Ζούμε σε μια χώρα που πέρασε τις ανείπωτες δυστυχίες των διαδοχικών πολέμων, αρκετά πρόσφατα...
Ζούμε σε μια χώρα, που ένα τεράστιο τμήμα του πληθυσμού της είναι πρόσφυγες, απ’ τον Πόντο, την Ανατολική Θράκη, την Ανατολική Ρωμυλία, τη Μικρά Ασία, την Κύπρο κ.ά. Ζούμε σε μια χώρα που τεράστια τμήματα του πληθυσμού της έφυγαν μετανάστες σε Ευρώπη, ΗΠΑ, Καναδά, Λατινική Αμερική, Αυστραλία, Νότια Αφρική – οι περισσότεροι δεν ξαναγύρισαν, έμειναν και ρίζωσαν εκεί…
Ζούμε σε μια χώρα που χάνει τη μνήμη της, χάνει τον πολιτισμό της, χάνει την ψυχή της… Σε μια χώρα που χάνει τη δημοκρατία της μέρα τη μέρα…
•-Θυμάμαι εκείνο το σύνθημα που έλεγε… «Οι παππούδες μου ήταν πρόσφυγες, οι γονείς μου μετανάστες…»
Γράφει ο Γιώργος Παληγεώργος
Έχουμε γράψει και στο παρελθόν για τους σαλτιμπάγκους του πολιτικού συστήματος! Αυτού του πολιτικού συστήματος, που (σ‘ αυτά έστω τα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας-Θεός να την κάνει-), βουλιάζει ανθρώπινες ζωές σε βούρκους, όπως αυτός της Ειδομένης στα βόρεια του νομού Κιλκίς, βουλιάζει ανθρώπινες ζωές στο Αιγαίο.
Τώρα ένα ακόμα μνημόνιο το προσφυγικό-μεταναστευτικό, με υπαιτιότητα κυβερνητική (και) αυτή τη φορά, όπως και τα κλασσικά πλέον μνημόνια, που έδωσαν τη χώρα σε στη βουλιμία των ακόρεστων τοκογλύφων! Κι όχι μόνο αυτό. Χρησιμοποιείται η κόλαση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που έχασαν την πατρίδα τους, που αύριο θα γίνουν εκατοντάδες χιλιάδες κι ίσως ξεπεράσουν και το εκατομμύριο, ως πολιτικάντικο καταναλωτικό τερτίπι-αντίβαρο στις συζητήσεις με τους «θεσμούς»-κουαρτέτο για να διορθωθούν τα νούμερα μιας θεατρινίστικης αξιολόγησης.
Ας δούμε όμως τι συμβαίνει......