Γράφει ο: Βασίλης Ζαγκότας
Εκπαιδευτικός-Ιστορικός
Η σχολική πραγματικότητα στις ευρωπαϊκές χώρες του νότου δεν διαφέρει ιδιαίτερα από τη δική μας. Οι εκπαιδευτικοί είναι κι εκεί κακοπληρωμένοι, το Κράτος δεκάρα δεν δίνει για την Εκπαίδευση, ενώ τα σχολικά κτίρια είναι ακόμη παλαιότερα από τα δικά μας, δεδομένου ότι πολλά από αυτά είναι διατηρητέα κτίρια προηγούμενων αιώνων.
Στον βορρά, όπου τα κράτη είναι σχετικά νεότερα και οι πολιτισμικές ταυτότητες φτάνουν το πολύ στον Μεσαίωνα, η Εκπαίδευση αποτελεί βασικό μέλημα του Κράτους.
Στην Γερμανία, η εξειδίκευση αρχίζει πολύ νωρίς (από την Δ΄ Δημοτικού), όταν οι μαθητές, με βάση τις επιδόσεις τους, κατατάσσονται σε τρεις τύπους γυμνασίων, προδικάζοντας ουσιαστικά το μέλλον τους από πολύ νωρίς. Η Εκπαίδευση, δηλαδή το Κράτος, υπηρετεί το Κεφάλαιο παρέχοντάς του δωρεάν εκπαιδευμένους εργαζόμενους, φουλ εξειδικευμένους έτσι ώστε οι τομείς παραγωγής να ανήκουν στην ευθύνη διαφορετικών κάθε φορά ομάδων, οι οποίες με τη σειρά τους εγείρουν διεκδικήσεις μηδαμινής ζημίας στο σύνολο του συστήματος (π.χ. μία ώρα διάλειμμα παραπάνω την εβδομάδα) και δεν συμμετέχουν -άρα και δεν ενοχλούν- το βασικό πλάνο. Δεν τα κατεβάζω από το μυαλό μου αυτά, τα έχουν γράψει οι νεομαρξιστές μελετητές της Εκπαίδευσης, αλλά (μέσες-άκρες) τα είχε πει κι εκείνος ο δαίμονας ο Μαρξ..........
.jpg)
.jpg)
.JPG)
