Της
Δώρας Μοσχονά*
Είναι
κάτι φορές που ψάχνεις μέσα στο σκοτάδι κάτι να πιαστείς, μια φωνή, ένα ψίθυρο,
μια ανάσα, ένα χέρι..., είναι εκείνες τις φορές που ο άνθρωπος μέσα σου
λυγίζει, γονατίζει, σκύβει χαμηλά το κεφάλι του, μην δουν το δάκρυ που
χαρακώνει το πρόσωπό του. Είναι αυτές τις φορές που σε ρωτούν "τι
κάνεις;" κι απαντάς μ ένα ψεύτικο χαμόγελο "καλά είμαι...!"
...Βρίσκω
τις λέξεις του στεναγμού, της παρηγοριάς και τις ξεστομίζω ακαλλώπιστες,
πιστευτές.
Η
πόρτα κλείνει και αφήνομαι στους κινδύνους της ανάμνησης με κάθε δάκρυ. Το
κορμί μου το νιώθω μουδιασμένο, οι χτύποι της καρδιάς μου ακανόνιστοι. Προσπαθώ
να παλέψω με τον εαυτό μου. Είναι σαν κάτι να μ έχει κυριεύσει και να μην μπορώ
να το διώξω. Με πνίγει, με φυλακίζει μέσα στο ίδιο μου το σώμα........
Θέλω
να φωνάξω μα δεν έχω την δύναμη.. θέλω να ανοίξω την πόρτα να το διώξω μα δεν
μπορώ, με έχει καθηλώσει... όσο εγώ αδυνατώ να κάνω πράγματα για μένα .. τόσο
τρέφεται από τα έσω μου και μεγαλώνει.
Δεν
επικρατεί η λογική, μόνο ο φόβος. Κάτι μέσα μου όμως είναι πιο δυνατό, μια
εσωτερική φωνή που μου φωνάζει να ξυπνήσω και να πάρω ανάσα........
*Η
Συγγραφέας Δώρα Μοσχονά ζει στα Παλιάμπελα Βόνιτσας, σπούδασε Βιολόγος στην Μ.
Βρετανία, έχει εκδώσει τρία βιβλία: "Μην ξεχάσεις να πάρεις
ανάσα", "Ο αστερισμός της
γλυκύτητας", "Πονάει να σ’ αγαπώ" και έχει αποσπάσει δεκάδες
βραβεία για τα έργα της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τι λες γι αυτό αγαπητό Ξηρόμερο