ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΟΛΗΣ : ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ..…ΟΠΕΚΕΠΕ…!!!

Ως συνήθως, έτσι γίνονται αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα, οι περισσότεροι εκπρόσωποι των εξουσιών ,Νομοθετική, Εκτελεστική, Δικαστική, αλλά και των δημοσιογράφων, όχι όλων και τις Εκκλησίας ακόμη,  έπεσαν απ’ ότι φαίνεται από τα σύννεφα στην εμφάνιση του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ. ....

Σχεδόν κανείς δεν γνώριζε, δεν είχε ακούσει κάτι, δεν είχε περιπτώσεις συμπολιτών του που συμμετείχαν σε αυτό το αλισβερίσι, πολιτικών που αδιαφορούσαν ή εξυπηρετούσαν παράνομες συνήθειες , υπηρεσιών που έκαναν τα στραβά μάτια, φορείς που συμπλήρωναν τις αιτήσεις, κανείς δεν έβλεπε τον εύκολο και γρήγορο πλουτισμό ακόμα και συμπολιτών τις διπλανής πόρτας. 

ΟΜΕΡΤΑ παντού και από όλους. Μαφιόζικες καθαρά συμπεριφορές σε ένα κράτος που θέλει να πιστεύει ότι είναι δημοκρατικό, ελεύθερο, δίκαιο και ισόνομο. 

ΟΛΟΙ ΓΝΩΡΙΖΑΝ!

 Όπως συμβαίνει και όπως συνέβη πολλές φορές στο παρελθόν με αντίστοιχα οικονομικά σκάνδαλα και διαφθοράς, το σύστημα διαφθοράς αντέχει και θα αντέχει δυστυχώς, για άγνωστο πόσα  πολλά χρόνια ακόμα. 

Η σχέση του εξουσιαστή με τον εξουσιαζόμενο είναι σχέση αγάπης, έρωτα, πάθους και μίσους.

 Συμβιώνουν επι πολλές δεκαετίες  γιατί ο ένας έχει ανάγκη τον άλλον, γιατί και οι δυο  αλληλοεκβιάζονται. Κανείς δεν θέλει να φύγει από τη σχέση γιατί, εκτός αυτής και οι δυο θα χάσουν. Ο εξουσιαστής την εξουσία, άρα και το χρήμα και ο εξουσιαζόμενος τα οφέλη που απορρέουν στην  κοινωνική ή επαγγελματική του ανέλιξη στους χώρους που δραστηριοποιείτε και μέσω αυτών την εύκολη και ακούραστη αλλαγή οικονομικής τάξης, που είναι και το ζητούμενο.  

Θύματα αυτής τις περίεργης, προσοδοφόρας αλλά και αρρωστημένης σχέσης είναι ως συνήθως ο πολίτης εκείνος που δεν θέλει εκ πεποιθήσεως και ατομικών ηθικών αξίων να συμμετάσχει σε τέτοιες σχέσεις. 

Επέλεξε να ζει με αυτά που κερδίζει από την τίμια εργασία του , τον καθημερινό του κόπο σεβόμενος καταρχήν το δημοκρατικό πολίτευμα της Χώρας , τους νόμους της και θέτοντας πολύ ψηλά τον πήχη των ανθρωπίνων και ηθικών αξίων .

 Η στάση του αυτή όχι μόνο δεν επιβραβεύεται αλλά απεναντίας είναι ο χρήσιμος ηλίθιος για να επιβιώνει το σύστημα του εξουσιαστή- εξουσιαζόμενου. 

Μάταια περιμένει να έρθει κάποια στιγμή η δικαίωση και να την απολαύσει ο ίδιος, αλλά και να αφήσει παρακαταθήκη στα παιδιά του ένα Κράτος ΔΙΚΑΙΟΥ. 

Στην αριθμητική πάντα κάτι θα του λείπει, πάντα  θα υπάρχει ένα κενό και πάντα θα περιμένει.. μάταια…!! 

Ας θυμηθούμε τον επικό μονόλογο, του Κώστα Τσάκωνα  στην επική ταινία  ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Μαραγκού.

Έ «Εξι χρόνια στο δημοτικό. Εξι χρόνια στο γυμνάσιο, δώδεκα. Εξι χρόνια στο πολυτεχνείο, δεκαοχτώ. Εξι χρόνια στο εξωτερικό, εικοσιτέσσερα. Και έξι χρόνια μέχρι που να πάω σχολείο, τριάντα. Μέχρι τα τριανταέξι που είμαι, ακόμα άλλα έξι χρόνια. Πού πήγανε; Τι γίνανε έξι χρόνια;»

…. και κάπως έτσι θα παραμένει μόνιμο και ίσως και επίτιμο μέλος των χρήσιμων ηλίθιων,  για τον πλουτισμό των εκπροσώπων των θεσμικών οργάνων και των  καταφερτζήδων και κουτοπόνηρων συμπολιτών του.