκη
Τρίτος άξονας ανάπτυξης: Πάτρα.......