Γράφει
ο: Βασίλης Ζαγκότας
Το παλιό επιτοίχιο μεταλλικό ρολόι της
γιαγιάς μου βρίσκεται ακόμη ξεκούρδιστο στον τοίχο του πατρικού σπιτιού της
οικογένειας, σε ένα παλιό κεφαλοχώρι του μακεδονικού κάμπου.
Είναι
ολοστρόγγυλο, γυαλιστερό και ευτελούς αξίας, από εκείνα που πουλάνε τώρα με το
σωρό. Ο μακαρίτης ο παππούς μου δεν έκανε δα και καμία επένδυση. Το έβλεπε σαν
ένα εργαλείο που, όταν χαλούσε, θα πεταγόταν. Όμως το ρολογάκι άντεξε. Το είχε
βάλει μάλιστα και σε ένα μικρό τζαμένιο κουβούκλιο για να προστατεύεται από τη
φθορά του χρόνου, εκείνο που μέτραγε τις ώρες και τα λεπτά και σήμαινε πότε τον
μόχθο και πότε την ανάπαυση.
Τις προάλλες μπήκα στο πατρικό σπίτι,
ανέβηκα τα παλιά ξύλινα σκαλιά -με κάποια επιφύλαξη, είναι αλήθεια- και ήρθα
αντιμέτωπος με παλιά έπιπλα σκεπασμένα με σεντόνια σαν σάβανα, σκονισμένα κάδρα
και ξεθωριασμένες κουρτίνες.
Και, φυσικά, με το παλιό ρολόι στον τοίχο με τους
παγωμένους δείκτες του που έδειχναν να είχαν σταματήσει αυτοί τον χρόνο και όχι
ο χρόνος αυτούς. Λες και οι στιγμές από το φιλμ της ζωής του σπιτιού μας
μπορούσαν να ξαναζωντανέψουν εκεί μπροστά δίνοντας σάρκα και οστά στους
αγαπημένους μας..........