Γράφει ο Αθανάσιος Γραμμένος
Τον Αύγουστο του 1922, μετά από μία αποτυχημένη εκστρατεία στα βάθη της Τουρκίας, ο ελληνικός στρατός διαλύεται και υποχωρεί άτακτα προς τα παράλια. Η κατάρρευση του μετώπου και η απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να εγκαταλείψει τα μικρασιατικά εδάφη άφηνε απροστάτευτο το ελληνικό στοιχείο και τους άλλους μη τουρκικούς πληθυσμούς στο εκδικητικό μένος του Κεμάλ. Πολλοί Έλληνες εγκατέλειπαν τότε τις αρχαίες κοιτίδες τους μαζί με τους Έλληνες στρατιώτες που υποχωρούσαν, για να μην τους προλάβουν οι Τσέτες. Οι Νεότουρκοι, που τόσο θαύμαζε ο Αδόλφος Χίτλερ για τις αποτελεσματικές μεθόδους εκτόπισης πληθυσμών κι εθνικής κάθαρσης, είχαν διακηρυγμένο στρατιωτικά και πολιτικά στόχο, από την Επανάσταση των Νεότουρκων το 1908, να εξοντώσουν όλους τους αλλογενείς πληθυσμούς και να εθνικοποιήσουν το κράτος τους. Όσοι χριστιανοί δεν έφυγαν νωρίς, από αφέλεια ή αδυναμία, υπέστησαν τα δεινά που συνοψίζονται σήμερα από το Διεθνές Δίκαιο στον όρο «Γενοκτονία»..............