ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑ ΑΚΑΡΝΑΝΩΝ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
21 Μαρτίου, η ημέρα διπλής γιορτής για τη Βόνιτσα
Απόσπασμα από το βιβλίο της Αμφικτιονίας Ακαρνάνων «Φιλοκτήτης Λαμπράκης, ο Βονιτσιάνος ποιητής».
Το 1923 ο Φιλοκτήτης Λαμπράκης, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Πέτρος Λειμώνας, εκδίδει τη συλλογή ποιημάτων «Σαν Όνειρα και σαν Πόθοι». Η συλλογή δημιουργεί αίσθηση στους φιλολογικούς κύκλους για το ιδιόμορφο της γραφής των ανάμεικτων και συνεχώς εναλλασσόμενων συναισθημάτων..........
Η συλλογή φέρει την αφιέρωση:
«στη σκιά της μητέρας μου».
Από την εν λόγω συλλογή, παραθέτουμε ένα αλληγορικό ποίημα με τίτλο «ΒΡΑΧΟΣ ΚΑΙ ΚΥΜΑ».
Το κύμα, χθες, εμάλωνε, σ’ ένα γιαλό, μονάχο
μ’ ένα βαρύ, κατάμονο, σαρακωμένο βράχο.
Το ρώτησα, σιμώνοντας με κουρασμένο βήμα:
«Τι τον κτυπάς το σύντροφο της ερημιάς σου Κύμα;»
Κι εκείνο με βαθύ θυμό μου λέει: «Θα τον χαλάσω.
Τι στέκει εκεί ακλόνητος; Να φύγη να περάσω!»
Και, μες στον άγριο βορριά, μες στην ανεμοζάλη,
Βογγάει στο βράχο σαν θεριό, κτυπάει μ’ ορμή μεγάλη
και, μια στιγμή, που γίνεται πιο άγριο το κύμα,
γέρνει ο βράχος… χάνεται μες στο βαθύ το μνήμα!
Πέρασα πάλι, σήμερα, στο ίδιο ακρογιάλι
-γαλήνη μες στη θάλασσα βασίλευε μεγάλη –
κι ακούω το κύμα, όπου χθες, βογγούσε μανιωμένο,
να σέρνεται στην αμμουδιά, να κλαίη απελπισμένο!
«Κύμα μου, γλυκομίλητο, του λέω, τι κλαις, τι έχεις
και με πικρό παράπονο την αμμουδιά σου βρέχεις;»
Και κείνο, μουρμουρίζοντας, μου απαντάει με πόνο:
«Της ερημιάς μου έχασα το σύντροφο το μόνο.
Το βράχο, πούχα συντροφιά, ως χθές, εδώ κοντά μου,
που έπνιξα στη λύσσα μου, στην τόση απονιά μου.
Ως χθες ακόμα, μ’ έσφιγγε γλυκά στην αγκαλιά του,
μα ’γω τρελλό, δεν ένοιωθα σ’εκείνα τα φιλιά του
πόση αγάπη έκρυβε! Μωρό και τυφλωμένο,
στον ίσκιο του δεν έβλεπα, παρά εχθρό και ξένο!
Και, τώρα, όπου άχαρο κυλιώμαι στ’ ακρογιάλι
αγνώριστο, ασυντρόφευτο, χωρίς δροσούλα άλλη,
νοιώθω του βράχου η συντροφιά τι ήτανε για μένα
και η σκληρή του αγκαλιά τι χάδια είχε κρυμμένα!
Και κλαίω, τώρα, μοναχό, εδώ στην ερημιά μου,
κλαίω την πρώτη αγάπη μου, την πρώτη συντροφιά μου
κι ο πόνος μου, αντίλαλο δεν βρίσκει πειά κανένα,
χάνεται στην ακρογιαλιά, στην ερημιά, στα ξένα…»
………………………………………………………
Φεύγω και αφήνω πίσω μου το κύμα να στενάζη.
Άχ!… Κι η καρδιά, πόσες φορές, το κύμ’ αυτό δεν μοιάζει!…
Βόνιτσα 8 Νοεμβρίου 1911
Απόσπασμα από το βιβλίο της Αμφικτιονίας Ακαρνάνων «Το Κάστρο των 18 Εθνοτήτων»
Βόνιτσα, η Αυτόνομος Πολιτεία
1800 (21 Μαρτίου) . H Συνθήκη της Αυτονομίας
«Εν τω μεταξύ αυτώ έλαβεν ο Αλής και ετέραν λυπηράν είδησιν, την μεταξύ Ρωσίας και Πόρτας γενομένην συνθήκην, δι ης η Βόνιτσα, Πρέβεζα, Πάργα και Βουθρωτόν ανεγνωρίσθησαν δημοκρατική πολιτεία, υπό την προστασία του Σουλτάνου Σελιμ 3ος, στελλούσης ως Αρμοστήν ένα υπάλληλό της, τον Αβδουλάχ μπέη.»
1800. Συμπολιτεία του Ακρωτηρίου. Το Κάστρο ανήκει στην Συμπολιτεία.
Η συνθήκη του 1800 διαλάμβανε:
-α) ίνα οι κάτοικοι των τεσσάρων αυτών θέσεων κυβερνώνται δι’ επιτοπίων νόμων και αρχών,
-β) ίνα έχωσι πλήρη ελευθερίαν επί της περιουσίας των και προς παν επιτήδευμα ,
-γ) ίνα μη δύνανται οι Οθωμανοί ανεγείραι μεσίτιον εντός τινός των ανωτέρω θέσεων και
-δ) ίνα μη συγχωρήται ουδενί Οθωμανώ η εγκατάστασις εντός του μικρού εκείνου κράτους επί ουδεμιά προφάσει, παρεκτός τουενός και μόνου Οθωμανού, εδρεύοντος εν εκάστι κοινότητι, όπως εκτελή όσα η επιτόπιος αρχή εναποτίθετο εις την διαχείρησίν του…
Η Βόνιτσα η Πάργα και η Πρέβεζα ανακηρύσσονται αυτόνομες πόλεις, διοικούμενες με δικούς τους νόμους. Σύντομα οι τρεις πόλεις προχωρούν σε συνδιοίκηση, το επονομαζόμενο Κονκλάβιο.
Για 6,5 χρόνια η ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΚΡΩΤΗΡΙΟΥ είναι ένα κράτος – μαχαίρι στην καρδιά του Αλή Πασά. (Για τα αρχεία της συμπολιτείας βλέπε σχετική εργασία της Αμφικτιονίας Βόνιτσας).
Ο Πρόεδρος Ο Αντιπρόεδρος
ΝΤΟΒΑΣ ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΝΤΙΝΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ
ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑ ΑΚΑΡΝΑΝΩΝ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο